คบกับแฟนมาเข้าปีที่ 5 ค่ะ เริ่มคุยเรื่องอนาคตกันจริงๆจังๆ บ้านเรากับแฟนห่างกัน 30 กว่าโล
แฟนเป็นลูกคนสุดท้อง พี่สาวเขามีสามีอยู่ต่างประเทศ
ส่วนเราเป็นลูกสาวคนโต มีน้องสาวที่ยังไม่รู้อนาคตว่าจะได้ไปบรรจุข้าราชการที่จังหวัดไหน

หลังจากเริ่มคบกันได้ปีกว่า เราก็เริ่มคุยกันไว้ว่าแต่งงานแล้ว เราจะซื้อที่สร้างบ้านด้วยกันหลังเล็กๆ
ระยะทางอยู่ตรงกลางระหว่างบ้านของเราทั้งคู่เพราะจะได้เดินทางไปดูแลพ่อแม่ของเรา ไปเที่ยวหาทางบ้านได้ง่ายทั้งสองฝั่ง
อาทิตย์นี้ไปนอนบ้านตายาย อาทิตย์ต่อไปไปนอนบ้านปู่ย่า วันธรรมดาเราก็อยู่บ้านของเรา ใกล้รร.ของลูกในอนาคตด้วย
และที่ทำงานของเราทั้งสองสามารถย้ายมาใกล้ๆบ้านในฝันของเราได้ เราเองเริ่มมองเริ่มดูเวลามีคนประกาศขายที่ขายบ้าน
และส่งไปให่แฟนดูด้วยทุกครั้งเขาก็จะช่วยออกความคิดเห็นวาดอนาคตไว้ด้วยกันอย่างที่เคยคุยเรื่อยมา

จนเมื่อ 2 ปีที่ผ่านมา ทางบ้านแฟนรับเลี้ยงญาติคนหนึ่งอายุ 18 ปี และต้องรับผิดชอบส่งน้องคนนี้เรียน
ทองคำมูลค่า 10 กว่าบาทที่แฟนหาเก็บไว้บอกว่าจะเอาไว้เป็นสินสอดงานแต่งของเรา หมดไปกับการส่งเสียน้องคนนี้เรียน
และแพลนงานแต่งของเราที่วางไว้หลังจากคบกันได้ 3 ปี ก็ต้องเลื่อนออกไปเพราะแฟนให้เหตุผลว่าขอส่งน้องคนนี้เรียนจบก่อนได้ไหม
(น้องเรียน 2 ปี อนุปริญญา) เราก็โอเค

และ 1 ปีที่ผ่านมา มีญาติอีกคนนำลูกที่เพิ่งคลอดมาฝากแม่แฟนเลี้ยง
ตั้งแต่เลี้ยงหลานคนนี้เวลาที่เราเคยมีให้กันก็น้อยลงเหมือนอยู่ๆแฟนเราก็มีลูกขึ้นมาซะอย่างนั้น
เบี้ยวนัดเราบ่อย เพราะต้องเลี้ยงหลาน ไม่ได้คุยโทรศัพท์กันทุกคืนเหมือนเมื่อก่อนเพราะหลานไม่สบายต้องเช็ดตัวป้อนยาและไปเฝ้าที่รพ.
ถึงแม้ว่าญาติคนนั้นจะเอาหลานมาฝากแม่แฟนเลี้ยงแต่แฟนเราก็ปล่อยให้แม่เลี้ยงเองไม่ได้ ก็ต้องช่วยกันอยู่ดี

อีก 2 เดือน น้องที่แฟนต้องรับผิดชอบส่งเรียนจะจบแล้ว เราก็เริ่มคุยกันอีกครั้งเรื่องอนาคต
แต่มาวันนี้ทุกอย่างที่เราเคยคุยกันไว้ มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

"พ่อแม่พี่ อยากให้น้องมาอยู่บ้านของเรา พี่อยากดูแลพ่อกับแม่ด้วย
แม่บอกว่าบ้านหลังนี้ไม่มีใครอยู่แล้วพี่สาวก็ไปอยู่ต่างประเทศน้องก็จบแล้วต้องไปทำงานที่อื่นไม่ได้ย้ายมาบ้านอีกแล้ว
ถ้าพ่อกับแม่หมดบุญบ้านหลังนี้ก็เป็นบ้านร้าง พ่อแม่สงสารบ้าน"

