ผมคิดว่าเป็นคนที่มี 2 ใจครับ คือพยายามเลิกแล้วน่ะครับ
แต่มันเปลี่ยนไม่ได้ เริ่มเรื่องเลยน่ะครับ คือผมมีแฟนอยู่แล้ว แล้วผมก็ว่าผมรักเขามากเลยน่ะ เพราะเขาดีกว่าคนอื่นทุกๆอย่าง
เขาเข้ามาทำให้ผมลืมคนเก่าได้หมด เพราะตอนที่ผมคบกับเขาใหม่ๆ ทุกอย่างกำลังเข้าที่เข้าทาง
ผมรู้สึกว่าตอนนั้นผมอยากลองมีใครสักคน บวกกับเพื่อนผมเชียร์ให้ผมคบกับน้องเขา ผมก็เลยคบ
แต่ผมเป็นคนที่ถ้ารู้สึกว่าไม่ใช่ก็ออกมาก่อนดีกว่า เพราะเคยคบกับคนเก่า บอกให้เขาเปลี่ยนแต่เขาก็ไมาสามารถเปลี่ยนได้
ผมก็เลยบอกเลิกกับน้องเขาอ้อมและ แต่น้องไม่ยอมเลิก บวกกับก่อนหน้าจะคบกับน้องเขา ผมคิดว่าแฟนเก่าผมคงคิดถึงผม และคงคอยส่องเฟรชผมเป็นระยะระยะผมก็เลย โพสต์ว่าผมคิดถึงเขาโดยใช่ชื่อย่อว่า คิดถึงคนชื่อ น. อะไรแบบเนี้ย แล้วเขาก็ปลดบล็อกผมแล้วก็กลับมาคุยกัน แต่คือคุยกันล่ะหว่างที่คุยกับน้องเขาเนี้ยและ เพราะผมรู้สึกอึดอัดกับน้องเขา เพราะเขายังเป็นเด็กยังคิดอะไรไม่ได้ แล้วบอกเลิกก็ไม่ยอมเลิก เพราะถ้าเป็นผู้หญิงทั่วๆไปคงเลิกไปและ
แล้วจังหวะมันก็ได้ คือแบบ แฟนเก่าก็ชวนไปอยู่ด้วย ผมโดนไล่ออกพอดีก็เลยย้ายไปอยู่กับเขา แต่มันก็เหมือนหนังสือเล่มเดิม ทุกมันจะสนุก แต่มันก็ไม่เข้าใจกันอยู่ดี ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม ผมก็เลยกลับมาอยู่บ้านเหมือนเดิม แล้วก็เป็นคนขี้เหงาไงครับ นอนคนเดียวไม่ได้ กลับมาถึงบ้านก็โทรให้น้องมาหา
แต่ก็ยังไม่จบกลับไปคุยกับแฟนเก่าคนแรก แล้วก็เหมือนทุกอย่างมันจะจบที่นอนด้วยกัน แต่
ไม่ใช่ไง เพราะเหมือนรอดูใจ คือถ้าได้นอนผมก็คงหายคาใจและ แต่น้องมันไม่ยอมไงปมเลยต้องหยุดแค่นั้นอ่ะ แต่ก็คือไม่ยอมน่ะ จะเลิกเหมือนเดิม แต่สุดท้ายก็กลืนน้ำลายตัวเอง ตอนแรกก็ไม่รักหลอก ให้ไปเอากับคนอื่นยังไม่ รู้สึกอะไรเลย แต่ทุกวันเนี้ย แค่คุยผมยังไม่พอใจเลย รักมากอ่ะ ซื้อเสื้อผ้าให้ใหม่ ให้เดือนล่ะ1000 แต่ให้แม่เดือนล่ะ5000ให้น้องอีก1000 น้องเรียนตรี ค่าอินเตอร์เน็ตและไวไฟ อีก1500 แต่เงินเดือนแค่10000เดียวเท่านั้นและคือที่บอกแค่อยากให้รู้ว่าเงินเดือนผมน้อยแต่ก็มีเงินให้แฟนใช้เดือนล่ะ1000
