...เธอเก่งที่ทำให้ฉันยังจำเธอไม่ลืม
เธอเก่งที่ทำให้ฉัน ดื่มด่ำกับความทุกข์ทน
เธอเก่งที่ทำให้ฉัน เจอใครกี่คน
ก็ไม่ทำให้ลืมเธอไปจากหัวใจ...
เพลง "เธอเก่ง | Still" ของวงJetset'er วงดนตรีวัยรุ่นชื่อดัง ถูกเร่งเสียงขึ้น ให้รับกับเสียงฝนที่หยดแหมะๆอยู่ข้างนอกหน้าต่างนั่น
แน่ล่ะ มันรับกับสถานการณ์ของหล่อนตอนนี้มากซะจน..อยากจะเขวี้ยงอะไรหนักๆไปทางต้นกำเนิดเสียง
'2ปีแล้วนะเว้ยดา' หล่อนบอกตัวเอง ก่อนจะถอนหายใจยาวเหยียดพร้อมรูดตัวลงมากับพนักเก้าอี้ไม้เนื้อแข็งอย่างหมดแรง พลางนึกไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวันก่อน
ผู้ชายคนแรกของหล่อน หอมหวานทั้งเขาและหล่อน ทุกอย่างไปได้สวย แม้จะมีอุปสรรคเป็นระยะทาง เพราะต่างคนต่างวิ่งตามความฝันของตัวเอง
เขามีความคิด เขาเอาหล่อนอยู่หมัด เขาทันหล่อนทุกอย่าง
สิ่งที่หล่อนกลัวมาตลอด มันเกิดขึ้นก่อนวันครบรอบปีที่สองเพียงไม่กี่วัน
'อืม เรารู้สึกกับเธอน้อยลงจริงๆ' เขายอมรับออกมาง่ายๆ
เป็นหล่อนที่แทบจะหยุดหายใจไปเสียดื้อๆตรงนั้น แม้จะไม่เห็นหน้ากัน แต่หล่อนรู้ว่าเขาลำบากใจ
'งั้นเลิกกันนะ' ตอบไปแล้ว ทั้งที่ไม่รู้ว่ามันได้ผ่านกระบวนการคิดไตร่ตรองตัดสินใจอะไรแล้วบ้างรึยัง
หล่อนรู้แค่ว่ามันเป็นแพทเทิร์นคำตอบที่หล่อนสร้างขึ้นมาไว้รับมือกับปัญหาทุกรูปแบบที่เกิดกับชีวิตรักของหล่อน ใช่ หล่อนเป็นคนอ่อนแอที่พยายามจะเข้มแข็งภายใต้เกราะที่แสนจะเปราะบาง
ทุกอย่างในวันนั้น จบง่ายๆแค่นั้น ไม่มีการยื้อ ไม่มีการฟูมฟาย เป็นความเจ็บปวดที่เงียบเชียบ และเยือกเย็นจับใจ มันกันกินหล่อนมาโดยตลอด จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี ถึงวันนี้ มันเหมือนโรคร้ายเรื้อรังที่รักษาไม่หาย
ตลอดสองปีที่ผ่านมา หล่อนลองเปิดใจให้ใครอื่นเพียงเพื่อพบว่าเขาเป็นเหมือนรากแก้วที่ฝังแน่นอยู่ในนั้นตลอด หล่อนลืมเขาไม่ได้
ความอดทนสิ้นสุดลง ในวันที่ชีวิตหล่อนถูกคลื่นซัดออกจากฝั่งไปไกลจนท้อแท้ หล่อนตัดสินใจโทรหาเขา..
