เราคบกับผู้ชายคนนึงค่ะ ตอนที่คบนะคือไม่มีอะไรเลย ไม่มีเงิน ไม่มีอนาคต ไม่มีงาน แต่เรามีครบทุกอย่างค่ะ เราอยู่กับเขาในวันที่ข้าวไม่มีจะกิน เงินไม่มีสักบาท ต้องมาขอเงินเรากินข้าวยังกับลูก บุหรี่ไม่มีดูดก็ประเคน ทั้งข้าวทั้งบุหรี่ ไปให้ถึงหน้าห้อง ตังไม่มีก็ให้ โทรศัพท์ไม่มีคุยกันก็ซื้อให้ เน้ตไม่มีก็เติมให้ ทะเลาะกับแม่ไม่เข้าบ้านเราก็เป็นห่วงเดินตามหาเป็นชั่วโมงๆจนเจอ แต่เขาไม่เคยให้อะไรเราได้แม้แต่อย่างเดียว แม้แต่เวลา อ้างว่าต้องทำงานบ้านนู้นนี่นั่น ทั้งๆที่โทรศัพท์ซื้อไว้ให้คุยกัน พอว่างก็เล่นเกม ตะคอกไล่อย่างกับหมูกับหมา ตอนเราคบเราก็คิดนะ เราเคยคบคนดีๆแต่เราทิ้งเขาไปโดยไม่พยายามอะไรเลย แต่กล้าสาบานว่าเราไม่แย่เท่าผู้ชายคนนี้แน่นอน อย่างน้อยเราก็มีเวลาให้เขาตลอด เราก็เลยแบบครั้งนี้มีแฟนคืออยากจะพยายามทุ่มหมดตัว อยากจริงจังกับใครสักคน  อะพอมาถึงวันนึงเขามีงานทำละ ละตอนนั้นเราก็อยากทดสอบเขาละ ว่าเขาคบกะเราที่ผลประโยชน์หรือเปล่า เราเลยเอาโทรศัพท์คืนมา มันต้องไปทำงานต่างจังหวัด ปากบอกนู้นนี่นั่นจะพยายามติดต่อมา สุดท้ายก็บอกเลิกจ้ะ บลอคกันไปแบบไม่มีเยื้อใย!! บอกว่ามีความสุขกับการทำงานมากกว่าที่ต้องมาอยู่ด้วยกันอีก คือจำเป็นหรอที่ต้องทิ้งอะ ถามจริง ตอนมันมีความสุขนะหน้าเราไม่เคยจะลอยขึ้นมาหลอก วันไหนมันเงินไม่มีข้าวไม่มีจะกินอะ หน้าเราลอยขึ้นมาทันที ถ้ารักกันจริงอะ เขาจะไม่ให้เราพยายามอยู่ฝ่ายเดียวหลอก ครั้งนี้คือมันเป็นฝ่ายที่ต้องพยายามมั่งไงมันเลยไม่เอา ก็มีงานทำแล้วอะ ก็มีเงินแล้วอะ ทำไมต้องคบกับเราด้วยอะ ความรู้สึกคือแบบนั้นเลย คือไม่ได้เสียใจไม่ได้เสียดาย คือตอนมันพิมมานี่คือโกรธจนมือสั่นนิ้วสั่น ว่าเฮ้ย นี่หรอวะ คือสิ่งตอบแทนที่เราได้มาจากการทำพยายามทำอะไรเพื่อใครคนนึง มันทำให้แบบรู้สึกว่าจะไม่พยายามอะไรเพื่อใครอีกแล้ว คือเสียดายใจที่ไปให้กับคนห่วยแตกคนนึง ที่เห็นแก่ตัว จะจำไว้เป็นบทเรียนแล้วจะไม่เรียนบทเดิมแน่นอน มันเจ็บใจตรงที่เราอ่านเกมออกมาตลอด มองออกตลอด แต่ที่อยู่เพราะรักและหลอกตัวเอง นั่งโกหกตัวเองว่าเขารักเราแต่สิ่งเราคิดก่อนที่มันจะเกิดคือมันเกิดขึ้นจริงและมันตรงหมด ห่วยแตกว่ะบอส.