คือเรารู้สึกเหงา รู้สึกท้อแท้ รู้สึกน้อยใจ เกี่ยวกับปัญหาเพื่อน และปัญหาความรัก ไม่รู้จะไปปรึกษาใครที่ไหน ไม่รู้จะระบายให้ใครฟัง (เศร้ามาก)
คือเราอาศัยอยู่หอพักคนเดียว เรียนที่มหาลัยแห่งหนึ่งไม่ใหญ่เท่าไร เราเรียนอยู่ปีสอง คนคุ้นหน้าคุ้นตาก็คนเดิมๆ ชีวิตเหมือนไปเรียนพิเศษไปเรียนแล้วก็กลับ เราไม่ค่อยมีเพื่อนด้วยละ แล้วก็ไม่มีคนคุย ไม่มีแฟน พอเราเห็นคนอื่นใน ม. มีแฟน เราก็น้อยใจตัวเองทุกที ว่าทำไมเราถึงไม่มีใคร จนบางครั้งเราก็คิดว่าเราก็ตั้งใจทำงาน ตั้งใจเรียน มีความรับผิดชอบ แต่ทำไมคนที่มีแฟนส่วนใหญ่นิสัยจะตรงข้ามกับผมถึงมีแฟนได้ แต่ทำไมผมไม่มี จนทำให้เราเฟลจนเขวไปสักพักเลยละ
คือเราเคยมีประสบการณ์เรื่องความรักมาหลายครั้ง ทั้งไม่มีคนมาจีบ ไม่มีคนมาคุยเลย ไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะได้คุย ตั้งแต่เกิดมายี่สิบกว่าปี มีแค่ครั้งสองครั้ง แต่มาเหมือนจะมาคอนโทรลเราแบบเห็นเราเด็กกว่าสั่งนู้นนี้นั่น พอแสดงเราแสดงภาวะความเป็นผู้นำบ่อยๆ เลยไม่ได้คุยกันต่อ ส่วนพอเราจะจีบก็จีบใครไม่ติด เจออุปสรรคมากมาย ตอนม.ปลายจะพาคนที่แอบชอบนั่งจักรยานไปด้วยกัน เขาก็เลือกไปกับคนที่มีมอไซต์ พอมหาลัยเราก็ชวนอีกคนกับบ้าน เขาก็เลือกไปกับคนมีรถ คือบ้านเราก็ไม่ได้จนนะ แค่ที่บ้านจะรอให้เรียนจบก่อน เราก็รู้สึกว่า แค่มีรถก็มีโอกาสมากกว่ายังงี้เลยหรอ
ช่วงหลังๆ มีปัญหาเรื่องเพื่อน เพื่อนในห้องถูกยุแหย่จนไม่คุยกับเราเลย แต่ไม่มีปัญหาเรื่องงานกลุ่มนะ ขออาจารย์ทำคนเดียวตลอด อาจารย์ก็ให้ เราก็ทำผ่านเหมือนกับกลุ่มอื่นๆ และเนื่องจากในม. ก็มีคนไม่มาก จึงหาเพื่อนใหม่ไม่ได้เลย
จนไม่นานมานี้ก็เหงาและเศร้ามากขึ้น นอนร้องไห้คนเดียวทุกวันเลย หวังให้มีใครทักมาบ้างก็ได้ แต่ไม่มีเลย เคยหนักจนกระทั่ง พอได้ยินเสียงแจ้งเตือนเราก็รีบลุกจากที่นอนไปดู แบบใครก็ได้ทักมาก็ยังดี แต่ดันเป็นเสียงแจ้งเตือนอีเมล แบบรู้สึกแย่มากๆ ทุกวันนี้เศร้ามาก ไม่รู้จะไปปรึกษาใครที่ไหน ไม่รู้จะระบายให้ใครฟัง ลองหาอะไรทำแล้วก็ไม่ช่วยอะไรเท่าไร ร่างกายก็ทำไป ใจก็ลอยๆ เศร้าๆ รู้สึกหนักๆ ที่อกที่ใจ
