ขอระบายหน่อยนะ ^-^
คือขอเล่าไปตั้งแต่สมัยม.ต้นเลยนะ ตอนนั้นก็มีอยู่กันแค่3คนรวมตัวเราด้วย ไปไหนมาไหนด้วยกันแบบสนิทกันดี แล้ววันนึงก็เปลี่ยนไป คือมีเพื่อนคนนึงที่โดนตัดหางปล่อยวัดจากอีกกลุ่มมาสนิทกับกลุ่มเราแล้วก็สนิทกับเพื่อน2คนของเรา แล้วก็มาแทนที่เราไปเลย(พูดตรงๆคือเขาเอา2คนนั้นไปเป็นเพื่อนเลยแล้วทิ้งเราไว้) ตอนนั้นก็ช้ำใจนะแต่ ตอนนี้อยู่ม.ปลายแล้วก็เหมือนกลับมารวมกันอยู่เป็นกลุ่มเดียวแล้วก็ไม่ค่อยได้คิดอะไรมากแล้วนะ แต่มันก็เริ่มมีความน้อยใจขึ้นมาแบบเราก็อยู่กันมาตั้งนานนะแต่ไม่เคยคุยกันเลยแบบคอลไลน์ หรือ แชท ไรพวกนี้คือไม่มีเลย แต่ก็เห็นคุยกับพวกคนใหม่ๆที่ย้ายมาใหม่กันดี ก็พอรู้แหละเรามันเป็นประเภทที่ไม่ได้สนใจคนเยอะแบบรู้จักคนนู้นนี้ไปทั่วเหมือนทั้งกลุ่ม เรามันเอาแต่เรียน แต่สิ่งที่เกิดขึ้นมาหลายปีอ่ะมันทำให้เรารู้สึกเหมือนโดนทิ้งอยู่คนเดียว พอเราน้อยใจเงียบๆก็จะไม่มีใครคุยกับเราเลย บางครั้งเรื่องแบบนี้ก็ทำเราร้องไห้มาแล้ว ไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ.......
---- เราโมโหพวกเขาอย่างนึง คือ เรื่องงานกลุ่มคือเราเป็นคนที่รับผิดชอบหนักสุดคือทำทุกอย่างแล้วก็ไม่มีใครสนใจเราด้วย แถมคนพวกนี้ก็ขี้เกียจกันมากกก บางครั้งเราก็แอบไปร้องไห้คนเดียวนะ ทำไมพวกคนนี้ไม่ฟังเราบ้างวะ บางครั้งมันก็ทำให้เราคิดแบบ "กูเป็นอะไรของกลุ่มนี้วะ แบบกูก็พยายามที่สุดแล้วนะ ก็ไม่อยากโกธรพวกมากเพราะกูเห็นพวกเป็นเพื่อน"
---- ชอบบอกว่า เป็นไรทำไมไม่บอก คือบางครั้งก็พูดนะ แต่ก็ไม่เห็นมีใครแคร์รับฟังเลย.... บาย ลาก่อน *left the chat* เราอยู่ข้างพวกเธอเสมอนะไม่ว่าพวกเธอจะทะเลาะกับพ่อแม่หรือแฟน เราก็พร้อมรับฟัง เราเป็นคนที่เก็บความลับเก่งไม่มีวันทำเรื่องแย่ๆหรอก พวกเธอไว้ใจเราได้แต่เราไว้ใจใครได้บ้าง?
---- ถ้าจะบอกให้เรารักตัวเอง เรารักอยู่แล้วแหละ แต่เวลาอยู่ในโรงเรียนนี้มันก็จะรู้สึกแย่นะถ้าเป็นผู้หญิงที่ไม่มีเพื่อนผู้หญิงเลย แล้วก็จะโดนสังคมมองไม่ดีอีก
จริงที่เป็นคนที่ไม่รู้จักใครเลยก็เพราะไม่กล้าไปคุยกับเขา ขี้อายด้วยแล้วก็ไม่รู้จะคุยอะไร เพื่อนในห้องก็ไม่ใช่
+ บวกกับส่วนตัวไม่มีใครน่าสนใจเลยในโรงเรียน อยากสนใจเรื่องเรียนมากกว่าด้วยไม่อยากให้แม่เสียใจ
ตอนนี้มีความคิดอยากจะออกจากกลุ่ม แล้วอยู่คนเดียว มันจะดีไหมก็ไม่รู้.........
