อันที่จริงผมไม่เคยโทษพรสวรรค์นะ ผมเคยเห็นคนเก่งๆ มันก็จะมีไม่กี่แวบที่อิจฉาหรอกนะแต่ผมไม่เคยอคติใครอยู่ ผมเอาแต่บอกตัวเองว่า "เขาไม่ได้เก่งฟ้าประทานอะไรหรอก นั่นแหละที่กระจอกเอง"
ผมลองมาหลายอย่างมาก เช่น การประดิษฐ์ ลองสร้างอะไรซักอย่างซึ่งตอนนั้นเด็กอยู่เลยจำไม่ได้ว่าสร้างอะไร แต่ ที่จำได้อย่างเดียวคือ เพื่อนมาถาม
"ทำอะไรของ" คือ ดาวน์มากกกกกก เลยลองเปลี่ยนดู ปรับไมน์เซ็ตใหม่ มีอาจารย์สอนศิลปะมาทำการทดสอบ ว่า เราวาดได้ดีแค่ไหน เขาจะทดสอบนักเรียนทุกๆคาบที่ได้เรียน แล้วก็กำหนดความสำเร็จ ด้วยคะแนน และคนที่ได้คะแนนสูงสุด=10บาท 555+
....แน่นอนครับ....ตั้งแต่เริ่มเรียน เทอม1-2จนขึ้นไปป.5-6 ไม่เคยได้ยืนอยู่จุดๆนั้นเลย ไม่เคยได้เงินค่าขนมจากอาจารย์แกเลยคิดแล้วมันก็เศร้านะ เข้าใจฟีลมะ แบบ...เด็กป.3วาดสวยกว่า แล้วมา ทาบเราอะว่า"พี่ๆผมวาดสวยป่ะ" เราก็แบบ.."จร้า..สวยดีๆ"//มองไปที่รูปที่ตัวเองวาด TT ซึ่ง รางวัลที่ผมได้จากอาจารย์ท่านนี้ มี2อย่าง วันที่12สิงหาวันแม่ ผมวาดรูปชนะ ได้คะแนนเต็มสิบ(รูปแม่แม่กำลังอุ้มลูกแล้วควักนมไห้ดูด ซึ่งเท่าที่ผมจำได้ แม่นี่หน้าอย่างกะลิง"
ท่ามกลางความเหวอของผมเองบวกกับ คำสบประมาทของเพื่องๆและน้องที่ต่างก็รู้ดีว่าผลงานของผม มันไม่ใช่ผลงาน ก็แค่เอาดินสอปาดไปบนกระดาษและมันไม่เคยมีความสมดุลเลยแม้แต่ครั้งเดียว ก็แบบว่า"ห๊ะ!! ไอโชคเนี่ยนะ" ซึ่งผมก็ไม่เคยคับแคลงใจหรอกนะ เพราะ ผมก็คิดเหมือนกันแหละว่างานของเราเนี่ยนะจะได้รับรางวัล เห๊อะ!! น่าขัน แต่ หลังจากนั้นไม่นานนัก ผมก็ได้อีกรางวัลคือ จังหวะนั้นผมได้เรียนสีน้ำ เขาทดสอบให้ลงสีให้มีมิติและต้องบอกความหมายของมัน ตอนวาดเนี่ยผมไม่ได้คิดอะไรหรอกนะ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมกำลังวาดอะไร พอถึงเวลาส่งภาพ กูนี่อย่างคิดเลย ฉิบผาย!! เพื่อนหลายๆคนทำมา เรียกได้ว่าเป็นมาสเตอร์พีสของผมเลยก็ว่าได้ เพราะต่อให้ผมใช้เวลาทั้งชั่วชีวิตของผมเองก็คงวาดตามไม่ได้ พออาจารย์ถามว่ารูปของผมมันคืออะไร ด้วยความที่ผมไม่เคยเตรียมการกับอะไรเลย ผมเลยด้นสดตรงนั้น มองภาพแล้วคิดจินตภาพไป5วิ แล้วก็บอกว่ามันคือภูเขาไฟ (เพราะสีที่ผมลงมันคือ สีโทนร้อน) แล้วผมก็ได้เงินค่าขนม ผมดีใจนะ อาจารย์บอกว่าผมวาดรูปแนวแอบแตร็คส์ แต่ถึงอย่างนั้น พอขึ้นชั้นมัธยม ผมก็ไม่เคยได้สัมผัสดินสอ และพู่กันอีกเลย และพออยู่ประมาณม.3 ผมก็คิดขึ้นได้ว่ามีอีกสิ่งที่ผมชอบสัสๆ นั่นก็คือ"เพลง" มัน...ไม่ใช่เพลงเอื้อนๆหรอกนะ แต่มันคือเพลงแนวแร๊พๆ ผมก็เลยลองฝึกแร๊พดู แต่หลังจากนั้นไม่กี่เดือน รายการเดอะแร็ปเปอร์ก็มาบลูมในไทย มันหมายความว่าไง.... ใช่ครับ... ผมกลายเป็นไอพวกเกาะกระแสไปทันที ซึ่ง.... คือ.... นี่คือศิลปะแขนงสุดท้ายแล้วที่ผมเตยสัมผัสมาตั้งแต่เป็นเด็กอ่อน
(ถ้าการเขียนมันคือศิลปะก็ช่วยชี้ทางให้หน่อยนะครับ เพราะผมก็ชอบเขียนบทความเช่นกันจะได้ถือว่านี่คือศิลปะอีกอย่างที่ผมทำมาโดยตลอด)
ที่ผมชอบเพลงนะไม่ใช่ว่าที่มันเพราะหรือน้ำเสียงอันสวยงามหรอกนะ ผมชอบเพลงแร็พตรงที่มันรัว แล้ว แยกเป็นคำ มันสื่อความได้ แล้วผมฟังมาตลอดเลย ผมชอบว่ะ ผมเลยทำเพลงเล่นๆปนจริงจังมาประมาณ 1 ปี ได้ละ แต่เอาจริงๆ ผมลองกลับไปฟังเพลงที่ตัวเองทำ มันกลับทำไห้รู้สึกว่า นี่กูเดินทางผิดมาตลอดเลยหรอ ไม่มีความไพเราะอยู่ในบทเพลงแม้แต่เสี้ยวเดียวเลย
ผมก็เลยหนักใจตรงที่ว่า กูชอบงานศิลป์ แต่กูอยากเป็นผู้สร้างสรรค์ มันไร้ประโยชน์มากเลยนะ ถ้าชอบงานศิลป์ แล้วกลับไม่มีอะไรมาทำให้ตัวเองสร้างอาชีพได้อะ มันไร้สาระมากทั้งในสายตาของผู้ใหญ่และในสายตาผม คือที่จะสื่อเลยคือ ผมชอบ แต่เอาไปต่อยอดไม่ได้ มันก็ไร้ความหมาย
ทำไมหละ ก็คนมันรักงานศิลป์อะ อยากจะสร้างสรรค์ แต่ดันเป็นได้แค่ วันนาบี แล้วมันจะเกิดอะไรได้อะ ในเมื่อทุกอย่างที่ผมทำมันกลับไร้ความหมายในสายตาคนอื่น ผมควรทำไงดี?? ทิ้งชีวิตที่ชอบเพลง รูปวาด ภาพ งานอาร์ต งานประดิษฐ์ งานศิลป์ทุกแขนง แล้วไปตั้งใจเรียนเพื่ออนาคตตัวเองงั้นเหรอ??
