เราคบกับแฟนมา4ปี เรามาเป็นซึมเศร้าได้ตอนนี้เข้าปีที่2 เรารักเค้ามาก แต่เราจำเป็นต้องบอกเลิก เพราะตลอดเวลาที่เราเป็นซึมเศร้า สิ่งสำคัญคือกำลังใจ. และการใส่ใจ แต่เค้าไม่เคยใส่ใจเราเลย เราพยายามคุยกับเค้า. อธิบายกับเค้า. เค้าก็ไม่รับฟัง. เค้าได้แต่บอกว่าเค้าไม่เข้าใจหรอก. และไล่ให้เรากลับบ้านเสมอเวลาที่เราเป็น เค้าไม่เคยพาเราไปหาหมอ  จนเราเกิดคำถามในหัวว่าทำไม. เค้ายังรักเราอยู่ไหม.? อาการเราแย่มากจะเป็นจะตาย  ต้องคอยดูแลตัวเอง เพราะเค้าไม่สนใจ. เรานั่งฉีกกระดาษเป็นบ้าคนเดียว.  เรายอมเค้ามาทุกอย่าง. ยอมมาตลอด. แต่เค้าไม่รับฟังเราเลย  จนเรากลับมาบ้าน. อาการเราแย่. เราเจอจับมัดแขนขาอยู่รพ. เค้าแก้ปัญหาโดยการเงียบหายไป. ไม่คุยกับเราเลย. แต่กำลังใจของเราคือเค้า. มันเลยยิ่งทรุดจนใจพัง เค้าไม่เคยโทรหาเรา หรือในยามปกติคุยแชทกันก็3-5ประโยค  เวลาผ่านมา1เดือนจนปีใหม่. เราก็ดีขึ้นเพราะไม่มีอะไรกระทบจิตใจ เค้าถึงมาคุย. และมาหาเราตอนปีใหม่. โดยปกติเค้าเป็นคนที่เพื่อนมาก่อน เบียร์  และเกม. อยู่ด้วยกันเหมือนอยู่คนละโลก  แต่เหมือนเราก็ทน. พยายามบอกตัวเองว่าเค้าเป็นแบบนี้. จนมันรู้สึกว่ามันไม่ใช่แล้ว. เรารู้สึกว่าเราเจ็บปวดและอกหักตลอดเวลา. ทุกวัน  จากคนที่ไม่โหยหาความรัก. เรากลายเป็นคนเริ่มโหยหาความรักและคนที่เข้าใจ....  จนบางทีต้องเรียกได้ว่า "เทชีวิต" จะพังก็พัง

พอเราบอกเลิกเค้า.. เค้าถึงกลับมาสนใจเรา. มาง้อเรา. มาถามคำถามเรา. ต้องการคำตอบจากเรา. แต่ก่อนหน้านี้เราไม่เคยได้คำตอบจากเค้า

เค้าขอโอกาสแก้ตัว เค้าบอกเค้าจะพาไปอยู่ด้วย. จะดูแลให้ดีกว่าเดิม เค้าทำงานไม่ได้ เฮิร์ทมากและรักเรามาก..

คำถามคือ.. เราอยากรู้ว่า
1. สิ่งที่เราทำมันถูกไหม
2.เราควรกลับไปให้โอกาสเค้าไหม  
3.เพื่อนๆชาวพันทิป. มีความเห็นว่ายังไงบ้างคะ..