ก่อนหน้านี้เเฟนเป็น พนักงานบริษัทค่ะ เป็นหัวหน้าเเผนก ทั้งที่อายุยังน้อย
ลูกน้องบางคนอายุมากกว่า = เเฟนไม่กล้าตำหนิเเรง
ลูกน้องบางคนอายุน้อยกว่า = ไม่เคารพ เเละ ติดเล่น
เเฟนก็เหมือนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก คนที่เเก่กว่า ก็ไม่ค่อยกล้าตำหนิ คนที่เด็กกว่าก็ตำหนิเเรงไม่ได้ (เห็นว่ามีร้องไห้ด้วย)

เเฟนเลยค่อนข้างเครียด มาบ่นวให้เราฟังบ่อยๆ ว่าควรจะทำยังไงดี รายกรณีลูกน้องบางคนทำผิดซ้ำๆซากๆ เรื่องเดิมๆ
ตอนพูด ตอนอธิบายไม่ฟัง เเล้วตามขอโทษทีหลัง บลาๆๆ เราก็ทำได้เเต่เเนะนำไป ตามสมควรเเต่ที่าำคัญที่สุดคือน้ำเสียง เเละ คำพูดที่ใช้

เดิมทีเเฟนจบกราฟฟิคค่ะ ปีใหม่ที่ผ่านมามีเพื่อนทาบทาม ให้ไปทำกราฟฟิค ดีไซน์ ให้ 3 บริษัทความงาม

หลังจากนั้นหายนะก็มาเยือนค่ะ ติดต่อเราน้อยลง (เเต่ไม่ถึงกับขาดหาย) เวลาพักผ่อนเริ่มไม่เป็นเวลา

นอนตี 5 ตื่น 8 โมง กลับอีกทีก็ดึก จนเราเริ่มเป็นห่วง (มาก) เพราะร่างกายเค้าเริ่มเกิดอาการนอนไม่พอ
(ขอบตาดำ หน้าหม่น คือต่างจากตอนเเรกมาก จนเราตกใจ วันที่เค้า คอลหาเรา คิดว่าโดนเล่นของใส่)

เราถามคำเเรกเลย "เป็นอะไรหรือเปล่า?" "คลีนิคเสริมความงาม หรือรับเเต่หง้นาศพ ทำไมเตงโทรมเเบบนี้"

เขาก็อธิบายประมานว่านอนน้อย ดึกทำงาน กลางวันประชุม
เเล้วบางคลีฯก็อินดี้ ให้ทำมาก่อนจะเลือกทีหลัง สั่งตอนเย็น เอาตอนดึก บางทีทำส่ง 5 เเบบไม่ถูกใจเลยก็มี

อันที่ถูกใจ เค้าเคยส่งมาให้เราดู เรามองผ่านทักเค้าว่า "อ่าว ไมไ่ด้ทำงานที่เดิมเเล้วเหรอคะ รับออกเเเบบโลโก้ สถานสอนพิเศษด้วยเหรอ?"
คือมันเหมือนมากๆ เเต่เเฟนบอก ว่าสถาบันความงาม .... คือเราเข้าใจว่า ความชอบเเต่ละคนไม่เหมือนกัน

ดูเหมือนมันจะผ่านไปได้ด้วยดีใช่มั้ยคะ

เเต่พออเข้ากุมภา เเฟนเครียดหนักมาก เค้าติดต่อเรามาอีกทีคือสภาพเค้าร่อเเร่เเล้ว
เค้าตัดพ้อว่า เค้าไม่ดี ตั้งเเต่เค้าทำงานนี้ เวลาที่เคยมีให้เราก็น้อยลง เค้าไม่รู้ว่าจะต้องปฏิบัติตัวกับเรายังไง
เค้าจำไม่ได้ ว่าเมื่อก่อนเค้าใช้ชีวิตยังไง เค้าไม่อยากจะทำอะไรเลย เค้าไม่อยากเดินต่อ
(เรายอมรับนะคะว่า เราน้อยใจเค้าบ่อยมาก เเต่ไม่เคยเเสดงออก เพราะเราเองก็ต้อง สอนตัวเองว่า เเฟนทำงาน)

