คุยกับผู้ชายคนหนึ่งมาได้เกือบ2ปี อีกแค่10วัน เรื่องนี้มันให้บทเรียนเรามากๆ แค่อยากมาเล่าให้ฟังค่ะ จุดเริ่มคือเราโพสต์​ไอดีไลน์ลงเฟสบุ้ค เขาก็แอดมาตอนนั้นเขามีแฟนแล้ว และเราก็รู้ทั้งรู้ แต่เราก็ยังตอบ เขาเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เราไปแอบคุยกับคนมีแฟน แบบไม่คิดถึงผิดชอบชั่วดี เราคุยกับเขามาได้ประมาณปีกว่าๆ ปีกว่าๆที่มีแต่เราที่รอคุย เป็นทุกข์​ทรมาน ย่ำยีหัวใจเราจนป่นปี้ เข้ามาในชีวิตเรา มาทำให้รักจนตาบอด พูดอะไรเลื่อหมด ถึงรู้ว่าไม่จริงแต่กูเชื่อ เชื่อใจมากก เคยได้ยินมั่ยที่เขาบอกว่า ช่วยบอกรักฉันหน่อย ถึงมันจะเป็นเรื่องโกหกก็ตาม ความสุขที่หลอกตัวเองไปวันๆน่าสมเพช​ที่สุดแล้วกุอะ แล้วเขาก็เลิกกับแฟนเพราะเหตุผลอะไรไม่รู้ และเราก็ยังคุยกับเขาเหมือนเดิม แบบไม่มีความชัดเจนอะไร คุยกับเราคนเดียวมาตลอด จนเขาไปมีคนอื่นตอนไหนเราไม่รู้หรอก รู้แค่มันจุกมากๆ ที่รู้เพราะ หลังจากเขาเลิกกับแฟนเขาจะมาเม้นรูปกดความรู้สึกโพสต์ตลอด เขาเปลี่ยนไปตอนแรกไปคิดอะไรเพราะไม่ซีกับเรื่องนี้ จนวันนึงอะจำไม่ได้วันไหน เดือกมกราคมที่ผ่านมาอะ เราเข้าไปส่องเฟสเขาเจอ ผญ.คนกนึงมาเม้น เราเลยกดเข้าส่องเท่านั้นแหละเจอเข้าอย่างจังเลยค่ะ ที่หายจากเฟสเราไป นี่มาโผล่เฟส ผญ.คนนี้นี่เอง เม้นรูปกดความรู้สึก้หมือนเราเลย เราก็เลยถอยอะตอนนั้นมันจุกจริงๆ พูดไม่ออกเลย แต่เขาก็ง้อกลับมา ใช่เราให้อภัยค่ะ แต่ความสุขนี่ก็มีแค่แปบเดียวจริงๆอะ เขาเพ้อหา ผญ.คนนั้น แบบไม่คิดเลยว่าถ้าเราเข้าไปเห็นจะรู้สึกยังไง วันนั้นเราเลยตัดสินใจด่าแม่มเลย มันเลยทักมาว่าเอาคืนได้แล้วเนอะ อะไรเนี่ยละ ขอบคุณนะมันว่างี้ ทางนี้ด่าแบบ เฮ่ยย กัไม่น่าไปเสียเวลากับคนน่า_ีแบบมันเลย ไม่น่าไปรัก ผช.แบบนี้เลย มันบอกยอมรับผิดทุกอย่าง มันบอกว่าดีแล้วที่เราจะไป จะได้ไม่ต้องมาทนกับคนชั่วๆคนไม่ดีแบบมัน เฮ่ยย อิ ย มาบอกกูตอนนี้ เพื่อออ ถ้ารักมันมาง้อกุกลับไปเพื่อสวรรค์​วิมานอะไรวะ มาบอกว่าดีแล้วไม่ต้องทน แล้วไอ้เวลา2ปีละ ที่กุรักหัวปักหัวปำ ทนเจ็บทุกทรมานมา ไม่เคยแคร์​ไม่เคยสนใจใยดี ทำร้ายจิตใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า เสแสร้งใส่กุ รัก คิดถึง อย่างนั้นอย่างนี้ มาให้ความหวังกู มันน่า กูอยากให้ได้อ่านกระทู้กูจัง สัดดด กุไม่ได้โง่กุรู้กุเห็นทุกอย่าง กุแค่ไม่พูดเพราะกุไม่อยากให้ไปไหน ุรักกุยอมทุกอย่างให้หมด ทำตัวน่าสมเพช​ไม่มีคุณค่าห่าเหวอะไร ร้องไห้ฟูมฟายกับคนอย่างมาเป็นร้อยๆครั้ง เสียดายความรู้สึกดีๆที่เคยมีให้วะ หลายครั้งที่เราตัดสินใจเดินออกมา แต่ก็ต้องวนกลับมากันอีกซ้ำแล้วซ้ำเล่า บอกว่าจะไม่ทำอีกๆๆๆๆๆ แต่ก็เหมือนเดิม ทำแบบนี้จนนับไม่ถ้วน แต่แปลกนะเราเกลียดเขาไม่ลงจริงๆ เขาทำกับเราไว้ขนาดนี้เราก็ยังรักแล้วคิดถึงเขาอยู่ แต่ครั้งนี้พอแล้วจริงๆ ไม่ขอกลับไปใช้ชีวิตแบบ2ปีที่ผ่านแล้วค่ะ พอๆกับคนเสแสร้งแบบนี้ ไม่มีวันได้เจอรักจริงๆหรอก ขอให้เจอแบบที่ทำกับกุ นี่คือประโยคสุดท้ายที่เราบอกเขา จริงอยุ่มันอาจจะแรงนะ แต่เราพูดเราว่าแบบนั้น แต่ทำไมต้องเป็นที่มานอนร้องให้ฟูมฟาย ในหัวสมองยังมีความคิดว่า ไม่น่าพูดเลยน่าจะเงียบไว้ ถ้าไม่พูดเรื่องผญ.คนนั้น เขาก็คงยังอยู่กับเรา แต่ก็แค่ความคิดเนอะ ตอนนั้นรุ้สึกว่าตัวเองไร้ค่ามากกกก แต่ตอนนี้ทำใจได้แล้วค่ะ หันมารักตัวเอง คิดสะว่าเป็นบทเรียน ต่อไปนี้ก็อย่าไปรักใครจนลืมรักตัวเองปล่อยให้ตัวเองไร้ค่าอีก เพราะรักคำเดียวมันทำให้เป็นบ้าได้ถึงขนาดนี้เลยนะ 555555555 ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน🙏