กับเรื่องราวบางอย่างที่ไม่อยากพูดหรือเล่าให้ใครฟัง

ปกติแล้วทำยังไงกันบ้างคะที่เราจะไม่จมจ่อมอยู่กับมัน แล้วก้าวข้ามความรู้สึกนั้น
ตัดมันได้ขาดอย่างสิ้นเชิง  มีความเสียใจบางอย่างอยู่ในใจลึกๆ  ไม่มีน้ำตา แต่มันหมดพลังใจ หมดพลังชีวิต
ที่เล่าไม่ได้เพราะยากต่อการอธิบายค่ะ
ไม่ใช่เรื่องผิดศีลธรรมอะไรนะคะ
ไม่ได้อยากได้คำปลอบใจ อยากจัดการภาวะอารมณ์และความรู้สึกที่ทุกข์ใจด้วยตนเอง ก้าวข้ามมันได้ด้วยตนเอง

แต่ก่อน เจ้าของกระทู้เคยร้องไห้กับน้องหมา   น้องม้า

ตอนนี้ไม่ได้เลี้ยงสัตว์อะไรเลย แมวในหมู่บ้านก็วิ่งหนีตลอดดดด

ในความเข้มแข็ง  ก็มีน้ำตาและความอ่อนแอซ่อนอยู่ในใจ