'มีแฟนใหม่หรือยัง' นี่เป็นคำแรกที่หล่อนทักเขา
และเขายังไม่มีคนใหม่
การคุยกันครั้งนั้นช่างแสนจะคุ้นเคยและธรรมดา
เป็นความธรรมดาที่หล่อนโหยหา
หล่อนตั้งใจไว้ว่าถ้าเขามีคนใหม่ หล่อนจะตัดใจและหายไปจากชีวิตเขาโดยสมบูรณ์
แต่นี่กลายเป็นว่าเขามาจุดความหวังของหล่อนขึ้นมาใหม่โดยไม่ตั้งใจ
หล่อนกำลังจะมอดไหม้เพราะความปราถนานั้น
...ฉันแพ้ให้เธอทุกทาง โอ้ที่รัก
ฉันแพ้ให้เธอทุกทาง หมดหัวใจ
แพ้เธอหมดทุกทางจริงๆ ไม่ว่ายังไง
คำว่ารักก็ยังอยู่กลางหัวใจ...
ท่อนต่อของเพลงดังขึ้นมาขัดความคิดวกวนสันสนของหล่อน
ใช่ หล่อนแพ้ความยึดติดของตัวเอง
หล่อนรู้ดีว่าจะไม่สามารถตัดเขาออกไปได้ ถ้าหล่อนยังไม่ยอมตัดใจด้วยตัวเอง
ถึงเขาจะมีคนใหม่ ก็ใช่ว่ามันจะเป็นเงื่อนไขให้ความรู้สึกต้องเปลี่ยนตาม
เพราะเรื่องของหัวใจไม่ใช่ตรรกศาสตร์ มันไม่ได้ง่ายๆตรงๆเหมือนหลักการเหตุและผล
...ฉันคิดถึงเธอทุกที โอ้ที่รัก
เริ่มต้นไม่ได้สักที กับคนไหน
คิดถึงเธอเหลือเกิน หมดหัวใจ
ฝนฟ้าจะเป็นอย่างไร หัวใจก็ยังเป็นของเธอ...
ฝนข้างนอกเริ่มซาลงแล้ว หล่อนควรจะกลับบ้านเสียที
มือเล็กๆเริ่มจัดแจงเก็บข้าวของที่กระจัดกระจายอยู่เต็มโต๊ะลงกระเป๋าเป้ใบย่อมๆ
'ตือดึ๊ง!' เสียงแจ้งเตือนข้อความเข้าของมือถือของหล่อนดังขึ้น
หล่อนจำต้องหยิบมันออกมาใหม่อย่างไม่เต็มใจนัก ก่อนที่จะบรรจงเลื่อนไปดูข้อความนั้นช้าๆ
'.........'
เป็นเพื่อนสนิทของหล่อนนั่นเองที่ส่งข้อความมาให้กำลังใจกับปัญหาชีวิตของหล่อนที่เผชิญอยู่ หล่อนไม่ควรเกิดความรู้สึกผิดหวังอย่างรุนแรงนี้ นี่หล่อนยังหวังว่าจะเป็น'เขา' ว่าแล้วก็อดไม่ได้ที่จะเลื่อนไปดูข้อความที่เคยคุยกัน ดูรูปโปรไฟล์ของเขา..
...นั่งมองเธอแล้วยิ้มให้รูปเก่าๆ
เหลือเพียงคำว่าเรา ที่มันไม่เคลื่อนไหว
เหลือเพียงความงดงามที่เป็นแค่เพียงรูปถ่าย
เหลือเพียงลมหายใจที่ใกล้เบาลง...
เพลงนั้นดำเนินมาจนใกล้จะถึงตอนจบ หล่อนยิ้มอ่อนๆให้กับมัน แล้วตัดสินใจกดลบทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับเขา
ขนาดเพลงเพราะๆยังมีตอนจบเลยนะ นับประสาอะไรกับความรู้สึกที่หมดอายุ จะปล่อยไว้ให้มันเจ็บไม่จบไม่สิ้นไปเพื่ออะไรกัน
มือขาวๆนั้นคว้าเป้ใบโปรดขึ้นมาพาดหลัง ก่อนที่จะก้าวขาออกไปอย่างมั่นคง ไปเผชิญกับฟ้าหลังฝน และแสงแดดอ่อนๆที่โผล่พ้นเมฆมารำไร
เธอเก่ง
...เธอเก่งที่ทำให้ฉันยังจำเธอไม่ลืม
เธอเก่งที่ทำให้ฉัน ดื่มด่ำกับความทุกข์ทน
เธอเก่งที่ทำให้ฉัน เจอใครกี่คน
ก็ไม่ทำให้ลืมเธอไปจากหัวใจ...