ตั้งเเต่คบกันมาเกือบปี เราเพิ่งเคยเห็นเค้าตัดพ้อเเละลดคุณค่าตัวเองขนาดนี้
(ก่อนหน้านี้เค้าจะมั่นใจในตัวเองมากเรื่องงาน อาจจะด้วยความที่เป็นหัวหน้า)

เเล้วที่สำคัญที่สุดคือ "เมา" จนเค้าตัดพ้อออกมาว่าเค้า อยากตาย
เรายอมรับว่าตอนนั้นเราตกใจมากๆ อาจจะด้วยความที่ตัวเราเองเรียนจิตวิทยามา มันมีความเป็นไปได้สูง เเละ จะสูงมากเมื่ออยู่ในสภาวะมึนเมา

เเต่เราก็ทำอะไรไม่ถูกได้เเต่ชวนคุย เเต่เค้าก็ยังตัดพ้อเรื่องเดิม จนหายไปประมาน 2 ชั่วโมง ทักหาเราอีกทีตี 3 ซึ่งตอนนั้นเราร้อนใจมาก เลยเอ่ยถามเค้าว่าอยากให้เราไปหามั้ย?
เค้าบอกว่าขอเเค่ วีคอล ก็พอ ตอนนั้นใจเราตุ้มๆต่อมๆ กลัวเค้าจะคอลฆ่าตัวตายให้เราดูมั้ย เเต่เราก็ตอบรับ

เค้ายืนอยู่ตรงหน้าต่างคอนโด ชั้น 12 ของเค้าใจเรานี่ หล่นลงไป จากชั้น 12 เเล้ว ถามเเบบไม่ทันคิด "นั่นจะทำไรอ่ะ"
เขาบอกว่าเเค่รับลมเฉยๆ เเต่พอเราสังเกตุดีๆ เขาเริ่มสูบบุหรี่ค่ะ (อดีตเคยสูบ เเต่เลิกมานานมากเเล้ว)

เขาบอกว่า เขาเตรียด เขาไม่ไหวจริงๆ เขาขอได้มั้ย รังเกียจเขาหรือเปล่า

เราก็ยอมรับตามตรงกับเขาว่าเราไม่ได้รังเกียจ คนที่ดื่ม เเละ สูบ เพียงเเต่ที่เราห้าม เพราะเราห่วงสุขภาพเขาล้วนๆ อยากให้อยู่ด้วยกันไปนานๆ

คราวนี้เราเริ่มเครียดตาม เพราะกลัวจะไปถึงขั้นเสพยา (เขาไม่มีประวัติเรื่องนี้นะคะ เเต่เหตุการณ์มันน่าพาไปมาก)
เราถามเขาซ้ำๆ ว่าอยากให้ไปหามั้ย อยากให้ไปอยู่ด้วยมั้ย
(จากใจเราคือ เรากลัวเขาทำอะไรเเบบสิ้นคิด อยากไปเฝ้าไม่ให้คาดสายตา เป็นเพื่อนคุย เป็นเพื่อนร่วมห้องไม่ให้เขารู้สึกว่าโดดเดี่ยว เเละ อยากจะวางยาในเหล้าเค้าให้เค้าหลับๆไป เพราะ 1 ในสาเหตุที่ทำให้เค้าเครียด คือ การนอนไม่พอเเน่ๆ)

เขาก็บอกว่า ไม่อยากทำให้เดือดร้อน ไม่อยากให้เห็นเขาในสภาพนี้

จนกระทั่งเมื่อวานเขาไปทำงานได้ปกติเเล้ว (กินเวลา 4 วันที่เขาเครียด เเละ อยู่กะเหล้า ไวน์) เเต่ก็ยังกดูหงอยๆ เเละมีอาการไอเเทรก
อีกอย่างใกล้วาเลนไทน์ (เเต่วาเลนไทน์เค้าออกงานต่างจังหวัด)

เราเลยอยากจะทำอะไรให้เขาสักอย่าง 2 อย่างหรือ หลายๆ อย่างให้เขารู้ว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียว

คิดว่ายังไงดีคะ