หวัดดีค่ะ ก่อนอื่นขอเล่าเลยว่าแต่ก่อนเราเป็นคนที่คุยเก่งพูดเก่งชอบหาไรทำเรื่อยเปื่อย เข้ากับคนอื่นได้ง่าย ชอบอยู่ในสังคมคนเยอะๆ ยิ้มง่าย หัวเราะง่าย ขี้เล่นชอบแกล้งเรื่อยเปื่อย ร่าเริงที่สุดในกลุ่มเพื่อนแล้วค่ะจริงๆ555555 แต่หลังจากนั้นเราก็มีปัญหากับเพื่อนในกลุ่มค่ะ เราทะเลาะกันกับเพื่อน เราโดนเพื่อนๆเอาเราไปนินทาลับหลังบ่อยมาก จนสุดท้ายทะเลาะกันหนักมากและเราก็ต้องโดนแยกออกมา วันนั้นเป็นวันที่เรารู้สึกแย่มาก ทำไรไม่ลงเลย นั่งร้องไห้อย่างเดียว จะไปโรงเรียนทีนี่แทบจะไม่มีชีวิตชีวาเหมือนแต่ก่อน จนผู้ใหญ่ คุณครู คนรอบข้างสังเกตุได้และก็ถามว่า “ทำไมช่วงนี้ดูเศร้าๆ” “ทำไมหนูถึงไม่สดใสเหมือนเด็กวัยรุ่นคนอื่นๆหละ” และเราก็เริ่มไม่อยากไปเรียน ไม่อยากออกไปเจอสังคมภายนอก ไม่อยากออกไปเจอคนเยอะๆ ทั้งๆที่เมื่อก่อนก็ชอบพบปะเจอคนข้างนอกอยู่แล้ว เรารู้ว่าการเรียนสำคัญนะ เราต้องไปเรียนทุกวันจะได้จบมีงานทำดีๆมีอนาคต แต่สภาพเราตอนนี้คือไปไม่ไหวเลย รู้สึกว่าการอยู่คนเดียวมีความสุขกว่าการออกไปเจอผู้คน และเราก็เริ่มร้องไห้ง่าย ร้องไห้บ่อยขึ้น ร้องวันละสองสามรอบ ชอบคิดมากหลายๆเรื่อง เราบอกก่อนเลยนะ อยู่คนเดียวมีความสุขกว่าอยู่กับคนภายนอกก็จริง แต่เราต้องมานั่งระบายนั่งร้องไห้แบบนี้ทุกวัน บางทีแฟนพูดจาไม่ดีใส่เราก็ร้องไห้จนแฟนด่าว่างี่เง่าเอาแต่ใจ แอ๊บทำเป็นร้องไห้ เราก็น้อยใจมาก เก็บเอาไปคิดสะสมๆเรื่อยๆ จนเราเริ่มมาสังเกตุตัวเองว่าปกติเราไม่ใช่แบบนี้หนิ เราอยากปรึกษาพ่อ แต่พ่อเราใจร้ายและค่อนข้างดุ ถ้าเราบอกเหตุผลที่ไม่อยากไปเรียนเพราะไม่อยากเจอสังคมภายนอก เขาก็จะด่าจะว่าและขู่ให้ลาออก เราอยากปรึกษาน้าแต่น้าเราอยู่ไกลจากเรามาก ส่วนแม่เราก็เสียตั้งแต่เด็ก เรารู้สึกหดหู่มากทำไรไม่ได้เลยนอกจากร้องไห้แล้วนั่งระบายกับตัวเองคนเดียว ไม่รู้ด้วยว่านี่เรียกว่าซึมเศร้ารึป่าว เราลองไปหาข้อมูลมาในเน็ตแล้วแต่ยังไม่ได้คำตอบที่ตรงกับที่เราต้องการเท่าไหร่เลย แบบนี้เรียกว่าซึมเศร้ารึป่าว ถ้าใช่แล้วมีวิธีรักษาให้หายมั้ย เราอยากหาย เราไม่อยากเป็นแบบนี้เลย
ที่เราเป็นอยู่ตอนนี้นี่เรียกว่าซึมเศร้ารึป่าว?