ย้อนกลับไปเมื่อ3ปีที่แล้วคะ
ตอนนั้นมีปัญญากับแฟนที่คบกันตั้งแต่สมัยเรียน เพราะมีปัญญากันตลอดทะเราะกันทุกวัน ขี้หึงมาก เราไม่เป็นตัวของตัวเอง ชีวิตเราเค้าจะเป็นคนเลือกให้ทั้งหมด จนมันถึงจุดอิ่มที่เราทนไม่ไหวเลยบอกเลิกกัน
หลังจากนั่นเรามาเจอพี่ที่ทำงานเค้าอายุเยอะกว่าเกือบ10ปี ดูแลเราดี ตามใจเรา มันเลยทำให้เราหลงเค้าคะ เพราะไม่เคยเจอคนที่ตามใจแบบนี้ ผลเสียคือเรา ไม่มอง ไม่รับรู้ ไม่สืบประวัติเค้า เค้าพูดอะไรคือเชื่อหมด จนคบกันไปเกือบครึ่งปีคะ เราเริ่มค่อยๆสงสัย ระแวงเพราะ
เค้าบอกกับเราว่าเคยแต่งงานมีลูกสองคน
ืทุกเดือนต้องไปเที่ยวหาลูกที่อยู่กับภรรยาเก่า เราก็เชื่อคะ จนในที่สุดเรามารู้ที่หลังว่าเค้าโกหก เค้าแค่แยกกันอยู่ ไม่ได้
หย่าขาดกัน
เราเลยขอเลิกกับเค้าแล้วเค้าก็ไม่ยอมปล่อยเรามีเอาปืนมาขู่จะยิ่งเรา ครอบครัวแม่น้องเรา
เราเลยทำอะไรไม่ได้ยอมคบกับเค้าต่อระหว่างนั้นก็หาทางออกให้ตัวเองเรื่อย ๆ
สรุปมีทางเดียวคือหนีคะ ยอมลาออกจากงานที่ตัวเองรัก เป็นงานที่สบายและตัวเองชอบมาก บริษัทที่ดีสวัสดิการเยี่ยมคะติดอันดับ1ของจังหวัด
แต่เพราะเราทนอยู่ในสภาพนั้นไม่ได้เราเลยเลือกกับมาทำเกษตรอยู่บ้านนอก เค้าก็ยังไม่วายโทรมากวน แต่เราก็ไม่รับ มีเฟสมาหา สงรูปมาขู่สารพัด จนเราทนไม่ไหวก็ขู่เค้าบ้างว่าเราจะส่งรูปไปให้ภรรยาเค้าดูถ้ายังไม่เลิกก่อกวน แล้วเค้าก็หายไปคะ
จนวันนี้ วันที่เราเริ่มต้นชีวิตใหม่มีครอบครัวแต่งงานแล้ว เค้ากับมากดติดตามในig
ทำให้เรารู้สึกไม่สบายใจ เพราะไม่อยากให้สามีรับรู้
ว่าครั้งนึ่งเราเคยผิดพลาดขนาดไหน แล้วกลัวว่าเค้าจะมาทำให้ครอบครัวเราผิดใจกัน
แต่จริงเลยคือเราเสียใจคะที่ครั้งนึ่งเคยไปยุ่งกับของคนอื่นเค้า และมันเป็นตราบาปที่ลืมไม่ได้จริง เหมือนหนีไม่พ้นโดนตามหลอกหลอนตลอด เวรกรรมใช่ไหมคะ