สวัสดีคับ
ผมจะเล่าต่อเลยน่ะคับ
ใช่อยู่ ที่ผมมีความสุขที่ได้คุยกับเค้า เพราะเค้าเป็นคนที่ผมแอบชอบมาก
แต่จู่ๆ ยิ่งรุ้สึกต่อกันมากเท่าไหร่ เรากับเป็นคนที่รักเค้ามากขึ้นทุกๆวัน
จนลืมไปว่า เค้ามีแฟนอยู่แล้วน่ะ
เเล้ววันหนึ่งเค้าก้อบอกกับว่า "เรื่องของเรามันควรจบน่ะ เพราะมันผิด"
เค้าเหมือนรู้สึกผิดต่อผม เพราะเค้ามีแฟน แต่ ผมไม่มี เค้าคิดว่า เค้าเห็นแก่ตัวเกินไป
แต่ทำไมล่ะ ทำไมถึงไม่เคยถามความรู้สึกผมบ้าง ว่าผมจะโอเครมั๊ย..
แต่จะทำได้คับ ผมยอมทำได้น่ะ ที่เค้าต้องให้ผมออกจากชีวิตของเค้า
เพราะที่ผ่านมาที่ผมได้คุยกับเค้า มันก้อมีค่ามากพอสำหรับผมล่ะ
ผมจึงได้รู้ว่า...ความรักไม่ใช่แค่การได้ครอบครอง
แต่...ความรักคือ การเห็นคนที่เรารักมีความสุขต่างหาก แม้คนที่ได้ดูแลเค้ามันไม่ใช่เราก้อตาม.
แม้เวลาผ่านมา 2 ปี เต็มๆ (วันนี้เป็นวันที่ผมกับเค้าได้คุยกันวันแรก)
ผมก้อยังรุ้สึกมีความสุขน่ะ ที่เห็นเค้ามีความสุขกับคนที่เค้ารัก
ได้คอยเป็นห่วงเค้าไกลๆ แอบมองเค้าไกลๆ แค่นี้ผมก้อมีความสุขเเล้วล่ะ
คิดว่าความรักของผม เป็นยังไงบ้างคับ?
เเล้วคิดว่าการที่เรารักคนที่มีเจ้าของเเล้ว มันผิดรึป่าวคับ?