ก่อนอื่นล็อคอินนี้คนรู้จักให้ยืมใช้ อยากคุยกับคนที่ไม่รู้เราเป็นใคร อารมณ์ได้ระบายออกนิดๆ เริ่มกัน
บอกก่อนเราเป็นครอบครัวที่พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่เรายังเด็กมาก ก็มีปมนิดๆ คือเราไม่ศรัทธาชีวิตคู่หรือการมีครอบครัว ไม่โหยหาอยากมีแฟน แต่เป็นคนติดเพื่อนมาก เพื่อนเรา 98% เป็นคนดีที่คบกันมานานเกือบ 20 ปีทั้งนั้น เราอายุ 35 ปี เพื่อนๆตอนนี้ส่วนใหญ่อายุใกล้ 50 กันแล้ว เมื่อ 8 ปีที่แล้ว มีคนมาจีบ มีอะไรกันลึกซึ้ง ป้องกันแต่ถุงหยุด กินยาคุมฉุกเฉินตามทันที แต่ไม่รอด ท้องค่ะ บอกตรงๆไม่กล้าเอาเด็กออก ตัดสินใจเอาเด็กไว้ ผู้ชายรับผิดชอบแตงงานถูกต้องทุกอย่าง เวลาผ่านไปสามีรักเราจริงจัง เป็นพ่อที่ดี เป็นสามีที่ดี แต่ตัวเราไม่เคยรักสามีเลย ความดีแค่ไหนก็ไม่รักเขาเลย จากวันนั้นจนถึงวันนี้กำแพงที่เราสร้างขึ้นมาเพื่อปกป้องความรู้สึกตัวเองจากเด็กจนโต จากการที่โตขึ้นมาโดยไม่มีพ่อแม่เลี้ยงดู กำแพงหนานั้นยังอยู่ในความรู้สึกเสมอ ไม่เคยหายไปไหน อดทนอยู่กับสามีด้วยความรู้สึกรับผิดชอบต่อเด็กที่เราทำให้เกิดมา สัญญากับตัวเองลูกจะต้องไม่ถูกทอดทิ้งเหมือนตัวเอง จะทำทุกอย่างเพื่อดูแลความรู้สึกลูก จนวันนี้เรารู้สึกไม่ไหว การต้องอดทนอยู่กับคนที่ไม่รัก รู้สึกสงสารสามีที่ไม่เคยได้รับความรักจากภรรยาเลย เราเคยคุยกับเขาตรงๆหากเขาอยากมีใครหรือเจอใครที่รักเขา เรายินดี เราจะยังคงเป็นพ่อและแม่ของลูก แต่เขายืนยันคำเดิมคือไม่ เราแยกห้องกันนอนนานแล้ว สามีนอนกับลูก ลูกค่อนข้างติดพ่อ ปัญหาคือตอนนี้ เราอยากปลดปล่อยความรู้สึกตัวเอง อยากให้สามีก้าวไปข้างหน้า เจอคนที่พร้อมจะเดินไปกับเขา ส่วนตัวเรา ไม่มีความคิดที่จะให้ผู้ชายคนไหนเข้ามาในชีวิตอีก เพราะเราคงให้ความรักใครไม่ได้ เราอยากบวชชี เราเคยไปปฎิบัติธรรม รู้สึกยินดีกับชีวิตที่ไม่ผูกมัดกับอะไร  จะเห็นแก่ตัวมากไหมถ้าเราจะปล่อยให้ลูกที่ยังเล็กอยู่กับพ่อเขาโดยลำพัง แล้วเราจะทิ้งเขาไปบวช รู้สึกผิดกับลูกมากที่จะทิ้งเขาไป ขอคำแนะนำหน่อยค่ะ