ก็ตามหัวข้อเลยค่ะ คือตอนแรกก็มีสาเหตุมาจากที่แม่เราที่ด่าว่าเราตลอดที่ไม่ชอบเข้าสังคม ไม่ไปพบปะกับเพื่อนพ่องานบริษัทงี้อ่ะค่ะ ซึ่งเป็นพ่อไม่แท้ด้วย เราแค่คิดว่าเราไม่ได้สำคัญอยู่แล้ว ถึงไปยังไงเพื่อนพ่อในบริษัทก็สนใจแต่แม่เรากับพ่อเรา เราเลยคิดว่าอยู่บ้านคนเดียวดีกว่า แล้วแม่เราก็ด่าว่าเราเอาแต่ใจตัวเอง ด่าว่าเราสันดานเลว อกตัญญู แล้วเราก็เก็บความรู้สึกมาตลอด แล้วเหมือนช่วงนี้มันสมองล้า เหนื่อย รู้สึกอยากตาย เคยคิดด้วยตอนตื่นนอนว่าทำไมเรายังไม่ตายอีก? เราเหนื่อย เราเพรีย ไม่อยากจะไปไหนทั้งนั้น ตอนแรกก็ไม่ใช่คนที่ทำร้ายตัวเอง มากสุดก็ร้องไห้และใช้เล็บขวนตัวเอง ไม่รู้ทำไมทั้งที่กลัวแต่ก็เอาใบมีดคัตเตอร์มากรีดตัวเอง ตอนแรกก็เจ็บและกลัว พอไปๆมาๆ รู้สึกเฉยๆ ถึงจะเจ็บจะแสบ แต่ก็รู้สึกดี มันไม่ได้เครียดหรือเหนื่อยอะไรแล้ว แต่เราก็ทำใันอีกเรื่อยๆ ไม่ได้หนักก็แค่เป็นรอยบาดปกติแต่แค่เยอะ มันเรียกว่าเรียกร้องความสนใจรึเปล่าค่ะ พ่อแม่ให้ความสนใจเรานะ แต่เรารู้สึกมันเฟคไม่ใช่เรื่องจริง รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องหลอกลวง รู้สึกขาดความอบอุ่นยังไงไม่รู้ ชอบคนอื่นมาใส่ใจ นิดๆหน่อยๆก็จะร้องไห้แล้ว เหมือนอารมณ์ขึ้นๆลงๆ เดี๋ยวก็ดีเดี๋ยวก็โกรธจัดแล้วก็เศร้าเสียใจ เปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยค่ะ แต่เรารู้สึกว่าเราไม่ได้ป่วยทางจิตเลยนะ คือจริงๆ เอาอ่านตามเว็บเช่นซึมเศร้ามันก็ไม่ใช่ทุกข้อ แล้วเหมือนเราก็เข้าใจตัวเองที่เป็นแบบนี้ก็เลยหายจากอาการแปลกๆได้ แต่พอมันกำเริบขึ้นมา ส่วนมากจะเป็นเพราะแม่เราที่ด่าว่าเราไม่ดี หรือเราคิดว่าตัวเองไม่ดีพอสำหรับที่แม่ต้องการ รู้สึกเลว รู้สึกไม่ควรเกิดมา เพราะแม่เราเคยกระโดดรถตอนอุ้มท้องเราอยู่และคงหวังให้แท้ง แต่เรากลับรอด ตอนจะคลอดเราหยุดหายใจ แล้วก็รอดตายมาอีก เราก็เลยคิดว่าเราไม่ควรเกิดมารึเปล่างี้ค่ะ แต่ก็ไม่เคยคิดฆ่าตัวตายนะ มันป่วยไหมค่ะ ต้องไปหาหมอไหม เพราะแม่ไม่รู้เรื่องนี้ และเราไม่คิดจะบอกด้วย ใส่เสื้อกันหนาวเพื่อไม่ให้แม่เห็น เรากลัวเขาตีเขาด่าค่ะ เพราะเขาก็ทำอย่างนั้นมาตลอด ถึงเขาจะมีการดูแลเรา แสดงความรักใหเรา แต่เราไม่เคยรู้สึกว่ามันคือความจริงใจเลยค่ะ คิดว่ามันคือการหลกลวง กเลยไม่คิดจะรักใคร นอกจากรักตัวเอง ไม่เอาตัวเองไปยุ่งเกี่ยวกับใคร