ไม่รู้สิ ผมก็ว่าทฤษฎีนี้น่าจะถูกเพราะ ทุกครั้งที่ผมปล่อยเพลงมาไห้เพื่อนๆฟัง มันเหมือนกับว่า ชีวิตการเรียนของผมมันก็จะทดถอยลงคลองไปเรื่อยๆ
กลับกัน การที่ผมมาตั้งใจเรียนเพื่ออนาคต ผมกลับรู้สึกว่า ตัวเองจะกลายเป็น หุ่นยนต์ซะมากกว่า เข้าใจมะ ลุคผมอะ มันทรงโจร แต่ทำตัวติ๋ม ไม่ยอมเข้าพวก(ไม่ใช่ไม่มีเพื่อนนะ มี แต่ไม่ได้สุงสิง) เลยโดนรังแกตลอด ไม่รู้สิ ผมไม่เคยมีอำนาจที่จะควบคุมเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ตั้งแต่เกิดเลย แม้แต่รุ่นน้องหลายคนก็ยังไม่ยอมก้มหัวให้มีแต่จะยกหางใส่ แต่ผมไม่ได้เป็นพวกที่เอาศักดิ์ศรีตัวเองมาอวด วางก้างไง คือ....ขออยู่เฉยๆไม่ได้หรอ (โอเครเราเริ่มออกนอกคอนเท้นส์แล้ว) กลับมาดีกว่า
ผมแค่อยากจะรู้ว่า ผมควรจะสร้างสรรค์งานศิลป์ต่อถึงจะไม่รู้ว่าอนาคตชีวิตจะเป็นไง
หรือจะกลับไปใช้ชีวิตเด็กชอบเรียนloser guys เพื่ออนาคตที่แน่นอนดี
มันตัดสินใจยากมากนะครับผม (และนั่นก็คือเหตุผลที่ผมไม่เคย เสียตัวสักที เพราะเอาแต่หมกมุ่นกับการตัดสินใจโง่ๆอะนะ)
ปล.กูไม่ใช่เกย์ไอสัส แล้วก็อย่ามาพยายามปั่นว่ากูเป็นแต่ไม่ยอมรับบลาๆๆ
ปล.2 ใครที่เข้าใจ และอยากช่วยเหลือ ขอบคุณล่วงหน้านะครับ ผมอยากจะหลุดออกจากรั้วโรงเรียนมัธยมไปสักที (ด้วยการเรียนจบอะนะ) จะได้ตัดวงจรอุบาท ไปด้วย สภาพแย่มากๆที่บ้านผม ไมน์เซ็ตเด็กม.ต้นแย่มาก ตรรกะควายโคตรเยอะ มาพันทิปสักทีระบายสักหน่อย
ไม่ตรงกับหัวข้อเลย 5555+
ไม่มีหัวด้านศิลป์เลย แต่ชอบงานศิลป์ จะทำยังไงดี
ผมลองมาหลายอย่างมาก เช่น การประดิษฐ์ ลองสร้างอะไรซักอย่างซึ่งตอนนั้นเด็กอยู่เลยจำไม่ได้ว่าสร้างอะไร แต่ ที่จำได้อย่างเดียวคือ เพื่อนมาถาม
"ทำอะไรของ" คือ ดาวน์มากกกกกก เลยลองเปลี่ยนดู ปรับไมน์เซ็ตใหม่ มีอาจารย์สอนศิลปะมาทำการทดสอบ ว่า เราวาดได้ดีแค่ไหน เขาจะทดสอบนักเรียนทุกๆคาบที่ได้เรียน แล้วก็กำหนดความสำเร็จ ด้วยคะแนน และคนที่ได้คะแนนสูงสุด=10บาท 555+
....แน่นอนครับ....ตั้งแต่เริ่มเรียน เทอม1-2จนขึ้นไปป.5-6 ไม่เคยได้ยืนอยู่จุดๆนั้นเลย ไม่เคยได้เงินค่าขนมจากอาจารย์แกเลยคิดแล้วมันก็เศร้านะ เข้าใจฟีลมะ แบบ...เด็กป.3วาดสวยกว่า แล้วมา ทาบเราอะว่า"พี่ๆผมวาดสวยป่ะ" เราก็แบบ.."จร้า..สวยดีๆ"//มองไปที่รูปที่ตัวเองวาด TT ซึ่ง รางวัลที่ผมได้จากอาจารย์ท่านนี้ มี2อย่าง วันที่12สิงหาวันแม่ ผมวาดรูปชนะ ได้คะแนนเต็มสิบ(รูปแม่แม่กำลังอุ้มลูกแล้วควักนมไห้ดูด ซึ่งเท่าที่ผมจำได้ แม่นี่หน้าอย่างกะลิง"