มีเพื่อนก็เหมือนไม่มี
คือขอเล่าไปตั้งแต่สมัยม.ต้นเลยนะ ตอนนั้นก็มีอยู่กันแค่3คนรวมตัวเราด้วย ไปไหนมาไหนด้วยกันแบบสนิทกันดี แล้ววันนึงก็เปลี่ยนไป คือมีเพื่อนคนนึงที่โดนตัดหางปล่อยวัดจากอีกกลุ่มมาสนิทกับกลุ่มเราแล้วก็สนิทกับเพื่อน2คนของเรา แล้วก็มาแทนที่เราไปเลย(พูดตรงๆคือเขาเอา2คนนั้นไปเป็นเพื่อนเลยแล้วทิ้งเราไว้) ตอนนั้นก็ช้ำใจนะแต่ ตอนนี้อยู่ม.ปลายแล้วก็เหมือนกลับมารวมกันอยู่เป็นกลุ่มเดียวแล้วก็ไม่ค่อยได้คิดอะไรมากแล้วนะ แต่มันก็เริ่มมีความน้อยใจขึ้นมาแบบเราก็อยู่กันมาตั้งนานนะแต่ไม่เคยคุยกันเลยแบบคอลไลน์ หรือ แชท ไรพวกนี้คือไม่มีเลย แต่ก็เห็นคุยกับพวกคนใหม่ๆที่ย้ายมาใหม่กันดี ก็พอรู้แหละเรามันเป็นประเภทที่ไม่ได้สนใจคนเยอะแบบรู้จักคนนู้นนี้ไปทั่วเหมือนทั้งกลุ่ม เรามันเอาแต่เรียน แต่สิ่งที่เกิดขึ้นมาหลายปีอ่ะมันทำให้เรารู้สึกเหมือนโดนทิ้งอยู่คนเดียว พอเราน้อยใจเงียบๆก็จะไม่มีใครคุยกับเราเลย บางครั้งเรื่องแบบนี้ก็ทำเราร้องไห้มาแล้ว ไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ.......
---- เราโมโหพวกเขาอย่างนึง คือ เรื่องงานกลุ่มคือเราเป็นคนที่รับผิดชอบหนักสุดคือทำทุกอย่างแล้วก็ไม่มีใครสนใจเราด้วย แถมคนพวกนี้ก็ขี้เกียจกันมากกก บางครั้งเราก็แอบไปร้องไห้คนเดียวนะ ทำไมพวกคนนี้ไม่ฟังเราบ้างวะ บางครั้งมันก็ทำให้เราคิดแบบ "กูเป็นอะไรของกลุ่มนี้วะ แบบกูก็พยายามที่สุดแล้วนะ ก็ไม่อยากโกธรพวกมากเพราะกูเห็นพวกเป็นเพื่อน"
---- ชอบบอกว่า เป็นไรทำไมไม่บอก คือบางครั้งก็พูดนะ แต่ก็ไม่เห็นมีใครแคร์รับฟังเลย.... บาย ลาก่อน *left the chat* เราอยู่ข้างพวกเธอเสมอนะไม่ว่าพวกเธอจะทะเลาะกับพ่อแม่หรือแฟน เราก็พร้อมรับฟัง เราเป็นคนที่เก็บความลับเก่งไม่มีวันทำเรื่องแย่ๆหรอก พวกเธอไว้ใจเราได้แต่เราไว้ใจใครได้บ้าง?
---- ถ้าจะบอกให้เรารักตัวเอง เรารักอยู่แล้วแหละ แต่เวลาอยู่ในโรงเรียนนี้มันก็จะรู้สึกแย่นะถ้าเป็นผู้หญิงที่ไม่มีเพื่อนผู้หญิงเลย แล้วก็จะโดนสังคมมองไม่ดีอีก
จริงที่เป็นคนที่ไม่รู้จักใครเลยก็เพราะไม่กล้าไปคุยกับเขา ขี้อายด้วยแล้วก็ไม่รู้จะคุยอะไร เพื่อนในห้องก็ไม่ใช่
+ บวกกับส่วนตัวไม่มีใครน่าสนใจเลยในโรงเรียน อยากสนใจเรื่องเรียนมากกว่าด้วยไม่อยากให้แม่เสียใจ
ตอนนี้มีความคิดอยากจะออกจากกลุ่ม แล้วอยู่คนเดียว มันจะดีไหมก็ไม่รู้.........