กระทู้นี้ตั้งเพื่ออยากระบายความรู้สึก ความอึดอัดในใจ ที่บอกใครไม่ได้
รักของเราเริ่มต้นขึ้นจากการเป็นเพื่อนร่วมห้องเรียนเดียวกัน เขาเป็นผู้ชายที่สุขุม ใจดี อบอุ่น เข้มแข็ง เรารักเขาเพราะแบบนี้ เขาเองก็รักเรามาก เราฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆมาด้วยกันหลายๆเรื่อง รวมถึงเรื่องสุขภาพร่างกาย ที่แฟนเรามีโรคประจำตัวคือ มะเร็งเม็ดเลือดขาว เขาเป็นมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว และรักษามานานจนเกือบจะหายเป็นปกติ เราก็รับได้เพราะรักเขามาก ทุกอย่างโอเค จนเราเรียนจบเข้าสู่วัยทำงาน ได้ปีเดียวเขาก็มีโรคประจำตัวเพิ่มมา คือไวรัสตับอักเสบบี ชนิดเรื้อรัง (อาจเกิดจากกรรมพันธ์ที่พ่อเขาเคยเป็น) ตอนแรกเราเองก็ไม่มีความรู้เรื่องโรคนี้เท่าไหร่ ก็ใช้ชีวิตกับปกติ ไม่ได้ป้องกันอะไร ตอนแรกก็ไม่มีผลอะไรกับชีวิตคู่เรา จนถึงช่วงหางาน แฟนเราเป็นคนค่อนข้างเลือกงาน กว่าจะหางานได้ก็นานอยู่หลายเดือน ช่วงนั้นก็เริ่มมีปัญหา เพราะหางานทำยาก กลายเป็นเราที่เป็นรายได้หลัก จนไปได้งานบริษัทเล็กๆไม่ได้มีการตรวจโรคอะไร ส่วนตัวเราทำงานบริษัทสินเชื่อ ก็ไม่ได้ตรวจโรคเหมือนกัน ทำกันได้กว่า 2 ปี เราก็เปลี่ยนงานไปทำในโรงงานซึ่งต้องตรวจโรค เราโชคดีที่ไม่พบเชื้อไวรัสบี ส่วนแฟนพอเราเปลี่ยนงานวันหยุดไม่ตรงกันก็ลาออก ทีนี้ก็เกิดปัญหาเดิม เพราะรายจ่ายทุกอย่างอยู่ที่เราหมด เราพยายามทำทุกทางเพื่อหาเงินมาพยุงชีวติคู่ ปัญหาทุกอย่างรุมมาที่เราหมด จนสุดท้ายเรื่องไวรัสบี เหตุที่ทำให้แฟนหางานยาก ทางครอบครัวเรารู้ก็เริ่มไม่โอเคกับแฟนเรา อยากให้เลิกลาต่อกัน แม่เสียใจมาก และเป็นห่วงกลัวว่าเราจะติดไวรัสบี เพราะเราเป็นลูกคนเดียวที่แม่สามารถพึ่งพาได้ สุดท้ายเราเลือกที่จะแยกทางกัน เพื่อชีวิตตัวเอง เพื่อแม่ (ซึ่งเราก็รู้ตัวดีว่าเราเห็นแก่ตัว) ชีวิตคู่จบลงทั้งที่เรายังรักกัน
ชีวิตจริง ที่เจ็บปวด และบอกใครไม่ได้