ท่ามกลางความเหวอของผมเองบวกกับ คำสบประมาทของเพื่องๆและน้องที่ต่างก็รู้ดีว่าผลงานของผม มันไม่ใช่ผลงาน ก็แค่เอาดินสอปาดไปบนกระดาษและมันไม่เคยมีความสมดุลเลยแม้แต่ครั้งเดียว ก็แบบว่า"ห๊ะ!! ไอโชคเนี่ยนะ" ซึ่งผมก็ไม่เคยคับแคลงใจหรอกนะ เพราะ ผมก็คิดเหมือนกันแหละว่างานของเราเนี่ยนะจะได้รับรางวัล เห๊อะ!! น่าขัน แต่ หลังจากนั้นไม่นานนัก ผมก็ได้อีกรางวัลคือ จังหวะนั้นผมได้เรียนสีน้ำ เขาทดสอบให้ลงสีให้มีมิติและต้องบอกความหมายของมัน ตอนวาดเนี่ยผมไม่ได้คิดอะไรหรอกนะ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมกำลังวาดอะไร พอถึงเวลาส่งภาพ กูนี่อย่างคิดเลย ฉิบผาย!! เพื่อนหลายๆคนทำมา เรียกได้ว่าเป็นมาสเตอร์พีสของผมเลยก็ว่าได้ เพราะต่อให้ผมใช้เวลาทั้งชั่วชีวิตของผมเองก็คงวาดตามไม่ได้ พออาจารย์ถามว่ารูปของผมมันคืออะไร ด้วยความที่ผมไม่เคยเตรียมการกับอะไรเลย ผมเลยด้นสดตรงนั้น มองภาพแล้วคิดจินตภาพไป5วิ แล้วก็บอกว่ามันคือภูเขาไฟ (เพราะสีที่ผมลงมันคือ สีโทนร้อน) แล้วผมก็ได้เงินค่าขนม ผมดีใจนะ อาจารย์บอกว่าผมวาดรูปแนวแอบแตร็คส์ แต่ถึงอย่างนั้น พอขึ้นชั้นมัธยม ผมก็ไม่เคยได้สัมผัสดินสอ และพู่กันอีกเลย และพออยู่ประมาณม.3 ผมก็คิดขึ้นได้ว่ามีอีกสิ่งที่ผมชอบสัสๆ นั่นก็คือ"เพลง" มัน...ไม่ใช่เพลงเอื้อนๆหรอกนะ แต่มันคือเพลงแนวแร๊พๆ ผมก็เลยลองฝึกแร๊พดู แต่หลังจากนั้นไม่กี่เดือน รายการเดอะแร็ปเปอร์ก็มาบลูมในไทย มันหมายความว่าไง.... ใช่ครับ... ผมกลายเป็นไอพวกเกาะกระแสไปทันที ซึ่ง.... คือ.... นี่คือศิลปะแขนงสุดท้ายแล้วที่ผมเตยสัมผัสมาตั้งแต่เป็นเด็กอ่อน
(ถ้าการเขียนมันคือศิลปะก็ช่วยชี้ทางให้หน่อยนะครับ เพราะผมก็ชอบเขียนบทความเช่นกันจะได้ถือว่านี่คือศิลปะอีกอย่างที่ผมทำมาโดยตลอด)
ที่ผมชอบเพลงนะไม่ใช่ว่าที่มันเพราะหรือน้ำเสียงอันสวยงามหรอกนะ ผมชอบเพลงแร็พตรงที่มันรัว แล้ว แยกเป็นคำ มันสื่อความได้ แล้วผมฟังมาตลอดเลย ผมชอบว่ะ ผมเลยทำเพลงเล่นๆปนจริงจังมาประมาณ 1 ปี ได้ละ แต่เอาจริงๆ ผมลองกลับไปฟังเพลงที่ตัวเองทำ มันกลับทำไห้รู้สึกว่า นี่กูเดินทางผิดมาตลอดเลยหรอ ไม่มีความไพเราะอยู่ในบทเพลงแม้แต่เสี้ยวเดียวเลย
