รักเธอเสมอ
โดย ล. วิลิศมาหรา
ในแกลลอรี่งานศิลปะของฉัน...ฉันนั่งอยู่ตรงนี้เพื่อรอให้ใครสักคนมานั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้าม ใครที่กำลังว้าเหว่สับสน ใครคนไหนที่หัวใจแห้งแล้งอ่อนล้า ใครที่ขาดหายจากความรักและกำลังไล่ล่าตามหามัน
ฉันรอให้ใครบางคนมานั่งลงบนเก้าอี้ที่เตรียมไว้ให้ แล้วฉันก็จะหลับตาลง อ้อนวอนขอพรต่อทุกขุมพลังในจักรวาลให้มาสถิตในตัวฉัน ให้ฉันเข้มแข็งกล้าหาญขึ้น ยืนหยัดอดทนมากขึ้น จนพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับทุกเรื่องราวบนโลกนี้หรือแม้แต่ในโลกหน้า เพื่อให้ฉันถ่ายเทพลังนั้นออกไป
และยามใดที่ฉันเปิดเปลือกตามองไปยังใบหน้าของพวกเขา พลังรักอันยิ่งใหญ่ก็จะไหลล้นออกมาจากหัวใจอันกว้างขวาง เข้าไปช่วยเติมเต็มจิตใจที่ขาดวิ่นบิ่นหัก พลิกฟื้นกำลังใจให้กลับคืนมา มันจะทำให้พวกเขารู้สึกแกร่งกล้าขึ้น ห้าวหาญขึ้น กล้าเผชิญหน้ากับความขลาดเขลาและเดียวดาย พวกเขาย่อมสัมผัสได้ถึงพลังรักจากฉันที่หลั่งรินลงไปในหัวใจอันแห้งผาก
หลายต่อหลายคนเข้ามานั่งลงพร้อมจ้องตาแน่วแน่มาที่ฉัน เมื่อเราสองคนสบตากันอย่างเงียบงัน ฉับพลันเรารับรู้ได้ถึงพลังที่ถูกถ่ายทอดออกไปสู่ใครอีกคน เช่นเดียวกันกับที่ได้รับเข้ามา ทุกอย่างเคลื่อนย้ายอย่างนิ่มนวลแต่เฉียบคม ประนีประนอมแต่ห้าวหาญ ไหลเลื่อนเข้ามาดังสายธารที่พุ่งทะยานเข้าสู่แก่นกลางใจ
หลังจากนั้นพวกเขาก็จะลุกขึ้นยืนด้วยสองขาที่มั่นคงกว่าเดิม พร้อมดวงตาเป็นประกายเต้นระยิบ
เก้าอี้ตรงหน้าฉันว่างเปล่าอีกครั้ง
ต่อเปลือกตาที่พริ้มหลับลงใหม่ ฉันรับรู้ได้ทางใจสัมผัสถึงท่าทีของใครคนหนึ่ง เขาก้าวเข้ามานั่งอย่างเนิบช้าทว่ามั่นคง
ทรงพลังกว่าก้าวไหนๆ ของใครหลายคน ท่วงท่าของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นทะเยอทะยาน กระหายต่อความใฝ่ฝัน หากดูเหมือนมีบางอย่างแอบแฝงอยู่ข้างในนั้น...บางอย่างที่หวิวไหววาบหวามอยู่ในก้าวเดินอันเด็ดเดี่ยวทรนง
ฉันเปิดเปลือกตาขึ้นดู
โอ...สวรรค์ทรงโปรด ริชาร์ท คุณหรือนั่น
ฉันครางในอก แทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าผู้ชายตรงหน้าจะคือ“เขา” ผู้ชายที่เป็นรักแรกและรักสุดท้ายของฉัน
ผมมาหาคุณ เมรินด้า...ผมคิดถึงคุณ สายตาเขาตอบกลับมาแบบนั้น
ฉันก็คิดถึงคุณค่ะ คิดถึงเหลือเกิน
ดีใจที่ได้เห็นหน้าคุณอีก ผมไม่เคยลืมคุณเลย
เช่นกันค่ะ ฉันก็ไม่เคยลืมคุณเลยสักวินาที จำได้เสมอถึงความสุขของเราสองคน
สามสิบปีแล้ว เมรินด้า สามสิบปีที่ผมยังรอคุณอยู่
สามสิบปีแห่งการรอคอยเพื่อพบคุณ ฉันก็ยังรอคอยคุณเสมอค่ะ ฉันรู้ว่าวันหนึ่งคุณจะกลับมาเพื่อพบหน้ากันอีกสักครั้ง
เมรินด้า ผมมาเพื่อบอกคุณว่า ผมรักคุณ...
