หนูอาศัยอยู่กับยายที่ไม่แท้มาตั้งแต่เกิดเขาพูดเรื่องที่ไม่ดีของหนูให้คนอื่นฟังซึ่งคนอื่นในที่นี้หมายถึงคนนอกครอบครัวที่รู้จักกันแต่เรื่องมันก็เป็นความจริงนั่นแหละซึ่งตรงนี้หนูก็รับได้มาโดยตลอดจนมาถึงวันนึงเขากำลังเล่าแล้วหนูดันเดินไปพอดีได้ยินว่าเขาบอกกับคนอื่นว่าหนูเคยขโมยเงินไปเที่ยวแต่คือมันก็เรื่องจริงนะที่หนูเอาไปแต่แบบคือหนูไปทัศนศึกษาของรร.ตอนประถม บ้านหนูอยู่พิจิตรไปทัศนศึกษาเที่ยวทะเลที่ชะอำ แล้วให้เงินหนูไป200 ไป3วัน2คืนแต่แบบหนูก็อยากได้เสื้อผ้ากางเกงบ้าง เลยเอาไปอีก2,000 แต่แบบเงินนั้นมันคือของหนูที่แม่หนูให้หนูไว้แล้วหนูเาฝากเขาไว้ประมาณ10,000กว่าบาทคือตอนประถมหนูชอบเอาเงินที่แม่ให้ตอนกลับมาเที่ยวบ้านจากกทม.ฝากไว้ที่ยายแล้วปีนึงก็จะเอาไปฝากธนาคารความคิดของหนูตอนป.6ตอนที่หนูเอาไปโดยที่ไม่ได้บอกใครนั้นหนูกลับมาก็ไม่มีใครถามใครว่าอะไรหนูเลยหนูก็คิดว่านั่นเงินเราเขาเลยไม่ว่าจนมาถึงวันนี้หนูอยู่ม.3จนจะปิดเทอมเปิดมาขึ้นม.4อยู่แล้วมาบอกว่าหนูเป็นขโมยให้คนอื่นฟังความรู้สึกมันจุกๆทำไมไม่บอกเราอะว่าเอาไปไม่ได้นะทำไมต้องไปบอกคนอื่นด้วยหนูไม่ค่อยจะพบเห็นคนในครอบครัวเล่าเรื่องไม่ดีของลูกหลานตัวเองสักเท่าไรเห็นแต่แบบยกยอสรรเสริญ ความรู้สึกตอนที่ได้ยินคือเขาไม่ได้เอ่ยชื่อและยังจะพูดต่อไปแล้วมีคนมาบอกว่าเป็นเราอีกทีมันอายๆมันแปลกๆอะพูดตรงๆคือถ้าแบบฉันไปขโมยของใครเขามาฉันยอมรับว่าฉันผิดเลยแต่นี่ฉันคิดว่าฉันเอาเงินตัวเองไปแล้วทำไมไม่บอกตอนนั้นกับฉันมาบอกตอนนี้กับคนอื่นทำไม เสียใจว่ะ