สวัสดีค่ะ ดิฉันเป็นลูกสาวในบ้านคนโตที่พ่อแม่แยกทางกัน ปัจจุบันอยู่กับพ่อเลี้ยงหรือสามีใหม่ของแม่ค่ะ
ถ้าจะสรุปแบบสั้นๆได้ใจความคือ รู้สึกว่าทุกๆอย่างในบ้านตั้งแต่การใช้ชีวิต ตรรกกะต่างๆ การใช้คำพูด การวางแผน มันค่อนข้างแปลกในความร็สึกของเรา จนเรารสว่าหรือเป็นเราที่แปลก ทุกๆครั้งที่กลับบ้านเราจะรู้สึกเหมือนไม่ได้อยู่ในเซฟโซนเลย รู้สึกอยู่กับอะไรสักอย่างที่เราต้องพยายามปรับตัวเข้าหาตลอด หลายคนคงมองว่าเราอาจจะคิดไปเองเพราะสุดท้ายก็ไม่มีใครรักเราที่สุดเท่าครอบครัวเราใช่มั้ย แต่เรากล้าพูดเลยว่าไอพ่อเลี้ยงเราอ่ะ มันไม่เคยเห็นหัวเราด้วยซ้ำ แม่เราเค้าก็เป็นคนขวางโลกมากมั่นใจทุกอย่าง แต่ก็พลาดอะไรมาเยอะมากจนพาตัวเองมาถึงจุดนี้ ซึ่งเราเคารพการตัดสินใจของเค้าเสมอ แต่เค้าไม่เคยแม้แต่จะฟังเราพูดเลยด้วยซ้ำ แต่เราเป็นคนเงียบและยอม จึงทำได้แค่เก็บไว้ทุกครั้ง คนที่เราสบายใจที่สุดเมื่อเราอยู่ด้วยคือพ่อแท้ๆของเรา ซึ่งแยกทางกับแม่ไปนานแล้ว เราจะได้เจอพ่อไม่กี่ครั้งต่ออาทิตย์ ซึ่งพ่อเป็นคนเลี้ยงดูเราตอนเด็กๆจนถึงเรามต้น ด้วยปัญหาด้านความสัมพันธฺของผู้ใหญ่ที่เราไม่อาจเข้าใจ เราจึงต้องย้ายไปอยู่กับแม่ตอนม ต้น ปัจจุบันผ่านมาหลายปีมาก แต่ไม่เคยรู้สึกว่าสบายใจที่ได้อยู่บ้านหลังนี้เลย เราควรจะทำยังไงดี?