เพลง "เธอเก่ง | Still" ของวงJetset'er วงดนตรีวัยรุ่นชื่อดัง ถูกเร่งเสียงขึ้น ให้รับกับเสียงฝนที่หยดแหมะๆอยู่ข้างนอกหน้าต่างนั่น
แน่ล่ะ มันรับกับสถานการณ์ของหล่อนตอนนี้มากซะจน..อยากจะเขวี้ยงอะไรหนักๆไปทางต้นกำเนิดเสียง
'2ปีแล้วนะเว้ยดา' หล่อนบอกตัวเอง ก่อนจะถอนหายใจยาวเหยียดพร้อมรูดตัวลงมากับพนักเก้าอี้ไม้เนื้อแข็งอย่างหมดแรง พลางนึกไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวันก่อน
ผู้ชายคนแรกของหล่อน หอมหวานทั้งเขาและหล่อน ทุกอย่างไปได้สวย แม้จะมีอุปสรรคเป็นระยะทาง เพราะต่างคนต่างวิ่งตามความฝันของตัวเอง
เขามีความคิด เขาเอาหล่อนอยู่หมัด เขาทันหล่อนทุกอย่าง
สิ่งที่หล่อนกลัวมาตลอด มันเกิดขึ้นก่อนวันครบรอบปีที่สองเพียงไม่กี่วัน
'อืม เรารู้สึกกับเธอน้อยลงจริงๆ' เขายอมรับออกมาง่ายๆ
เป็นหล่อนที่แทบจะหยุดหายใจไปเสียดื้อๆตรงนั้น แม้จะไม่เห็นหน้ากัน แต่หล่อนรู้ว่าเขาลำบากใจ
'งั้นเลิกกันนะ' ตอบไปแล้ว ทั้งที่ไม่รู้ว่ามันได้ผ่านกระบวนการคิดไตร่ตรองตัดสินใจอะไรแล้วบ้างรึยัง
หล่อนรู้แค่ว่ามันเป็นแพทเทิร์นคำตอบที่หล่อนสร้างขึ้นมาไว้รับมือกับปัญหาทุกรูปแบบที่เกิดกับชีวิตรักของหล่อน ใช่ หล่อนเป็นคนอ่อนแอที่พยายามจะเข้มแข็งภายใต้เกราะที่แสนจะเปราะบาง
ทุกอย่างในวันนั้น จบง่ายๆแค่นั้น ไม่มีการยื้อ ไม่มีการฟูมฟาย เป็นความเจ็บปวดที่เงียบเชียบ และเยือกเย็นจับใจ มันกันกินหล่อนมาโดยตลอด จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี ถึงวันนี้ มันเหมือนโรคร้ายเรื้อรังที่รักษาไม่หาย
ตลอดสองปีที่ผ่านมา หล่อนลองเปิดใจให้ใครอื่นเพียงเพื่อพบว่าเขาเป็นเหมือนรากแก้วที่ฝังแน่นอยู่ในนั้นตลอด หล่อนลืมเขาไม่ได้
ความอดทนสิ้นสุดลง ในวันที่ชีวิตหล่อนถูกคลื่นซัดออกจากฝั่งไปไกลจนท้อแท้ หล่อนตัดสินใจโทรหาเขา..