จริงๆผมว่าผมให้น้อยไปน่ะ แต่เงินเดือนมันน้อยไง ชั่งเหอะต่อเลยแล้วกัน คือจะบอกว่ารักมากนั้นและ แต่ว่าตอนเนี้ยรู้สึกดีกับพี่ที่ร้านคนนึง เขาก็มีลูกทีผัวแล้วและ แต่ด้วยความที่ว่าชอบ คุยด้วยแล้วรู้สึกดี ก็เลยไม่บังคับใจตัวเองหน้าด้านคุยต่อให้ไม่หงุดหงิน เพราะว่าถ้าวันไหนไปทำงานและไม่ได้คุย นี้คือรู้สึกอึดอัดมาก เหมือนลงแดงหงุดหงิดไปหมด และก็น่ะเขาไปคุยกับคนอื่นแต่ไม่มาคุยกับผม ผมก็เริ่มีอารมณ์และและก็รู้สึกเหมือนสีหน้าจะออกด้วยน่ะ เก็บอารมณ์ไม่ค่อยยอยู่เลยจริงๆ คุยกับคนอื่นนานก็ไม่ได้เหมือนไม่พอใจ คือรู้เลยอ่ะครับว่าตัวเองมีอาการมีอารมณ์ทั้งๆที่ไม่มีสิทธิ์ คือรู้ตัวแล้วอ่ะครับ
แต่ก็ทำใจไว้แล้วและ แล้วก็รู้สึกด้วยน่ะว่าเองก็อยากคุยกับเรา แต่คือคนอื่นมองก็รู้ป่ะว่าเราคิดอะไรกันอยู่ แล้วเมืองานผมหยุดไป ก็คือวันนี้ก็มาคุยกับเขาเต็มที่เพราะพรุ่งนี้เขาก็หยุด เดียวก็ไม่ได้คุยและ แต่แมร่งเหมือนเขาไม่อยากคุยกับผมอ่ะ ทั้งๆที่ตอนเที่ยงก็ถามชวนคุย แต่เหมือนมีคนอื่นมาพูดห้าม
เลยทำให้วันเนี้ยไม่ค่อยได้คุย หรือว่าเชากลัวผมว่ะ เลยตีตัวออกห่าง ชั่งเหอะ ผมก็เป็นแบบเนี้ยและ เดียวแมร่งก็เผลอใจไปชอบคนอื่นอยู่ดี
แต่มันคงยากหน่อยอ่ะน่ะ เพราะมันไม่ใช่ทุกคนที่อยากคุยด้วย แต่มันแค่บางคนที่คุยด้วยแล้วรู้สึกดี อะไรก็เข้าใจกันไปหมด
คนหลายใจ
แต่มันเปลี่ยนไม่ได้ เริ่มเรื่องเลยน่ะครับ คือผมมีแฟนอยู่แล้ว แล้วผมก็ว่าผมรักเขามากเลยน่ะ เพราะเขาดีกว่าคนอื่นทุกๆอย่าง
เขาเข้ามาทำให้ผมลืมคนเก่าได้หมด เพราะตอนที่ผมคบกับเขาใหม่ๆ ทุกอย่างกำลังเข้าที่เข้าทาง
ผมรู้สึกว่าตอนนั้นผมอยากลองมีใครสักคน บวกกับเพื่อนผมเชียร์ให้ผมคบกับน้องเขา ผมก็เลยคบ
แต่ผมเป็นคนที่ถ้ารู้สึกว่าไม่ใช่ก็ออกมาก่อนดีกว่า เพราะเคยคบกับคนเก่า บอกให้เขาเปลี่ยนแต่เขาก็ไมาสามารถเปลี่ยนได้
