เขม่าควันปลายกระบอกปืนสวนปะทะลมหนาวท่ามกลางความเงียบแห่งรัตติกาล มันลงมือสังหารเหยื่ออย่างอำมหิต รัวกระสุนพรุนไปทั่วร่าง แม้หญิงสาวร้องขอชีวิตก็ไม่ช่วยลดอาการเสพติดการฆ่าของมันลงได้ เธอคือของเล่นชิ้นที่สามของมัน และไม่ใช่ชิ้นสุดท้ายตราบใดที่มันยังสนุกสนานกับการสังหารมนุษย์

เมื่อหน่วยพิสูจน์หลักฐานไปถึงสถานที่เกิดเหตุก็ลงมือตรวจสอบและประเมินหลักฐานเบื้องต้น ลูกตะกั่วหกนัดฝังอยู่บนที่ร่างไร้วิญญาณของหญิงสาว จากจำนวนทั้งหมดไม่พบปลอกกระสุน คาดว่าเป็นปืนชนิดเก็บปลอก การหายตัวของฆาตกรเป็นปริศนาราวกับชำนาญในการเล่นกล ไม่ทิ้งร่องรอยให้สืบเสาะ ไร้เบาะแสในการติดตาม

นั่นยิ่งทำให้ผู้กอง วายุ กังวลใจ เมื่อเขตแดนพื้นที่ที่ตัวเองดูแลกลับเต็มไปด้วยโศกนาฏกรรม เหยื่อรายล่าสุดตอกย้ำให้ชายหนุ่มในชุดเครื่องแบบร้อนรน มันหนักข้อจนตำรวจหนุ่มกลัวว่าจะเกิดขึ้นกับคนใกล้ตัว ฉะนั้นสิ่งเดียวที่พึงกระทำคือลากคอฆาตกรมาสำเร็จโทษโดยเร็วที่สุด ทว่ายิ่งพยายามสืบค้นตัวผู้รายมากเท่าใดกลับต้องล้มเหลวไม่เป็นท่า พ่ายแพ้แก่มือสังหารมืออาชีพซึ่งหาทางจับตัวได้ยากกว่า มันล่องลอยเหมือนหมอกควันก่อนจางหายไปในอากาศ ปราศจากรอยนิ้วมือราวกับมีผิวหนังเป็นยาง ลอบเร้นการจับกุมของตำรวจไปได้ทุกคราจนผู้คนต่างสถาปนาฉายาของฆาตกรรายนี้ว่า ‘มือสังหารเงา’

ไม่นานสิ่งที่เขากลัวที่สุดก็เกิดขึ้น เมื่อ พราวเดือน ภรรยาสุดที่รักหายตัวไปอย่างเป็นปริศนา ไม่ได้กลับบ้านนานสามวัน มือถือติดต่อไม่ได้ วายุจำแม่นทีเดียว ครั้งสุดท้ายก่อนเธอจะหายตัวไปเขาคุยกับเธอและมีปัญหาเรื่องเดิมๆทางโทรศัพท์ก่อนจะมีปากเสียงกัน หลังจากนั้นก็เข้านอนโดยที่ไม่ได้ไปรับพราวเดือนอย่างที่เคยทำเป็นประจำโดยคิดแค่เพียงว่าเดี๋ยวเธอก็คงกลับมาเอง

แต่เมื่อรุ่งสางมาเยือน ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาและพบว่ารอบข้างไม่มีใคร ที่นอนว่างเปล่า ไร้ฟีโรโมนของหญิงสาวปะปนในอากาศ มีแต่กลิ่นสุราในลมหายใจ ขวดเหล้าหกเกลื่อนที่นอน เรี่ยราดเป็นคราบเหนียวบนพื้นห้อง วายุพยายามทบทวนเรื่องเมื่อคืน บางทีเขาคงดื่มหนักจนเผลอหลับไป