'มีแฟนใหม่หรือยัง' นี่เป็นคำแรกที่หล่อนทักเขา
และเขายังไม่มีคนใหม่
การคุยกันครั้งนั้นช่างแสนจะคุ้นเคยและธรรมดา
เป็นความธรรมดาที่หล่อนโหยหา
หล่อนตั้งใจไว้ว่าถ้าเขามีคนใหม่ หล่อนจะตัดใจและหายไปจากชีวิตเขาโดยสมบูรณ์
แต่นี่กลายเป็นว่าเขามาจุดความหวังของหล่อนขึ้นมาใหม่โดยไม่ตั้งใจ
หล่อนกำลังจะมอดไหม้เพราะความปราถนานั้น
...ฉันแพ้ให้เธอทุกทาง โอ้ที่รัก
ฉันแพ้ให้เธอทุกทาง หมดหัวใจ
แพ้เธอหมดทุกทางจริงๆ ไม่ว่ายังไง
คำว่ารักก็ยังอยู่กลางหัวใจ...
ท่อนต่อของเพลงดังขึ้นมาขัดความคิดวกวนสันสนของหล่อน
ใช่ หล่อนแพ้ความยึดติดของตัวเอง
หล่อนรู้ดีว่าจะไม่สามารถตัดเขาออกไปได้ ถ้าหล่อนยังไม่ยอมตัดใจด้วยตัวเอง
ถึงเขาจะมีคนใหม่ ก็ใช่ว่ามันจะเป็นเงื่อนไขให้ความรู้สึกต้องเปลี่ยนตาม
เพราะเรื่องของหัวใจไม่ใช่ตรรกศาสตร์ มันไม่ได้ง่ายๆตรงๆเหมือนหลักการเหตุและผล
...ฉันคิดถึงเธอทุกที โอ้ที่รัก
เริ่มต้นไม่ได้สักที กับคนไหน
คิดถึงเธอเหลือเกิน หมดหัวใจ
ฝนฟ้าจะเป็นอย่างไร หัวใจก็ยังเป็นของเธอ...
ฝนข้างนอกเริ่มซาลงแล้ว หล่อนควรจะกลับบ้านเสียที
มือเล็กๆเริ่มจัดแจงเก็บข้าวของที่กระจัดกระจายอยู่เต็มโต๊ะลงกระเป๋าเป้ใบย่อมๆ
'ตือดึ๊ง!' เสียงแจ้งเตือนข้อความเข้าของมือถือของหล่อนดังขึ้น
หล่อนจำต้องหยิบมันออกมาใหม่อย่างไม่เต็มใจนัก ก่อนที่จะบรรจงเลื่อนไปดูข้อความนั้นช้าๆ
'.........'
เป็นเพื่อนสนิทของหล่อนนั่นเองที่ส่งข้อความมาให้กำลังใจกับปัญหาชีวิตของหล่อนที่เผชิญอยู่ หล่อนไม่ควรเกิดความรู้สึกผิดหวังอย่างรุนแรงนี้ นี่หล่อนยังหวังว่าจะเป็น'เขา' ว่าแล้วก็อดไม่ได้ที่จะเลื่อนไปดูข้อความที่เคยคุยกัน ดูรูปโปรไฟล์ของเขา..
...นั่งมองเธอแล้วยิ้มให้รูปเก่าๆ
เหลือเพียงคำว่าเรา ที่มันไม่เคลื่อนไหว
เหลือเพียงความงดงามที่เป็นแค่เพียงรูปถ่าย
เหลือเพียงลมหายใจที่ใกล้เบาลง...
เพลงนั้นดำเนินมาจนใกล้จะถึงตอนจบ หล่อนยิ้มอ่อนๆให้กับมัน แล้วตัดสินใจกดลบทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับเขา
ขนาดเพลงเพราะๆยังมีตอนจบเลยนะ นับประสาอะไรกับความรู้สึกที่หมดอายุ จะปล่อยไว้ให้มันเจ็บไม่จบไม่สิ้นไปเพื่ออะไรกัน
มือขาวๆนั้นคว้าเป้ใบโปรดขึ้นมาพาดหลัง ก่อนที่จะก้าวขาออกไปอย่างมั่นคง ไปเผชิญกับฟ้าหลังฝน และแสงแดดอ่อนๆที่โผล่พ้นเมฆมารำไร