ผมก็เลยบอกเลิกกับน้องเขาอ้อมและ แต่น้องไม่ยอมเลิก บวกกับก่อนหน้าจะคบกับน้องเขา ผมคิดว่าแฟนเก่าผมคงคิดถึงผม และคงคอยส่องเฟรชผมเป็นระยะระยะผมก็เลย โพสต์ว่าผมคิดถึงเขาโดยใช่ชื่อย่อว่า คิดถึงคนชื่อ น. อะไรแบบเนี้ย แล้วเขาก็ปลดบล็อกผมแล้วก็กลับมาคุยกัน แต่คือคุยกันล่ะหว่างที่คุยกับน้องเขาเนี้ยและ เพราะผมรู้สึกอึดอัดกับน้องเขา เพราะเขายังเป็นเด็กยังคิดอะไรไม่ได้ แล้วบอกเลิกก็ไม่ยอมเลิก เพราะถ้าเป็นผู้หญิงทั่วๆไปคงเลิกไปและ
แล้วจังหวะมันก็ได้ คือแบบ แฟนเก่าก็ชวนไปอยู่ด้วย ผมโดนไล่ออกพอดีก็เลยย้ายไปอยู่กับเขา แต่มันก็เหมือนหนังสือเล่มเดิม ทุกมันจะสนุก แต่มันก็ไม่เข้าใจกันอยู่ดี ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม ผมก็เลยกลับมาอยู่บ้านเหมือนเดิม แล้วก็เป็นคนขี้เหงาไงครับ นอนคนเดียวไม่ได้ กลับมาถึงบ้านก็โทรให้น้องมาหา
แต่ก็ยังไม่จบกลับไปคุยกับแฟนเก่าคนแรก แล้วก็เหมือนทุกอย่างมันจะจบที่นอนด้วยกัน แต่
จริงๆผมว่าผมให้น้อยไปน่ะ แต่เงินเดือนมันน้อยไง ชั่งเหอะต่อเลยแล้วกัน คือจะบอกว่ารักมากนั้นและ แต่ว่าตอนเนี้ยรู้สึกดีกับพี่ที่ร้านคนนึง เขาก็มีลูกทีผัวแล้วและ แต่ด้วยความที่ว่าชอบ คุยด้วยแล้วรู้สึกดี ก็เลยไม่บังคับใจตัวเองหน้าด้านคุยต่อให้ไม่หงุดหงิน เพราะว่าถ้าวันไหนไปทำงานและไม่ได้คุย นี้คือรู้สึกอึดอัดมาก เหมือนลงแดงหงุดหงิดไปหมด และก็น่ะเขาไปคุยกับคนอื่นแต่ไม่มาคุยกับผม ผมก็เริ่มีอารมณ์และและก็รู้สึกเหมือนสีหน้าจะออกด้วยน่ะ เก็บอารมณ์ไม่ค่อยยอยู่เลยจริงๆ คุยกับคนอื่นนานก็ไม่ได้เหมือนไม่พอใจ คือรู้เลยอ่ะครับว่าตัวเองมีอาการมีอารมณ์ทั้งๆที่ไม่มีสิทธิ์ คือรู้ตัวแล้วอ่ะครับ
แต่ก็ทำใจไว้แล้วและ แล้วก็รู้สึกด้วยน่ะว่าเองก็อยากคุยกับเรา แต่คือคนอื่นมองก็รู้ป่ะว่าเราคิดอะไรกันอยู่ แล้วเมืองานผมหยุดไป ก็คือวันนี้ก็มาคุยกับเขาเต็มที่เพราะพรุ่งนี้เขาก็หยุด เดียวก็ไม่ได้คุยและ แต่แมร่งเหมือนเขาไม่อยากคุยกับผมอ่ะ ทั้งๆที่ตอนเที่ยงก็ถามชวนคุย แต่เหมือนมีคนอื่นมาพูดห้าม
เลยทำให้วันเนี้ยไม่ค่อยได้คุย หรือว่าเชากลัวผมว่ะ เลยตีตัวออกห่าง ชั่งเหอะ ผมก็เป็นแบบเนี้ยและ เดียวแมร่งก็เผลอใจไปชอบคนอื่นอยู่ดี
แต่มันคงยากหน่อยอ่ะน่ะ เพราะมันไม่ใช่ทุกคนที่อยากคุยด้วย แต่มันแค่บางคนที่คุยด้วยแล้วรู้สึกดี อะไรก็เข้าใจกันไปหมด