(การเขียนครั้งนี้เป็นการใช้การป้อนข้อมูลด้วยเสียง)ตั้งแต่ผมเกิดมาก็โดนสังคมบีบล้อมว่าเป็นพวกแปลกประหลาดอ่านหนังสือไม่ออกเขียนไม่ได้โดนเยาะเย้ยสารพัดบางทีเด็กคนหนึ่งมันก็เก็บกดมากเกินกว่าที่จะรับไหวแต่ทำยังไงได้เมื่อสังคมยังไม่ยอมรับและต่อต้านเพราะแค่อ่านหนังสือไม่ออกเขียนไม่ได้เลยต้องตีตราทุกผมว่าเป็นพวกโง่เขาและบางทีการที่เราเขียนไม่ได้อ่านหนังสือไม่ออกที่เราไปทำธุระต่างๆกลับโดนมองอย่างเหยียดหยามและคุณอาจจะขำแต่คนที่เขาเขียนไม่ได้อ่านไม่ออกเขาอาจไม่ได้ขำกับคุณด้วยมันดันว่าคุณไปจี้จุดที่เขาเจ็บปวดที่สุดซึ่งมันไม่ใช่ความผิดของเขาเลยที่อ่านหนังสือไม่ได้เขียนไม่ออกมันผิดมากเหรอครับที่เด็กคนหนึ่งมันทำอะไรแบบนี้ไม่ได้มันเจ็บปวดมากนะครับที่เราต้องอยู่กับสังคมแบบนี้และที่ผมไปโรงเรียนตั้งแต่เด็กกับมีครูบางคนขำหัวเราะแล้วก็พูดเชิงประจานเด็กมันสมควรหรอครับที่คุณจะทำอย่างนี้ตอนนี้ผมโดนมันทำอะไรไม่ได้หรอกครับคนมันเป็นเด็กได้แต่ร้องไห้จะให้ทำยังไงได้เมื่อเกิดมาแล้วเราไม่อยากจะเป็นคนที่อ่านหนังสือไม่ออกเขียนไม่ได้เราอยากเป็นเหมือนทุกคนแต่ต้องทำยังไงเราพยายามมากที่จะอ่านให้ออกเขียนให้ได้และยังดีที่ผมได้เจอเพื่อนที่พอเข้าใจกันและตอนนี้ผมกำลังเรียนอยู่ชั้นปวช 3 แล้วกำลังจะจบซึ่งผมก็เลยพัฒนาตัวเองเริ่มพออ่านได้ปานกลางแต่ก็ไม่ได้มากส่วนเขียนก็ยังอยู่ขั้นต่ำและผมขอตั้งคำถามไว้สัก 2 คำถามอยากให้ทุกคนได้ตอบกัน
1 มุมมองของคุณที่มีต่อคนอ่านไม่ออกเขียนไม่ได้เป็นอย่างไร(ขอความเป็นจริงไม่ต้องอ้อมค้อม)
2 การศึกษาที่ยังไม่ยอมรับกับคนกลุ่มนี้