เพราะเป็นช่วงที่เวลามีความหมายมั๊งคะ
การสื่อสารไม่ได้ว่องไวขนาดนี้ แต่ก็ไม่ได้ช้ามากเกินไป
วัยรุ่นจะจีบกัน โทรที่บ้านไม่ได้หรอกค่ะ (เดี๋ยวมีคนแอบฟัง หรือที่บ้านอาจว่า)
ต้องไปรอตู้หยอดเหรียญค่า ยิ่งบางตู้เสียนะ หยอดเหรียญเดียว คุยได้ยาว ...... มีโอกาสโดนรุมได้(เรื่องนี้จริง มีเพื่อนเคยโดนแล้ว555)

เพลงนี่ ไม่ได้มีเงินซื้อกันง่ายๆนะคะ ตอนนั้น ม.1 ได้ไปโรงเรียน 20 บาท
ส่วนใหญ่ อยากได้เพลงไหน ต้องโทรไปขอค่า แล้วดักกดอัดเพลงจากเครื่องเล่นเอา 5555
(ใครทำอย่างเราบ้าง ยกมือขึ้น)
เพราะฉนั้นการได้ล้านตลับนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ
อยากฟังเพลงไหนซ้ำๆ ฟังหมดเพลงแล้วเอาออกมาใช้มือหมุนย้อนเอา

เขียนจดหมายหาหนุ่มที มีหยดน้ำหอมใส่กระดาษไว้ด้วยนาจา
การได้ไปเดินเซ็นทรัลลาดพร้าวนี่มันเริ่ดมากกกสุดๆ
ผ่านไปแถวสยาม มีวัยรุ่นนั่งตรงบันไดสยาม

สลัดบาร์พิซซ๋า ตักได้ครั้งเดียว ตักเยอะขนาดไหนก็ได้
มีการแข่งกันกับเพื่อน ว่าใครตักได้มากที่สุด
ชนะค่าาาา ถ้วยเดียวเอาออกมาเทใส่จานได้ 4 จาน จำได้ เจอฝรั่งชี้ชวนกันดุว่าเราตักสูงมาก
ตอนนั้นภุมิใจมาก แต่ถ้าเป็นตอนนี้คงอาย

เรื่องของเพจเจอร์อีกเรื่อง เพื่อนทำงานเพจเจอร์(แพ็คลิ้ง) วันหนึ่งมีสาวโทรมาฝากข้อความถึงแฟนเพื่อน
งานนี้ เพื่อนลางานทันที ไอ้หนุ่ม หัวแตกไป 5555

ยังมีอีกหลายเรื่องค่ะ ที่นึกเมื่อไหร่ ก็มีรอยยิ้มได้ทุกครั้ง

มาเพิ่มเติมค่ะ

เราฟังวิทยุตั้งแต่เป็นเรดิโอโนพล็อบเบลม
(จำชื่อดีเจไม่ได้แล้ว แต่พี่เค้าเสียงหล่อมากกก)

เก็บตั๋วรถเมล์ที่นั่งกับแฟน
(พอเลิกกัน นั่งดูตั๋วแล้วน้ำตาไหลพราก คือตอนนั้นโอกาสถ่ายรูปคู่นี่น้อยมาก มีได้ก็ตั๋วรถเมล์คู่นี่หล่ะ)
เรื่องของตั๋วรถเมล์ยังไม่หมดนะคะ
มีดูดวงจากตั๋วด้วยนะเออ!!!!!

ฮิตมากอีกเรื่อง
ก้อการเขียนกลอนเปล่า โอ๊ย อินซะไม่มี
ยังมีเก็บไว้ บางเล่ม หยิบมาอ่านทีไร
ฝันไปทุกที

🥰🥰🥰🥰🥰