สวัสดีครับ ผมอยากได้ความคิดเห็นว่าผมต้องทำอย่างไรครับ
ประเด็นคือ ช่วงนี้ผมไม่มีจิตใจทำอะไรเลย จิตใจข้างในเคว้งคว้าง บางครั้งก้อเหงา อยากมีคนคุยด้วย แต่บางครั้งอยากอยู่ตัวคนเดียวเงียบๆด้วยซ้ำ
ผมอายุ 46 ปี มีการงาน มีรายได้ทุกเดือน ผมมีครอบครัว มีลูก 4 คน ผมแต่งกับแฟนตั้งแต่อายุ 24 ปี ตอนที่ผมรุ้จักกับแฟน ผมอกหักมาก่อนมาได้เป็นปีกว่า หลงรักคนเก่ามาก ช่วงแรกๆ ก้อเที่ยวกินเหล้าเมายากับเพื่อน เพื่อจะให้ลืมคนเก่า (ปรกติผมไม่ค่อยดื่ม เดือนละครั้งก้อถือว่ามากแล้ว) ต่อมาผมก้อมาเจอแฟนที่แต่งนี้โดยบังเอิญ มาทางงานเลี้ยงของเพื่อนผม เขาก้อพึ่งอกหักมาได้ไม่กี่เดือนเหมือนกัน แล้วหลายสัปดาห์ต่อมา เราก้อนัดเจอกัน แล้วก้อเลยตกลงเป็นแฟนกัน แบบว่าคบกันได้ก้อคบ คบไม่ได้ก้อเลิกกัน (อันนี้ผมเคยถามเธอแล้วนะครับ แล้วเธอก้อไม่ได้ปฏิเสธ)
แล้วเราย้ายออกจากบ้านมาอยู่ด้วยกัน จนแฟนผมตั้งท้อง ผมตั้งใจไว้ว่า จะไม่แต่งานก่อนอายุ 30 และผมก้อยังอยากจะก้าวเดินไปทางอาชีพ ออกไปใช้ชีวิต ตปท แต่ผมก้อไม่อยากให้ลูกเกิดมาไม่มีพ่อ ก้อเลยถามเธอว่าเราแต่งงานกันไหม เธอยอมแต่งด้วย (พ่อแม่เขาไม่ชอบผมเท่าไหร่ กลัวว่าผมจะเลี้ยงลูกเขาไม่ได้, ตอนนั้นแฟนอายุ19) แต่ว่าหลังจากแต่ง เธอก้อได้แท้งลูก แต่ไหนๆแต่งกันแล้ว เราก้อมีการวางแผนครอบครัว เช่นซื้อบ้าน การมีลูกและอื่นๆ เธอก้อคอนเฟิร์มตามแผน แต่ว่าเธอไม่เคยทำตามที่เราตกลงกันไว้เลย อย่างเรื่องซื้อบ้าน ผมไม่อยากซื้อ เพราะถ้าซื้อแล้ว มันจะไม่สามารถโยกย้ายไปอยู่ หรือทำงานที่อื่นได้สะดวก แต่เธออยากได้ ก้อตกลงซื้อ ก้อว่าจะช่วยกันทำงานผ่อนซักหกปี แล้วถึงจะปล่อยให้มีลูก แต่เธอเห็นเพื่อนของเธอ มีลูกกัน ก้อเลยอยากมีบ้าง เลยปล่อยให้มี รวมทั้งหมดสี่คน (ชาย 3, หญิง 1) ส่วนผมเลยต้องทำงานวันละ 12-14 ชั่วโมง นับย้อนไปก้อเกือบสิบปี เพื่อหาเลี้ยงครอบครัว ส่วนแฟนก้ออยู่บ้าน คอยเลี้ยงลูกไป แต่สิ่งที่ทำให้ผมโกรธเธอมากๆคือ เธอพูดไว้ว่า ถ้าลูกคนสุดท้อง ไม่ใช่เด็ก ผญใ เธอจะปล่อยมีลูกอีก ตั้งแต่นั้นมา ผมเริ่มมีความรู้สึกเฉยๆกับเธอ เราก้อทะเลาะกันบ้างเป็นบางครั้ง แต่ส่วนมากฝั่งใดฝั่งหนึ่งจะเงียบหรือเดินออกไป เป็นมาถึงจุดที่ผมละอา เพราะต่างคนต่างทำหน้าที่แต่ละวัน ไม่ค่อยได้ทำอะไรด้วยกัน ต่างคนต่างมีเพื่อนคนละกลุ่ม ทุกๆวันนี้ ผมอยู่ไม่มีค่อยมีความสุข แต่ผมก้อไม่อยากจะทิ้งลูก และก้อทิ้งเขา เพราะเราไม่ได้ทะเลาะอะไรกันมากมาย เพรียงแต่ว่าความรู้สึกเปลี่ยน แฟนก้อทำหน้าที่แม่บ้านของเธอ ความรู้สึกตอนนี้ เหมือนว่าเราแค่เป็นเพื่อน หรือคนที่อาศัยอยู่ร่วมกัน ที่มาภาระต้องเลี้ยงดูลูกมากกว่า
ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าผมจะทำอย่างไงดี จะย้ายออกไปอยู่คนเดียว หรือว่าจะให้ผมทำอย่างไงดีครับ
ผมก้อไม่อยากจะทำให้เธอเจ็บเพราะผม ผมยังรักและห่วงเธอในฐานะภรรยา แต่ไม่ใช่ในทางชู้สาว แต่เป็นในทาง best friend มากกว่า
