สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราเป็นนักศึกษาปี 1 มหาลัยที่เรียนอยู่มีชื่อเสียงพอสมควร
ตอนนี้เรารู้สึกว่าตัวเองล้มเหลวทางการศึกษามาก ทั้งๆที่เมื่อก่อนตอนเรียนประถมถึงมอปลาย
เป็นคนเรียนดีมาตลอด เรียนได้ที่ 1 ที่ 2 มาตลอดชีวิต เป็นพวกเรียนดีกิจกรรมเด่นอย่างนั้นเลย
เป็นหัวหน้า ประธานนักเรียน ประธานสี เป็นที่ภูมิใจของพ่อแม่ว่ามีลูกสาวเรียนเก่งไม่นอกลู่นอกทาง

ค่ะ เราก็เคยคิดปบบนั้นและภูมิใจในตัวเองมากตอนนั้น
จนวันที่เราสอบติดมหาลัยที่ใช่สาขาที่ชอบ(มั้ง)
เราดีใจมากพ่อแม่คุณครูและเพื่อนก็ดีใจ
วันที่ประกาศหน้าเสาธงในฐานะนักเรียนที่มีที่เรียน
แถมสาขาและมหาลัยเป็นที่ยอมรับ

แต่หลังจากนั้นเราก็ไม่เคยภูมิใจในตัวเองอีกเลย
พอเรามาเรียนเรากลับรู้สึกว่ามันไม่ใช่ที่เราคิดไว้เลย
ทั้งสังคมและวิชาในการเรียน ทีแรกจะซิ่ว
แต่ฐานะทางบ้านไม่ได้มีเงินพอที่จะส่งเราเริ่มต้นใหม่
นับวันมันยิ่งแย่ลง เราขี้เกียจมาก แม้จะสอบไฟนอลหรือกลางภาค
แม้แต่สอบเก็บคะแนนก็ขี้เกียจอ่าน ไม่เคยขาดเรียนก็ขาด
จนเกรดเทอมแรกออกมา 2 กว่าๆเกือบ 3 เรานอยด์มาก
เพร่ะไม่เคยได้เกรดต่ำกว่า 3.5 เลยในชีวิต
แต่เราไม่โทษใครเพราะขี้เกียจเอง

เรามาย้อนดูว่าอะไรทำให้เราหมดแรงที่จะฮึดเรียนเหมือนที่ผ่านมา
ก็หาไม่เจอ จะซิ่วไปก็ซิ่วไม่ได้เพราะกลัวจะไม่ได้เรียนอีก สงสารพ่อแม่
อีกอย่างก็กลัวคนดูถูกว่าเรียนเก่งทำไมถึงซิ่ว
บลาๆๆเต็มไปหมด เราเลยต้องฮึดสู้เรียนสาขาที่เราเลือกนี้ต่อไป

แต่มันก็ยังวนลูปเดิม
เราพยายามจะฮึดสู้สุดท้ายก็ขี้เกียจ
นอนไถโทรศัพท์แบบเดิม
เรารู้สึกผิดหวังกับตัวเองมากๆเลยตอนนี้
เหมือนเราไม่ได้เป็นอย่างที่คนอื่นเค้ามอง
ว่าเราเป็นเด็กเรียนดีขยันอนาคตไกล

แต่ตอนนี้ขนาดเราจะปลุกตัวเองให้เรียนในแต่ละวันนี่ท้อแล้วท้ออีก
เราควรทำยังไงดี คือเราอยากเรียนที่นี่ต่อ โดยที่เรามีไฟในการเรียน
ไม่ขี้เกียจ และกลับไปเป็นเราคนเดิมที เราไม่อยากรู้สึกผิดกับตัวเองบ่อยๆ