ผมก็เลยหนักใจตรงที่ว่า กูชอบงานศิลป์ แต่กูอยากเป็นผู้สร้างสรรค์ มันไร้ประโยชน์มากเลยนะ ถ้าชอบงานศิลป์ แล้วกลับไม่มีอะไรมาทำให้ตัวเองสร้างอาชีพได้อะ มันไร้สาระมากทั้งในสายตาของผู้ใหญ่และในสายตาผม คือที่จะสื่อเลยคือ ผมชอบ แต่เอาไปต่อยอดไม่ได้ มันก็ไร้ความหมาย
ทำไมหละ ก็คนมันรักงานศิลป์อะ อยากจะสร้างสรรค์ แต่ดันเป็นได้แค่ วันนาบี แล้วมันจะเกิดอะไรได้อะ ในเมื่อทุกอย่างที่ผมทำมันกลับไร้ความหมายในสายตาคนอื่น ผมควรทำไงดี?? ทิ้งชีวิตที่ชอบเพลง รูปวาด ภาพ งานอาร์ต งานประดิษฐ์ งานศิลป์ทุกแขนง แล้วไปตั้งใจเรียนเพื่ออนาคตตัวเองงั้นเหรอ??
ไม่รู้สิ ผมก็ว่าทฤษฎีนี้น่าจะถูกเพราะ ทุกครั้งที่ผมปล่อยเพลงมาไห้เพื่อนๆฟัง มันเหมือนกับว่า ชีวิตการเรียนของผมมันก็จะทดถอยลงคลองไปเรื่อยๆ
กลับกัน การที่ผมมาตั้งใจเรียนเพื่ออนาคต ผมกลับรู้สึกว่า ตัวเองจะกลายเป็น หุ่นยนต์ซะมากกว่า เข้าใจมะ ลุคผมอะ มันทรงโจร แต่ทำตัวติ๋ม ไม่ยอมเข้าพวก(ไม่ใช่ไม่มีเพื่อนนะ มี แต่ไม่ได้สุงสิง) เลยโดนรังแกตลอด ไม่รู้สิ ผมไม่เคยมีอำนาจที่จะควบคุมเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ตั้งแต่เกิดเลย แม้แต่รุ่นน้องหลายคนก็ยังไม่ยอมก้มหัวให้มีแต่จะยกหางใส่ แต่ผมไม่ได้เป็นพวกที่เอาศักดิ์ศรีตัวเองมาอวด วางก้างไง คือ....ขออยู่เฉยๆไม่ได้หรอ (โอเครเราเริ่มออกนอกคอนเท้นส์แล้ว) กลับมาดีกว่า
ผมแค่อยากจะรู้ว่า ผมควรจะสร้างสรรค์งานศิลป์ต่อถึงจะไม่รู้ว่าอนาคตชีวิตจะเป็นไง
หรือจะกลับไปใช้ชีวิตเด็กชอบเรียนloser guys เพื่ออนาคตที่แน่นอนดี
มันตัดสินใจยากมากนะครับผม (และนั่นก็คือเหตุผลที่ผมไม่เคย เสียตัวสักที เพราะเอาแต่หมกมุ่นกับการตัดสินใจโง่ๆอะนะ)
ปล.กูไม่ใช่เกย์ไอสัส แล้วก็อย่ามาพยายามปั่นว่ากูเป็นแต่ไม่ยอมรับบลาๆๆ
ปล.2 ใครที่เข้าใจ และอยากช่วยเหลือ ขอบคุณล่วงหน้านะครับ ผมอยากจะหลุดออกจากรั้วโรงเรียนมัธยมไปสักที (ด้วยการเรียนจบอะนะ) จะได้ตัดวงจรอุบาท ไปด้วย สภาพแย่มากๆที่บ้านผม ไมน์เซ็ตเด็กม.ต้นแย่มาก ตรรกะควายโคตรเยอะ มาพันทิปสักทีระบายสักหน่อย
ไม่ตรงกับหัวข้อเลย 5555+