สามวันต่อมา วายุลืมตาขึ้นและยังคงพบว่ารอบข้างไม่มีเธอเช่นเดิม กลิ่นฟีโรโมนที่เคยสูดดมเริ่มจืดจางไปจากความรู้สึก จูบอันหอมหวานเริ่มเลือนรางไปจากความนึกคิด เรือนร่างคุ้นชินที่เคยสอมกอดหายไปจากห้วงคำนึง สิ่งเหล่านั้นเป็นเพียงมโนภาพแห่งความฝันที่ทุกเช้าเขาต้องเผชิญ ก่อนจะรู้ตัวว่าโลกแห่งความจริงมีเพียงเหล้าและยารักษาอาการทางจิตวางคู่กันอยู่ข้างกาย วายุคิดว่าสองอย่างนี้ช่วยรักษาอาการฟุ้งซ่านของเขาให้สงบ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาเสพติดมันแล้วจริงๆ

กระนั้นชายหนุ่มก็ยังคงต้องใช้มันทั้งคู่อยู่ดี วายุกินยารักษาอาการป่วยทางจิตนานพอๆกับคดีมือสังหารเงาเริ่มต้นขึ้น มันอาจเป็นสาเหตุหลักที่ทำให้ชายหนุ่มแทบกลายเป็นบ้าเนื่องจากเขาเกิดอาการเครียดหนัก แต่อันที่จริงเขากินมาก่อนหน้านั้นตั้งแต่ครั้งที่ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ วายุไม่สามารถทำใจรับเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นได้ ฉะนั้นยาระงับโรคประสาทคือทางออก  

กระทั่งครั้งนี้ภรรยาของตนหายตัวปริศนา ความเครียดจึงซัดโถมเข้ามาอีกครั้งดั่งพายุ เริ่มแรกวายุคิดว่าบางทีพราวเดือนอาจหนีกลับไปซ่อนตัวอยู่ที่บ้านต่างจังหวัดเพื่อดัดนิสัยเขา แต่เมื่อโทรไปสอบถามครอบครัวของหญิงสาวกลับต้องพบคำถามสวนกลับมามากมายว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมพราวเดือนจึงหายตัวไป ทะเลาะอะไรกัน เขาตอบอะไรแม่ของเธอไม่ได้มากนอกจากตัดสายทิ้ง

หลังจากนั้นจึงโทรไปสอบถามที่วอร์ดศัลยแพทย์โรงพยาบาลที่พราวเดือนสังกัดเพื่อสอบถามเพื่อนร่วมงานของเธอ ทว่าคำตอบที่ได้คือพราวเดือนกลับออกมาจากโรงพยาบาลคืนเดียวกันกับที่วายุเมาหลับไป หลังจากนั้นเธอก็ไม่เคยโผล่หน้าไปที่โรงพยาบาลอีกเลย

ก่อนจะกดวางสาย เพื่อนร่วมงานของพราวเดือนฝากเตือนไปถึงหญิงสาวว่าเธอโดนหัวหน้าเพ่งเล็งเนื่องจากขาดงานกะทันหันโดยไม่แจ้งให้ทราบล่วงหน้า แถมหายตัวติดต่อกันหลายวัน โทรศัพท์ก็ไม่สามารถติดต่อได้ วายุตอบอะไรกลับไปไม่ได้มากนอกจากกดตัดสาย

และแล้วสิ่งที่วายุกลัวที่สุดก็ดูเหมือนจะเกิดขึ้นกับตัวเองจนได้เมื่อเขาคิดว่าการหายตัวไปของพราวเดือนอาจเกี่ยวพันกับมือสังหารเงาที่กรมตำรวจกำลังไล่ล่า

๔๘ ชั่วโมงหลังจากการหายตัวไปของภรรยาสุดที่รักทำให้เขาแจ้งความคนหาย วายุรู้สึกผิดเมื่อคิดว่าตัวเองควรแจ้งความตั้งแต่ ๒๔ ชั่วโมงก่อนหน้านั้น แต่เขาต้องการแน่ใจว่านี่ไม่ใช่เรื่องกลั่นแกล้งจากภรรยาผู้แสบสันต์ ไม่ใช่กลลวงของใครก็ตามที่ร่วมหัวกันวางแผน