ฉันก็รักคุณค่ะ ริชาร์ท และจะรักตลอดไป โอ้...ได้โปรด...จับมือฉันไว้ได้ไหมคะที่รัก
มือผมจับมือคุณอยู่เสมอ ผมไม่เคยปล่อยมือจากคุณ เมรินด้าที่รัก จำไว้ให้ดี...ผมไม่มีทางปล่อยมือจากคุณ แม้เราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน
ค่ะ ฉันจำได้ รู้ว่าเราอยู่ในใจของกันและกันตลอดมา ฉันไม่เคยรักใครนอกจากคุณ ความรักของฉันเพื่อคุณไม่เคยเสื่อมคลาย
ผมก็รู้...หนทางชีวิตของเราแม้ไม่อาจมาบรรจบกัน แต่ถึงอย่างไรหัวใจของผมก็อยู่ที่คุณ...โอ้พระเจ้า ผมรักคุณเหลือเกิน ผมไม่อยากเอ่ยคำอำลาออกมา แต่ว่า...ผมคงต้องไปแล้ว ขอให้คุณมีความสุขกับความเป็นคุณในทุกๆ วันนะเมรินด้า ลาก่อน...
ลาก่อนเช่นกันค่ะยอดรัก
เราเอ่ยคำรักกับคำลาผ่านทางหัวใจและสายตา ร่างสูงของเขาลุกจากฉันไปแล้ว ไปตามทางที่เขาเลือกเดิน เหลือเพียงรอยอาลัยเป็นคราบน้ำตาบนแก้มของฉันเท่านั้น ขอบคุณที่กลับมาหาฉันอีกครั้งในนี้นะคะ ลาก่อน ริชาร์ท...
จบ.
##พักจากเขียนนิยายมาเขียนเรื่องสั้นเนื่องในวันวาเลนไทน์ค่ะ##
กุมภาพันธ์ที่รัก...รักเธอเสมอ
โดย ล. วิลิศมาหรา
ในแกลลอรี่งานศิลปะของฉัน...ฉันนั่งอยู่ตรงนี้เพื่อรอให้ใครสักคนมานั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้าม ใครที่กำลังว้าเหว่สับสน ใครคนไหนที่หัวใจแห้งแล้งอ่อนล้า ใครที่ขาดหายจากความรักและกำลังไล่ล่าตามหามัน
ฉันรอให้ใครบางคนมานั่งลงบนเก้าอี้ที่เตรียมไว้ให้ แล้วฉันก็จะหลับตาลง อ้อนวอนขอพรต่อทุกขุมพลังในจักรวาลให้มาสถิตในตัวฉัน ให้ฉันเข้มแข็งกล้าหาญขึ้น ยืนหยัดอดทนมากขึ้น จนพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับทุกเรื่องราวบนโลกนี้หรือแม้แต่ในโลกหน้า เพื่อให้ฉันถ่ายเทพลังนั้นออกไป
และยามใดที่ฉันเปิดเปลือกตามองไปยังใบหน้าของพวกเขา พลังรักอันยิ่งใหญ่ก็จะไหลล้นออกมาจากหัวใจอันกว้างขวาง เข้าไปช่วยเติมเต็มจิตใจที่ขาดวิ่นบิ่นหัก พลิกฟื้นกำลังใจให้กลับคืนมา มันจะทำให้พวกเขารู้สึกแกร่งกล้าขึ้น ห้าวหาญขึ้น กล้าเผชิญหน้ากับความขลาดเขลาและเดียวดาย พวกเขาย่อมสัมผัสได้ถึงพลังรักจากฉันที่หลั่งรินลงไปในหัวใจอันแห้งผาก
หลายต่อหลายคนเข้ามานั่งลงพร้อมจ้องตาแน่วแน่มาที่ฉัน เมื่อเราสองคนสบตากันอย่างเงียบงัน ฉับพลันเรารับรู้ได้ถึงพลังที่ถูกถ่ายทอดออกไปสู่ใครอีกคน เช่นเดียวกันกับที่ได้รับเข้ามา ทุกอย่างเคลื่อนย้ายอย่างนิ่มนวลแต่เฉียบคม ประนีประนอมแต่ห้าวหาญ ไหลเลื่อนเข้ามาดังสายธารที่พุ่งทะยานเข้าสู่แก่นกลางใจ