และเราไม่ยอมค่ะ เราอยากมีชีวิตส่วนตัวสร้างครอบครัวเล็กๆของเรา
ทางบ้านแฟนดีกับเราทุกอย่าง เราไม่เคยรังเกียจ แต่สิ่งที่เราไม่ชอบคือบ้านแฟนชอบสังสรร ชอบสนุกมีคนมาเที่ยวที่บ้านทุกเย็น
เดี๋ยวคนนั้นคนนี้เดินเข้าเดินออกบ้านจนธรรมดาไปแล้วทุกวัน เพราะบ้านแฟนหลังนี้เหมือนเป็นบ้านหลักของญาติ
ญาติคนอื่นก็จะมีคนแวะเวียนมาเรื่อยๆ เราไม่ได้รังเกียจหรือไม่พอใจอะไร เวลาเราไปเที่ยวบ้านเขาเราก็ทำหน้าที่ว่าที่ลูกสะใภ้อย่างดี
ยิ้มแย้มแจ่มใสกับทุกคนแม้บางครั้งเราจะเหนื่อยมาก อยากหนีเข้าห้องนอนเร็วๆ แต่เราก็อดทนค่ะ
เพราะเรารู้ว่ามันจะดูไม่ดีที่เอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในห้อง เราคิดว่าการที่เรามีบ้านเป็นของตัวเอง
และแวะเวียนไปนอนที่บ้านแฟนเพื่อดูแลครอบครัวของแฟนบ่อยๆมันทำให้เราสบายใจกว่า
อย่างน้อยเวลาเราเหนื่อย เราอยากนอนเล่น อยากนอนตื่นสายมันก็ยังมีพื้นที่ของเราบ้าง

และอีกอย่างบ้านแฟนเห็นการดื่มเหล้าเป็นเรื่องปกติ ซึ่งเราไม่ชอบ
บางทีแฟนดื่มเหล้าบ้านญาติคนอื่นกลับบ้านมาเกือบเที่ยงคืนเราว่าให้
แม่เค้าก็หัวเราะบอกว่าปกติ ธรรมดา ผู้ชายก็แบบนี้แหละ
ซึ่งเราคิดว่ามันไม่ใช่ค่ะ ถ้าเราไปอยู่บ้านเค้า เราคงว่าอะไรหรือห้ามปลามอะไรแฟนเราได้ยาก

สำหรับแฟนเรา เค้าเป็นคนใจเย็นคนหนึ่งค่ะ ชอบศึกษาธรรมะเข้าวัดใส่บาตรฟังเทศฟังธรรม เขาเคยบวชเรียนมา
เขาเป็นผู้ชายที่ไม่เคยโกรธเราเลยสักครั้ง แต่ตัวเราเองทั้งต่อว่าเขาเวลาเราโกรธเราจะไม่รับโทรศัพท์เป็นวันสองวัน
เขาก็ไม่ยอมแพ้โทรตามไลน์ตามตลอด เขาเป็นผู้ชายที่ใส่ใจระดับหนึ่ง ไปไหนก็จะรายงานตลอด กำลังออกบ้าน แวะตรงนั้นตรงนี้ ถึงบ้านแล้ว
ไปไหนกับใคร คือบอกเราตลอดโทรหาตลอด
เช้ามาก็โทรปลุกเราทุกเช้า ก่อนนอนก็โทรคุยกัน โทรไลน์ออนสายทิ้งไว้จนหลับไปด้วยกัน
ใครสะดุ้งตื่นก่อนก็เป็นคนกดวางให้กัน แบบนี้ตลอดไม่เคยขาดสักวันตั้งแต่คบกันมาเกือบ 5 ปี
(ยกเว้นเวลามีธุระหรือสถานการณ์ไม่เอื้อจริงๆ)

โดยรวมแล้วจากที่คบกันมาเกือบ 5 ปีผู้ชายคนนี้ คือคนที่เรามั่นใจและยอมรับว่าเขาจะดูแลเราอย่างดี
แม้ในวันที่เราอาจจะนอนเป็นผักกลายเป็นผู้ป่วยอัมพาตเราก็เชื่อว่าเขาจะไม่ทิ้งเราไปไหน

แต่ตอนนี้สิ่งที่เราไม่มั่นใจคืออนาคต และความเป็นผู้นำของเขา
เราคุยกันแล้วและยื่นข้อเสนอสิ่งที่เราต้องการไปแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงแค่เขาจะตัดสินใจ

พ่อแม่แฟนอายุ 50 กับ 60 ค่ะ
พ่อแม่เรา อายุ 49 กับ 52
ทางฝั่งบ้านเราไม่บังคับว่าจะอยู่ไหน แต่อยากให้ไปสร้างครอบครัวเองมากกว่า

จริงๆแล้วเราไม่ได้อยากเลิก เราอายุ 30 แล้ว แฟน 34 เราก็ไม่อยากจะเริ่มต้นใหม่กับใครอีกแล้ว
อยากสร้างครอบครัวของตัวเองจริงๆซะทีค่ะ พอเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาเราก็รู้สึกไม่ไหว
แต่อีกใจเราก็แอบรู้สึกแย่ หรือว่าเราใจแคบไป ที่ไม่ยอมไปอยู่กับเขา
แต่อีกใจเราก็ไม่อยากฝืนตัวเองตลอดเวลาแบบนั้น
เราสับสนมากเลยค่ะตอนนี้ นอนร้องไห้ทุกวัน ความรู้สึกปนเปกันไปหมด

อยากรู้ความคิดเห็นของเพื่อนๆพี่ๆในห้อง มีคำแนะนำหรือแนวคิดอะไรให้พอจะตัดสินใจได้บ้างคะ
เผื่อเราจะได้นำไปปรับปรุงและปรับใช้ในชีวิตของเราบ้าง

ขอบคุณทุกท่านค่ะ