ทำไมน้ออ.. ทำไมๆๆ ทำไมผมจะต้องมาแพ้ทางคุณหมอด้วยน้าา.. ตลอดเวลาตั้งแต่ที่ผมรู้ตัวเอง ว่าตัวเองแพ้ทางหมอเป็นอย่างมาก ไม่ว่าจะหมออะไรก็ตามที่ต้องรักษาผู้อื่นให้พ้นจากความเจ็บป่วย ผมเคยได้พยายามทำทุกอย่าง ทุกวิถีทางที่จะเพิ่มโอกาสให้ตัวเองที่จะได้เจอกับคนๆ นั้น ที่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคนไหน ไม่ว่าจะพาตัวเองมาอยู่ใกล้ๆ หรือพยายามเอาตัวเองเข้าไปคลุกคลีอยู่ในที่ๆ จะมีโอกาสได้เจอ พยายามศึกษาว่าเธอต้องเจอกับอะไรบ้าง แล้วมันมีอะไรที่ผมพอจะทำได้บ้าง หากจะดูแลอยู่เคียงข้างเธอ..
ทั้งหมดที่ผมทำไป ผมอาศัยแค่ความรู้สึกว่ามันต้องมีแน่ๆ เค้าต้องอยู่ในสาย Heal สายนี้แน่ๆ คนที่ผมเกิดมาตามหาเค้า จะต้องเป็นใครสักคนในกลุ่มนี้แน่ ผมทำตามที่หัวใจตัวเองสั่งมาตลอด แต่จนแล้วจนรอด ครั้งแล้วครั้งเล่า ผมก็ต้องนกมันทุกครั้งไป ที่เคยเจอก็ไม่เคยมีคนไหนคลิกกับผมจริงๆ สักคน ก็เลยยอมถอดใจ แต่ก็ถอดใจได้แค่ไม่นาน ก็จะกลับมารู้สึกว่าต้องลองสู้ดูอีกสักครั้ง ลองหวังดูอีกสักที วนไปวนมาเหมือนติดบ่วงอ่ะ พอมาถึงครั้งนี้ ผมรู้สึกว่าทุกอย่างมันเริ่มนิ่ง ผมเริ่มจะทำใจออกห่างมาได้ จนรู้สึกว่าผมคงสามารถตัดใจจากสิ่งนี้ได้แล้ว ผมรู้สึกดีมากๆ เลยล่ะที่คิดว่าตัวเองทำได้แล้ว..
แต่ก็เหมือนจะต้องแพ้ใจตัวเองอีกครั้ง เมื่อผมเปิดกระทู้พันทิปอ่านไปเรื่อยๆ ก็ไปเจอกระทู้หนึ่ง ที่เขาอยากจะดูแล พญ. คนที่เขาคุยด้วย พยายามถามคนในวงการแพทย์ว่าทำแบบนั้นดีมั้ย แบบนี้ดีรึเปล่า.. มันรู้สึกแปลกๆ มันตื้นตันแปลกๆ เหมือนหัวใจของผมมันพองโตขึ้นมาคนเต็มอก ผมอ่านไปก็ยิ้มไป แล้วความรู้สึกตอนที่ผมอยู่ในอารมณ์แบบนั้นก็กลับมา ผมไม่รู้ว่าแบบนี้มันจะเรียกว่าผมมีความสุขไปกับ จขกท. คนนั้นได้รึเปล่าที่เขาได้มีโอกาสดูแลเธอคนนั้น มันเป็นอะไรที่รู้สึกดีกว่าตอนที่ผมคิดว่าตัวเองตัดใจได้แล้วเสียอีก โคตรฟินเลยบอกตรงๆ 55555 จนผมแอบเอาใจช่วย แบบเกือบจะคอมเมนท์ให้กำลังใจละ ก็เหลือบไปเห็นว่ากระทู้มันเก่าแล้ว เลยไม่ได้พิมพ์อะไรลงไป..
แล้วตัวผมคนเดิมคนนั้นก็กลับมาประทับร่างอีกครั้ง.. คนที่อยากจะดูแล อยากจะเป็นกำลังใจ อยากจะเอาใจใส่ อยากอยู่เคียงข้างเธอ (สักคนหนึ่งที่ผมก็ไม่รู้ว่าจะเป็นใคร) อยากทำให้เธอได้รู้สึกว่าเธอโชคดีที่มีผม แล้วก็อยากทำให้เธอรู้สึกว่า ผมก็เป็นสิ่งตอบแทนที่คุ้มค่าแล้ว กับความเสียสละของเธอ..