ถึงกระนั้นเพื่อนร่วมกรมตำรวจก็ทราบเรื่องแล้วและระดมกำลังออกตามหากันจ้าละหวั่น วายุขอรับคดีนี้เองและทำงานหนักกว่าใครเพื่อนเพื่อต้องการบรรลุในสิ่งที่ตั้งใจ นั่นก็คือค้นพบพราวเดือนในสภาพที่ยังมีชีวิตและอวัยวะครบ ๓๒

แต่เมื่อออกไล่ล่าและสืบค้นพยานมากเท่าไหร่ ความสิ้นหวังยิ่งเพิ่มพูนมากขึ้นเท่านั้น ฆาตกรทำหน้าที่ได้สมฉายามือสังหารเงา ไม่ทิ้งร่องรอยให้สืบเสาะ ไร้เบาะแสในการติดตาม จนในที่สุดวายุก็เริ่มถอดใจ ละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างชั่วขณะกลับมาดื่มเหล้าอย่างหนักที่บ้านพักตัวเอง

ที่พักอาศัยของวายุเปรียบเสมือนศูนย์รวมของความชั่วร้าย ข้าวของกระจัดกระจายเกลื่อนพื้น หยากไย่เกรอะกรังตามผนังและเพดาน คราบเหล้าเหนียวเหนอะเต็มพื้นห้องนอนลากยาวออกไปถึงห้องนั่งเล่น บ้านของเขามีเนื้อที่กว้างมากพอสำหรับพักอาศัยได้ถึงห้าคนโดยไม่แออัด มันเป็นบ้านสองชั้นประกอบไปด้วยสามห้องนอน หนึ่งโถง หนึ่งครัว สองห้องน้ำ โดยมีสนามหญ้าเขียวขจีโอบล้อมตัวบ้าน

ทว่าตอนนี้มันคับแคบมากสำหรับคนๆเดียว ทุกสิ่งทุกอย่างขวางหูขวางตาวายุไปเสียหมด อารมณ์เดือดดาลส่งผลให้เขาทำร้ายข้าวของจนแตกหัก ส่วนหนึ่งเป็นเพราะน้ำเมาเปลี่ยนนิสัย ขณะที่ชายหนุ่มเริ่มครองสติไม่ได้ ภาพความทรงจำในหัวสมองของเขาก็แล่นเป็นฉากเหตุการณ์ขึ้นมาสิงสู่ในความนึกคิด



วายุขับรถพาครอบครัวกลับบ้านในค่ำคืนที่มืดสนิท สองข้างทางเปลี่ยวร้างไร้แสงสว่างจากไฟทาง ผู้โดยสารในห้องเครื่องประกอบไปด้วยสองชีวิตนั่นก็คือพราวเดือนและมีนา ลูกสาววัย ๕ ขวบ ทั้งคู่นั่งตัวเกร็งหลังไม่ติดเบาะเพราะวิตกกับระดับความเร็วที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆจากผู้เป็นพ่อ ชายหนุ่มพึ่งดื่มสังสรรค์กับเพื่อนฝูงมาหมาดๆ จึงสูญเสียความสามารถในการขับขี่ยานพาหนะโดยสิ้นเชิง รวมไปถึงไม่สามารถประคองสติที่เริ่มสะเปะสะปะ โฟกัสภาพเบื้องหน้าไม่เต็มร้อย มองต้นไม้ต้นเดียวเป็นสองต้น มองเลนส์ถนนจากสองเป็นสามเลนส์ ท้ายที่สุดพิษสุราก็ส่งผลให้สติชายหนุ่มดับวูบลงกะทันหัน

วายุหลับกลางอากาศขณะกระบะเคลื่อนตัวด้วยความเร็ว ๑๒๐ กิโลเมตร/ชั่วโมง รถเซเข้าข้างทางที่ไม่มีแผงกั้น ถลาพุ่งชนต้นไม้อย่างรุนแรง เข็มขัดนิรภัยช่วยรั้งสองชีวิตที่นั่งข้างหน้า แต่กับอีกหนึ่งชีวิตตัวน้อยๆด้านหลังพุ่งสวนกระจกหน้ารถออกไปกระแทกต้นไม้อีกต้น คอหัก เสียชีวิตคาที่