ขอความคิกเห็นครับ
ประเด็นคือ ช่วงนี้ผมไม่มีจิตใจทำอะไรเลย จิตใจข้างในเคว้งคว้าง บางครั้งก้อเหงา อยากมีคนคุยด้วย แต่บางครั้งอยากอยู่ตัวคนเดียวเงียบๆด้วยซ้ำ
ผมอายุ 46 ปี มีการงาน มีรายได้ทุกเดือน ผมมีครอบครัว มีลูก 4 คน ผมแต่งกับแฟนตั้งแต่อายุ 24 ปี ตอนที่ผมรุ้จักกับแฟน ผมอกหักมาก่อนมาได้เป็นปีกว่า หลงรักคนเก่ามาก ช่วงแรกๆ ก้อเที่ยวกินเหล้าเมายากับเพื่อน เพื่อจะให้ลืมคนเก่า (ปรกติผมไม่ค่อยดื่ม เดือนละครั้งก้อถือว่ามากแล้ว) ต่อมาผมก้อมาเจอแฟนที่แต่งนี้โดยบังเอิญ มาทางงานเลี้ยงของเพื่อนผม เขาก้อพึ่งอกหักมาได้ไม่กี่เดือนเหมือนกัน แล้วหลายสัปดาห์ต่อมา เราก้อนัดเจอกัน แล้วก้อเลยตกลงเป็นแฟนกัน แบบว่าคบกันได้ก้อคบ คบไม่ได้ก้อเลิกกัน (อันนี้ผมเคยถามเธอแล้วนะครับ แล้วเธอก้อไม่ได้ปฏิเสธ)
แล้วเราย้ายออกจากบ้านมาอยู่ด้วยกัน จนแฟนผมตั้งท้อง ผมตั้งใจไว้ว่า จะไม่แต่งานก่อนอายุ 30 และผมก้อยังอยากจะก้าวเดินไปทางอาชีพ ออกไปใช้ชีวิต ตปท แต่ผมก้อไม่อยากให้ลูกเกิดมาไม่มีพ่อ ก้อเลยถามเธอว่าเราแต่งงานกันไหม เธอยอมแต่งด้วย (พ่อแม่เขาไม่ชอบผมเท่าไหร่ กลัวว่าผมจะเลี้ยงลูกเขาไม่ได้, ตอนนั้นแฟนอายุ19) แต่ว่าหลังจากแต่ง เธอก้อได้แท้งลูก แต่ไหนๆแต่งกันแล้ว เราก้อมีการวางแผนครอบครัว เช่นซื้อบ้าน การมีลูกและอื่นๆ เธอก้อคอนเฟิร์มตามแผน แต่ว่าเธอไม่เคยทำตามที่เราตกลงกันไว้เลย อย่างเรื่องซื้อบ้าน ผมไม่อยากซื้อ เพราะถ้าซื้อแล้ว มันจะไม่สามารถโยกย้ายไปอยู่ หรือทำงานที่อื่นได้สะดวก แต่เธออยากได้ ก้อตกลงซื้อ ก้อว่าจะช่วยกันทำงานผ่อนซักหกปี แล้วถึงจะปล่อยให้มีลูก แต่เธอเห็นเพื่อนของเธอ มีลูกกัน ก้อเลยอยากมีบ้าง เลยปล่อยให้มี รวมทั้งหมดสี่คน (ชาย 3, หญิง 1) ส่วนผมเลยต้องทำงานวันละ 12-14 ชั่วโมง นับย้อนไปก้อเกือบสิบปี เพื่อหาเลี้ยงครอบครัว ส่วนแฟนก้ออยู่บ้าน คอยเลี้ยงลูกไป แต่สิ่งที่ทำให้ผมโกรธเธอมากๆคือ เธอพูดไว้ว่า ถ้าลูกคนสุดท้อง ไม่ใช่เด็ก ผญใ เธอจะปล่อยมีลูกอีก ตั้งแต่นั้นมา ผมเริ่มมีความรู้สึกเฉยๆกับเธอ เราก้อทะเลาะกันบ้างเป็นบางครั้ง แต่ส่วนมากฝั่งใดฝั่งหนึ่งจะเงียบหรือเดินออกไป เป็นมาถึงจุดที่ผมละอา เพราะต่างคนต่างทำหน้าที่แต่ละวัน ไม่ค่อยได้ทำอะไรด้วยกัน ต่างคนต่างมีเพื่อนคนละกลุ่ม ทุกๆวันนี้ ผมอยู่ไม่มีค่อยมีความสุข แต่ผมก้อไม่อยากจะทิ้งลูก และก้อทิ้งเขา เพราะเราไม่ได้ทะเลาะอะไรกันมากมาย เพรียงแต่ว่าความรู้สึกเปลี่ยน แฟนก้อทำหน้าที่แม่บ้านของเธอ ความรู้สึกตอนนี้ เหมือนว่าเราแค่เป็นเพื่อน หรือคนที่อาศัยอยู่ร่วมกัน ที่มาภาระต้องเลี้ยงดูลูกมากกว่า
ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าผมจะทำอย่างไงดี จะย้ายออกไปอยู่คนเดียว หรือว่าจะให้ผมทำอย่างไงดีครับ
ผมก้อไม่อยากจะทำให้เธอเจ็บเพราะผม ผมยังรักและห่วงเธอในฐานะภรรยา แต่ไม่ใช่ในทางชู้สาว แต่เป็นในทาง best friend มากกว่า