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เฮ้ออ บ้าเอ๊ยย.. นี่มันเป็นเวรกรรมที่ชาตินี้ผมจะต้องเกิดมาชดใช้ใช่มั้ยเนี่ย? T T ..แล้วมันก็ล้นจนออกมาเป็นกระทู้อีกจนได้ 55555
ปล.ถ้าใครบังเอิญหลงเข้ามาอ่าน แล้วเข้าใจความรู้สึกนี้ก็ขอบคุณครับ ส่วนใครที่ไม่เข้าใจมันก็คงจะเป็นได้แค่เรื่องไร้สาระ ก็ด่าได้ แต่อย่าแรงนะ ผมกลัวจะสำนึกผิดไม่ทัน 555 ฝันดีขอรับทุกท่าน
ทำไมผมต้องมาแพ้ทางให้กับอะไรที่มันเป็นไปได้ยากด้วย? มันเป็นเวรกรรมของผมหรอ?
ทั้งหมดที่ผมทำไป ผมอาศัยแค่ความรู้สึกว่ามันต้องมีแน่ๆ เค้าต้องอยู่ในสาย Heal สายนี้แน่ๆ คนที่ผมเกิดมาตามหาเค้า จะต้องเป็นใครสักคนในกลุ่มนี้แน่ ผมทำตามที่หัวใจตัวเองสั่งมาตลอด แต่จนแล้วจนรอด ครั้งแล้วครั้งเล่า ผมก็ต้องนกมันทุกครั้งไป ที่เคยเจอก็ไม่เคยมีคนไหนคลิกกับผมจริงๆ สักคน ก็เลยยอมถอดใจ แต่ก็ถอดใจได้แค่ไม่นาน ก็จะกลับมารู้สึกว่าต้องลองสู้ดูอีกสักครั้ง ลองหวังดูอีกสักที วนไปวนมาเหมือนติดบ่วงอ่ะ พอมาถึงครั้งนี้ ผมรู้สึกว่าทุกอย่างมันเริ่มนิ่ง ผมเริ่มจะทำใจออกห่างมาได้ จนรู้สึกว่าผมคงสามารถตัดใจจากสิ่งนี้ได้แล้ว ผมรู้สึกดีมากๆ เลยล่ะที่คิดว่าตัวเองทำได้แล้ว..
แต่ก็เหมือนจะต้องแพ้ใจตัวเองอีกครั้ง เมื่อผมเปิดกระทู้พันทิปอ่านไปเรื่อยๆ ก็ไปเจอกระทู้หนึ่ง ที่เขาอยากจะดูแล พญ. คนที่เขาคุยด้วย พยายามถามคนในวงการแพทย์ว่าทำแบบนั้นดีมั้ย แบบนี้ดีรึเปล่า.. มันรู้สึกแปลกๆ มันตื้นตันแปลกๆ เหมือนหัวใจของผมมันพองโตขึ้นมาคนเต็มอก ผมอ่านไปก็ยิ้มไป แล้วความรู้สึกตอนที่ผมอยู่ในอารมณ์แบบนั้นก็กลับมา ผมไม่รู้ว่าแบบนี้มันจะเรียกว่าผมมีความสุขไปกับ จขกท. คนนั้นได้รึเปล่าที่เขาได้มีโอกาสดูแลเธอคนนั้น มันเป็นอะไรที่รู้สึกดีกว่าตอนที่ผมคิดว่าตัวเองตัดใจได้แล้วเสียอีก โคตรฟินเลยบอกตรงๆ 55555 จนผมแอบเอาใจช่วย แบบเกือบจะคอมเมนท์ให้กำลังใจละ ก็เหลือบไปเห็นว่ากระทู้มันเก่าแล้ว เลยไม่ได้พิมพ์อะไรลงไป..
แล้วตัวผมคนเดิมคนนั้นก็กลับมาประทับร่างอีกครั้ง.. คนที่อยากจะดูแล อยากจะเป็นกำลังใจ อยากจะเอาใจใส่ อยากอยู่เคียงข้างเธอ (สักคนหนึ่งที่ผมก็ไม่รู้ว่าจะเป็นใคร) อยากทำให้เธอได้รู้สึกว่าเธอโชคดีที่มีผม แล้วก็อยากทำให้เธอรู้สึกว่า ผมก็เป็นสิ่งตอบแทนที่คุ้มค่าแล้ว กับความเสียสละของเธอ..
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ปล.ถ้าใครบังเอิญหลงเข้ามาอ่าน แล้วเข้าใจความรู้สึกนี้ก็ขอบคุณครับ ส่วนใครที่ไม่เข้าใจมันก็คงจะเป็นได้แค่เรื่องไร้สาระ ก็ด่าได้ แต่อย่าแรงนะ ผมกลัวจะสำนึกผิดไม่ทัน 555 ฝันดีขอรับทุกท่าน