สวัสดีครับที่ผมเขียนกระทู้นี้เพราะผมรู้สึกFailกับตั้งคำถามผมผิดอะไรผมควรทำไงดี

คือผมเจอผู้หญิงคนหนึ่งในมหาลัย ยอมรับว่าผมชอบมากๆแต่ผมไม่เคยมีโอกาสได้คุยได้ทำความรู้จักเอาจริงๆเจอมาปีกว่าๆครับ ตัวผมเรียนก็ปโทครับแต่ทำงานในมหาลัยไปด้วยส่วนคนที่ผมชอบเขาเรียน ปตรี ปีสอง 555 ผมเดินเจอเขาบ่อยมากครับแต่ก็ไม่เคยมีโอกาสได้คุย จนมีวันหนึ่งได้มีโอกาสครับมันดีใจสุดๆผมคิดว่าผมคงไม่มีโอกาสหรอกเขาน่ารักผมก็แค่คนหนึ่งที่ล้มเหลวความรักคบใครก็โดนนอกใจ จนมาเจอคนนี้ แรกๆผมก็ทำความรู้จักครับ เขาก็เล่าว่าเขาเพิ่งเลิกกับแฟนสาเหตุเพราะเหมือนฝ่ายชายไม่สนใจเขาต้องวิ่งหาอยุ่ฝ่ายเดียว ตอนนั้นคือผมก็ไม่เป็นไรแค่ผมมีโอกาสได้คุย และได้บอกเขาว่าเราปลื้มมานานก็ดีใจแล้ว ผมก็เลยบอกเขาว่าเรื่องแบบนี้เดียวก็ดีกันคุยกันปรับความเข้าใจแต่เขาบอกผมว่าไม่แล้ว ผมก็แล้วแต่เขาน่ะ ผมก็คุยกับเขาทุกๆวันครับ จนแบบผมแซวว่าเราจะมีโอกาสเจอไหมน้า เขาตอบผมมีซิ สัปดาห์ว่างไหมเลิกเรียนเดียวเดินไปหา คำพูดนี้ผมดีใจครับจริงๆผมอยากไปหาเขาเอง แต่เขาก็บอกว่า เดียวผมติดงานเดินไปเดินมา ผมก็โอเค ช่วงก่อนถึงวันนัด ผมนี้แบบตั้งใจว่าเจอครั้งแรก อยากจะให้มันดีที่สุดผมเลยเตรียมของเล็กๆน้อยๆให้เขาครับ จนถึงวันนัดเรานัดกันหลังสี่โมงผมเลิกงาน ช่วงเช้าแทบไม่มีงานผมคิดว่าวันนี้ได้เจอ จนราวๆบ่ายสามผมติดงานด่วนชึ่งเป็นงานซ่อม ชึ่งผมคิดว่าไม่นานเดียวเสรจ ได้เจอเขาเดียวพาไปกินข้าว พอสักราวบ่ายสามครึ่งผมซ่อมเสร็จล้างมือเตรียมที่จะไปรอรับเขา ผมเปิดโทรศัพท์ดู เขาบอกว่าเลิกเรียนละ ผมอยุ่ไหน เขากลับที่พักละ ชึ่งตอนนั้นมันแทบอีกไม่นานจะสี่โมง ในความคิดผิดผมมันแปปเดียวเดียวก้อเจอแล้วผมไม่ได้ตอบเพราะผมค้างมือช่อม พอผมอ่านผมรุ้สึก Failครับมันเหมือนแบบ นัดไว้ ทำไมผิดนัด สิ่งที่ผมตั้งใจมันเหมือนล้มไปเลย แต่ใจหนึ่งผมคิดว่าเขาคงมีเหตุผลเดียวเขาอธิบายเองละ แต่ไม่เลยครับ ท่าทีนี้แบบไม่อธิบาย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แถมบอกผมว่าไปข้างนอกกับเพื่อนน่ะ ผมมานั่งคิดเขาไม่รุ้เลยหรอว่าผมรุ้สึกยังไง แต่ผมก็คิดครับว่าเขาคงไม่ติดอะไรกับเราจริงๆ วันนี้ผมเลือกที่จะไปขอคุยดีกว่า. แต่ความรุ้สึกfailมันยังอยุ่ผมควรทำไงดีครับ