เราเป็นคนนึงที่เป็นมนุษย์เงินเดือนทั่วไป กระท่อนกระแท่นมาตลอดเวลาเพราะเงินไม่เคยพอใช้ทั้งๆที่ไม่เคยจะได้ซื้อเสื้อผ้า เครื่องสำอาง หรือแค่สายชาร์จเส้นละร้อยก็ยังไม่มีปัญญาจะซื้อ อย่าว่าแต่จะซื้อของพวกนี้เลย แค่ของกินวันๆก็ต้องคิดแล้วว่ากินอะไรถึงจะคุ้ม ราคาพอสมเหตุสมผลมั้ย เราเลยกลายเป็นคนย้ำคิดย้ำทำ จะทำหรือไม่ทำดี ไม่ว่าจะเรื่องอะไรนิดหน่อยก็จะคิดมาก เครียดไปก่อนล่วงหน้าแล้ว กลายเป็นว่าเป็นคนเครียดทุกอย่างไม่ว่าจะเรื่องอะไร

แล้วประเด็นหลักก็คือ เงินทุกเดือนเราต้องให้แม่เกินครึ่งหมื่นทุกเดือน ถ้าไม่ให้ก็ไม่ยอม เราเครียดทุกครั้งคุยดีๆก็แล้ว อธิบายก็แล้ว เรามีเราไม่เคยหวงเรารู้บุญคุณพ่อแม่เราต้องทดแทน แต่บางทีเราแค่ขอเวลาเพื่อเราจะไปเคลียร์หนี้สินเราก่อน ยังไงเราก็ต้องให้เค้าอยู่ดีแต่เพียงแค่ขอไม่เป๊ะทุกเดือน แต่ทุกเดือนไม่เคยไม่ให้ ถ้าเราให้แกไปก่อนเราก็ต้องไปหยิบยืมคนอื่นมาเพื่อเคลียร์หนี้อีก เรากังวลแบบนี้ทุกเดือน เรากลัวแม่จะโกรธไม่พอใจเรา จนเราไม่รู้จะทำยังไงคนในครอบครัวก็คุยกันไม่ได้ เราเครียดจนบางทีเป็นไมเกรน บางครั้งถึงกับทะเลาะกันเพราะเรื่องเงิน แกจะไปโทษทางแฟนเราว่าไม่ช่วยเหลือบ้างอะไรบ้างเลย แต่แกไม่เข้าใจว่าเงินมันออกวันที่ 5 ทุกเดือน ซึ่งยังไงทางเราก็ต้องเอาเงินเราไปเคลียร์ก่อน พอเงินออกแฟนถึงจะให้เรา ซึ่งแกก็ไม่สนอะไรทั้งสิ้น คือยังไงก็ต้องได้

เราไม่เคยคิดทอดทิ้งพ่อแม่ ไม่เคยคิดว่าร้ายแก อะไรก็แล้วแต่พ่อแม่มาก่อนเสมอ แต่...ทุกครั้งที่มีปัญหาเรื่องเงิน เราเองอยากจะหนีไปไกลๆ หรืออยากหนีไปอยู่คนเดียว ไม่ยุ่งเกี่ยวกับใครเลย แอบร้องไห้ทุกครั้งทำไมคนในครอบครัวเราถึงไม่มีใครเข้าใจเราบ้างเลย เราท้อ เราเหนื่อย ทุกครั้งที่คุยกันก็ไม่พ้นเรื่องเงิน และไม่เคยเอ่ยปากถามสักครั้งเงินพอใช้มั้ย กินอะไรบ้างรึยัง มีแต่คำถามที่ว่า...เงินออกรึยัง

คุณว่า...เราเป็นลูกที่เลวมั้ยที่เอาเรื่องของพระในบ้านมาถามแบบนี้ แต่เราตันทุกทาง เหนื่อยกับเส้นทางที่เดินมามากๆ เราท้อมาก เครียดมาก คิดมาตลอดว่าเงินที่ให้แกไปเพื่อซื้อความสุขให้แก แต่ความสุขนั้นเราทุกข์ทุกครั้ง ให้ไปหมดจนตัวเองไม่เหลืออะไรติดตัวเลย แม้กระทั่งความสุขในตอนนี้

มีใครพอจะสละเวลาแนะนำเราหน่อยได้มั้ย ว่าเราต้องทำยังไง เราถึงจะหลุดพ้นจากวนเวียนนี้ เราเหนื่อยมากจนบางที...เราก็ไม่อยากอยู่...อีกต่อไป 😔