สวัสดี​ครับ​นี่เป็นกระทู้แรกของผม​ อยากมาระบายความในใจให้ได้อ่านเพราะผมรู้สึกอึดอัด​ ท้อ​ สิ้นหวังและกำลังใจที่จะไปต่อ​ เรื่องมีอยู่ว่า​ ตั้งแต่ผมจำความได้ผมก็เห็นแม่ผมเมาทุกวันไม่สนใจอะไรพอเมาก็ชอบโวยวายมีปัญหา​กับเพื่อนบ้านเป็นประจำ​ มีอยู่วันหนึ่งผมพาแม่ผมไปบ้านแฟนผม​ วันแรกแกเหมือนจะดีพอวันที่สองแกไปกินเหล้าแล้วนอนเพ้อกลิ้งไปกลิ้งมาเดินล้มบ้างทำตัวแบบเหม็นเด็ก​ ไม่ได้อยากจะเอาเรื่องทาแม่เผานะแต่มันเป็นแบบนี้​ ผมอายแฟน​ ผมอายครอบครัวแฟนที่เขาเห็นแม่ผมเป็นแบบนี้​ ผมรู้สึกไม่สบายใจและเคลียดจนตัวสั่นไปหมด​ มันเกิดอะไรขึ้น​ ผมเคยขอแม่ให้แม่เลิกตั้งแต่อายุ10ขวบ​ แม่สันยาว่าจะเลิกเพื่อลูกสุดท้ายไม่พอข้ามวันแกก็เมาแถๆๆจนผมอายุ20​แกยังทำตัวแบบนี้ให้ผมเห็น​ ผมอายชาวบ้าน​ สายตาคนอื่นที่เขามองแม่ผมคือ​ ขี้เมาประจำหมู่บ้าน​ ตอนเรียนก็โดนล้อประจำแถมครอบครัวก็แยกทางพ่อไปทางแม่ไปทาง​ ผม​ไม่เคยได้สัมผัสถึงคำว่าครอบครัวที่อบอุ่น​ มันหดหู่​ ชีวิตนี้อยากมีบ้านให้แม่สักหลังแต่แม่ก็เป็นแบบนี้ทุกวัน​ ตอนนี้ผมอยู่บ้านแฟน​ ผมไม่มีกำลังใจนอกจากแฟนที่คอยอยู่ข้างๆในวันที่ผมลำบาก​ มันเป็นเวรกรรมอะไร​ ชีวิตถึงเป็นแบบนี้​ ต่อให้มีเงินมากมายก็ซื้อความสุขไม่ได้เสมอไป​ ให้เงินแม่ทัไรแกเอาไปกินเหล้าเมาตลอด​