หลังจากนั้นพวกเขาก็จะลุกขึ้นยืนด้วยสองขาที่มั่นคงกว่าเดิม พร้อมดวงตาเป็นประกายเต้นระยิบ
เก้าอี้ตรงหน้าฉันว่างเปล่าอีกครั้ง
ต่อเปลือกตาที่พริ้มหลับลงใหม่ ฉันรับรู้ได้ทางใจสัมผัสถึงท่าทีของใครคนหนึ่ง เขาก้าวเข้ามานั่งอย่างเนิบช้าทว่ามั่นคง
ทรงพลังกว่าก้าวไหนๆ ของใครหลายคน ท่วงท่าของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นทะเยอทะยาน กระหายต่อความใฝ่ฝัน หากดูเหมือนมีบางอย่างแอบแฝงอยู่ข้างในนั้น...บางอย่างที่หวิวไหววาบหวามอยู่ในก้าวเดินอันเด็ดเดี่ยวทรนง
ฉันเปิดเปลือกตาขึ้นดู
โอ...สวรรค์ทรงโปรด ริชาร์ท คุณหรือนั่น
ฉันครางในอก แทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าผู้ชายตรงหน้าจะคือ“เขา” ผู้ชายที่เป็นรักแรกและรักสุดท้ายของฉัน
ผมมาหาคุณ เมรินด้า...ผมคิดถึงคุณ สายตาเขาตอบกลับมาแบบนั้น
ฉันก็คิดถึงคุณค่ะ คิดถึงเหลือเกิน
ดีใจที่ได้เห็นหน้าคุณอีก ผมไม่เคยลืมคุณเลย
เช่นกันค่ะ ฉันก็ไม่เคยลืมคุณเลยสักวินาที จำได้เสมอถึงความสุขของเราสองคน
สามสิบปีแล้ว เมรินด้า สามสิบปีที่ผมยังรอคุณอยู่
สามสิบปีแห่งการรอคอยเพื่อพบคุณ ฉันก็ยังรอคอยคุณเสมอค่ะ ฉันรู้ว่าวันหนึ่งคุณจะกลับมาเพื่อพบหน้ากันอีกสักครั้ง
เมรินด้า ผมมาเพื่อบอกคุณว่า ผมรักคุณ...
ฉันก็รักคุณค่ะ ริชาร์ท และจะรักตลอดไป โอ้...ได้โปรด...จับมือฉันไว้ได้ไหมคะที่รัก
มือผมจับมือคุณอยู่เสมอ ผมไม่เคยปล่อยมือจากคุณ เมรินด้าที่รัก จำไว้ให้ดี...ผมไม่มีทางปล่อยมือจากคุณ แม้เราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน
ค่ะ ฉันจำได้ รู้ว่าเราอยู่ในใจของกันและกันตลอดมา ฉันไม่เคยรักใครนอกจากคุณ ความรักของฉันเพื่อคุณไม่เคยเสื่อมคลาย
ผมก็รู้...หนทางชีวิตของเราแม้ไม่อาจมาบรรจบกัน แต่ถึงอย่างไรหัวใจของผมก็อยู่ที่คุณ...โอ้พระเจ้า ผมรักคุณเหลือเกิน ผมไม่อยากเอ่ยคำอำลาออกมา แต่ว่า...ผมคงต้องไปแล้ว ขอให้คุณมีความสุขกับความเป็นคุณในทุกๆ วันนะเมรินด้า ลาก่อน...
ลาก่อนเช่นกันค่ะยอดรัก
เราเอ่ยคำรักกับคำลาผ่านทางหัวใจและสายตา ร่างสูงของเขาลุกจากฉันไปแล้ว ไปตามทางที่เขาเลือกเดิน เหลือเพียงรอยอาลัยเป็นคราบน้ำตาบนแก้มของฉันเท่านั้น ขอบคุณที่กลับมาหาฉันอีกครั้งในนี้นะคะ ลาก่อน ริชาร์ท...
##พักจากเขียนนิยายมาเขียนเรื่องสั้นเนื่องในวันวาเลนไทน์ค่ะ##