**ผมควรจะทำยังไงดีครับ ไม่รุจะปรึกษาใครแล้วจริงๆ ขอบคุณที่รับฟังนะครับ ขอบคุณครับ
เหงาจนอยากร้องไห้ ท้อแท้ น้อยใจ กับปัญหาเพื่อนและความรัก (ไม่รู้จะปรึกษาใครแล้ว) (เศร้ามาก)
คือเราอาศัยอยู่หอพักคนเดียว เรียนที่มหาลัยแห่งหนึ่งไม่ใหญ่เท่าไร เราเรียนอยู่ปีสอง คนคุ้นหน้าคุ้นตาก็คนเดิมๆ ชีวิตเหมือนไปเรียนพิเศษไปเรียนแล้วก็กลับ เราไม่ค่อยมีเพื่อนด้วยละ แล้วก็ไม่มีคนคุย ไม่มีแฟน พอเราเห็นคนอื่นใน ม. มีแฟน เราก็น้อยใจตัวเองทุกที ว่าทำไมเราถึงไม่มีใคร จนบางครั้งเราก็คิดว่าเราก็ตั้งใจทำงาน ตั้งใจเรียน มีความรับผิดชอบ แต่ทำไมคนที่มีแฟนส่วนใหญ่นิสัยจะตรงข้ามกับผมถึงมีแฟนได้ แต่ทำไมผมไม่มี จนทำให้เราเฟลจนเขวไปสักพักเลยละ
คือเราเคยมีประสบการณ์เรื่องความรักมาหลายครั้ง ทั้งไม่มีคนมาจีบ ไม่มีคนมาคุยเลย ไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะได้คุย ตั้งแต่เกิดมายี่สิบกว่าปี มีแค่ครั้งสองครั้ง แต่มาเหมือนจะมาคอนโทรลเราแบบเห็นเราเด็กกว่าสั่งนู้นนี้นั่น พอแสดงเราแสดงภาวะความเป็นผู้นำบ่อยๆ เลยไม่ได้คุยกันต่อ ส่วนพอเราจะจีบก็จีบใครไม่ติด เจออุปสรรคมากมาย ตอนม.ปลายจะพาคนที่แอบชอบนั่งจักรยานไปด้วยกัน เขาก็เลือกไปกับคนที่มีมอไซต์ พอมหาลัยเราก็ชวนอีกคนกับบ้าน เขาก็เลือกไปกับคนมีรถ คือบ้านเราก็ไม่ได้จนนะ แค่ที่บ้านจะรอให้เรียนจบก่อน เราก็รู้สึกว่า แค่มีรถก็มีโอกาสมากกว่ายังงี้เลยหรอ
ช่วงหลังๆ มีปัญหาเรื่องเพื่อน เพื่อนในห้องถูกยุแหย่จนไม่คุยกับเราเลย แต่ไม่มีปัญหาเรื่องงานกลุ่มนะ ขออาจารย์ทำคนเดียวตลอด อาจารย์ก็ให้ เราก็ทำผ่านเหมือนกับกลุ่มอื่นๆ และเนื่องจากในม. ก็มีคนไม่มาก จึงหาเพื่อนใหม่ไม่ได้เลย
จนไม่นานมานี้ก็เหงาและเศร้ามากขึ้น นอนร้องไห้คนเดียวทุกวันเลย หวังให้มีใครทักมาบ้างก็ได้ แต่ไม่มีเลย เคยหนักจนกระทั่ง พอได้ยินเสียงแจ้งเตือนเราก็รีบลุกจากที่นอนไปดู แบบใครก็ได้ทักมาก็ยังดี แต่ดันเป็นเสียงแจ้งเตือนอีเมล แบบรู้สึกแย่มากๆ ทุกวันนี้เศร้ามาก ไม่รู้จะไปปรึกษาใครที่ไหน ไม่รู้จะระบายให้ใครฟัง ลองหาอะไรทำแล้วก็ไม่ช่วยอะไรเท่าไร ร่างกายก็ทำไป ใจก็ลอยๆ เศร้าๆ รู้สึกหนักๆ ที่อกที่ใจ
**ผมควรจะทำยังไงดีครับ ไม่รุจะปรึกษาใครแล้วจริงๆ ขอบคุณที่รับฟังนะครับ ขอบคุณครับ