เรื่องราวนี้เกิดขึ้นวันที่ 26 มกราคม 2562
       ผมโตมากับชีวิตที่ต้องอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่เต็ม เหล้ายา และสารเสพติดต่างๆ แต่ผมเองก็ไม่เคยคิดจะลองหรือเคยลองเลยสักครั้ง ผมเป็นลูกคนเล็กที่ไมได้ใช้ชีวิตเหมือนลูกเล็กเพราะพี่คนโตติดยา ติดเหล้าจนสติไม่ค่อยจะดี ไม่สามารถทำอาชีพเลี้ยงครอบครับ อย่าว่าแต่ครอบครัวเลย ตัวเองยังเลี้ยงไม่ได้ ด้วยภาพที่เห็นจนชินตากับความกลัวพ่อแม่เสียใจผมก็เลย ตั้งใจเรียนและโตมามีงานมีการทำที่ดี มีเงินจุนเจือครอบครัว เป็นเสาหลัก แต่สิ่งวิ่งตามผมราวกับเงาตามตัวคือ ความจริงทีว่า แม่ พี่ชาย น้าๆ ทั้งหลาย ติดเหล้า และพี่ชายกับน้า ติดยาด้วย ทำให้คนกลุ่มนี้ไม่ทำมาหากินอะไร รอการช่วยเหลือจากญาติๆ โดยทีญาติที่มีสามีฝรั่งก็ค่อยส่งเงินมาให้ใช้แต่แลกกับการที่จะต้อง มอบที่ดินของตนให้ญาติท่านนี้เมื่อน้าหรือแม่ของผมตาย และแน่นอนแม่ผมก็ด้วยที่ไปตบปากรับคำ ทำให้ญาติผมต้องส่งเงินมาโดนที่แม่อ้างว่าเอามาจ่ายค่าเทอมผม โดยที่คนทั้งบ้านไม่รู้เรื่องด้วยว่ามีการรับเงินกัน แต่ผมเรียนด้วยเงินทุน กยศ. และมีขอแม่บ้างอันนี้ผมซึ่งใจ แต่ งงๆ เวลาโดนทวงบุญคุญว่า ป้าส่งเงินมาจ่ายค่าเทอมเป็นแสนๆ
        มันจะดีมากๆ หากเขาเหล่านั้นกินเหล้า แล้วก็จบไป แต่สิ่งทีเกิดขึ้น เมาและอาละวาด เมาแล้วทำร้ายตัวเองหรือคนรอบข้าง ทำให้สภาพการนอนของผมแย่มากๆ คือนอนไม่หลับเลยตั้งแต่เรียนมหาลัย ปีสี่ปีมานี้หนักมากๆ กว่าแต่ก่อน สี่ครั้งแล้วที่พี่ชายผมทำร้ายตัวเองเข้าโรงพยาบาลและจบลงด้วยการไปเข้าโรงพยาบาลจิตเวรแล้วก็ออกมากินยาที่บ้าน ผม พ่อ และหลานสาว(ลูกพี่ชาย) ให้ความร่วมมือในการ ไม่ให้เงินพี่ชายไปซื้อเหล้า แต่แม่แท้ๆ ผมนี้ละ ที่ซื้อเหล้ามาแบ่งพี่ชายกินเพราะไม่มีเพื่อนกิน ทำให้ผมตัดสินใจย้ายไปอยู่หอพักเพื่อที่จะได้นอนหลับสบายขึ้นทิ้งหลานสาวกับพ่อแก่ๆ ไว้ที่บ้านเพราะถ้าผมทำงานไม่ได้ ที่งานเดือนร้อน ผมเดือดร้อน ทางบ้านก็เดือดร้อนด้วย ประมาณเดือนธันวาคม ที่ผ่านมา น้าผมตายเพราะโรคตับ กลิ่นงานศพไม่ทันจางแม่ผมก็เหมือนเดิม ดื่มหนักกว่าเดิมอีก รอบนี้แม่ผมชอบให้เหล้าพี่ชายผมกินหนักๆ แล้วตามด้วยยาจิตเวรให้พี่ชายกิน เพื่อให้มันคลุ้มคลั้งแล้วก็ บอกให้ผมฆ่าทุกคนในบ้าน จนวันนี้ วันที่ 26 มกราคม 2562 ผมกลับมาอยู่บ้านเพราะด้วยเหตุการณ์น้าตาย ทำให้แม่ต้องย้ายไปอยู่บ้านยายแทนน้าเพื่อดูแลยาย แกก็เอาพี่ชายผมไปด้วยทำให้ที่บ้านมีแค่หลานกับพ่อที่ไม่กินเหล้า ผมเลยกลับมาอยู่บ้านเพราะจะได้ประหยัดเงิน เอาไว้จ่ายให้กับคนที่บ้านแทน พอผมขนของมาถึงบ้านเสร็จ แม่ผมรีบพาพี่ชายผมที่เมาจัด กลับมส่งที่บ้านผม แล้วก็ทำเหมือนเดิม เดินมาพูดจาแย่ๆ ใส่ผม กับพ่อ แล้วก็ด่าทอต่างๆ ผมอดทนมากๆ ด้วยอายุที่มากแล้ว แต่ด้วยประโยคสุดท้ายที่ว่า "กูเอาตัวฆ่ามาให้แล้ว ฆ่ากันให้หมด" ทำให้ผมที่กำลังกินข้าว ปาช้อนไปที่ตู้เย็น แม่ก็หันมาถาม ปาใส่ใคร ผมปาช้อนอันที่สองใส่อีกรอบ แล้วเดินพุ่งไปหาพร้อมจับแขนแม่ แล้วตอบว่า "ผมนี่ล่ะปา" ผมถามแม่ แม่ก็รู้ว่าผมต้องทำงาน ผมต้องการพัก ทำไมแม่จ้องแต่จะทำลายชิวิตผม ผมก็ตะโกนใส่แม่ แม่ผมตอบกลับมา ทำอะไรกู กูแม่นะ  ผมก็ปล่อย แล้วแม่ก็เหมือนเดิม ใครเลี้ยงมา กูเป็นแม่นะ คำเหล่านี้กูพวยพุงออกมา มันบาป ไม่เจริญ พี่ชายผมจากเมาๆ ก็หายเมาเลยเพราะไม่เคยเจอผมเป็นแบบนี้ ตลอดสามสิบปีที่เกิดมาบนโลก ผมไม่เคยทำร้ายแม่ พี่ชายผมก็ว่าจะมีดมาฟันหัวผม ซึ่งนาทีนี้ผมบอกเลยว่าไม่มีอะไรจะเสียแล้ว เพราะแม่ได้พลากทุกอย่างไปจากผมหมดแล้ว แม่โกหกญาติ ว่าผมป่วย ต้องใช้เงินทั้งๆที่ผมจ่ายเองทุกบาทและจ่ายให้คนเดินทางไปเยี่ยมด้วย ผมให้อภัย แม่โกงเงินธุรกิจผมจนผมหมดตัว ผมให้อภัย แม่ขอเงินทุนรางวัลการศึกษาดีผมไปเลี้ยงนายทหาร ตอนพี่ผมติดทหารเพื่อให้เขาดูแลพี่ผมดีๆ ผมให้อภัย แม่ขโมยเงินผม ผมให้อภัย แม่ไล่ผมไปอยูที่อื่น ผมให้อภัย วันนี้ผมหมดความอดทน และพยายามดึงสติแม่ด้วยวิธีสุดท้าย คือวิธีชั่วๆ เพราะผมทำดีมาตลอดแม่ไม่เคยเห็นค่าของมัน กราบเท้าร้องให้กราบก็ลองมาแล้ว ให้เงินก็ลองมาแล้วซื้อทองให้ก็เอาไปขาย เคยจะพาไปหาหมอก็ไม่ยอม และสิ่งที่สุดท้ายเราพูดกันตอนก่อนที่แม่จะกลับไปบ้านพร้อมพี่ชายผมในวันนี้คือ "แม่จะกินเหล้าจนกว่าจะตาย" ผมคงไม่อาจจะเปลี่ยนอะไรได้จริงๆ พี่ชายผมกลายเป็นฮีโร่โดยที่ไม่ต้องออกแรง ไม่ต้องพยายามอะไรเลย ทำตัวติดยากินเหล้า ไม่ทำมาหากินสร้างแต่ปัญหา แถมเอาลูกมาให้ผมกับพ่อเลี้ยงอีก ตัดภาพมาที่ผมที่พยายามสุดกำลังเพื่อให้ครอบครัวมีกิน วันนี้ผมกลายไอ้ไปแล้ว อะไรคือสิ่งที่เรียกว่าความดี วันนี้ผมไม่แน่ใจแล้วละ รู้ตึงๆไปหมด ไม่รู้จะคุยกับใคร เพราะคุยไปเขาก็คงบอกว่าผมเลว แม่ผมก็ไปฟ้องญาติที่ว่าเรียบร้อยแล้วละ สักพักก็คงจะมาสอนผมโน้นนี้นั้น เอาตรงๆ เลยผมสงสัยมาว่าญาติคนนี้หวังดีจริงไหมเมื่อรุ้ว่าปัญหาเกิดมาจากเหล้า แต่ทำมาแกมาแต่ละครั้งซื้อเหล้ามาเป็นลังมาฝากตลอดเหมือนจงใจให้ตาย แต่ทำไมแม่ผมไม่เห็นเข้าใจเลย วันนี้ผมอยู่บ้านแล้วครับ อยู่ในห้องนอนเงียบคนเดียว หลายเข้านอนแล้ว และพ่อผมก็นอนแล้ว เหตุการณ์จบลงแล้ว แต่ผมไม่มีความสุขเลย ได้แต่หวังว่า สิ่งที่ทำไปแม่จะเข้าใจและรู้สึกอยากปรับตัว เลิกเหล้า อยู่อย่างมีสติ กลับมาเป็นแม่คนที่เลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็กๆ ผมต้องแบกปัญหาและฝ่าฟันอีกหลายอย่างในชีวิตนี้ เพื่อให้ทุกคนได้กินอิ่ม ผมป่วยผ่าตัดมาสามครั้งแล้ว เข้าโรงพยาบาลนับครั้งไม่ถ้วน เพราะความเครียดที่สะสม ผมมาเล่าตรงนี้ก็เพื่อที่สารภาพผิด เพราะกับแม่ผมได้พุดไปนับล้านครั้งแล้ว แต่ก็เหมือนแม่ไม่ได้รับรุ้มันเลย บอกแต่ว่ากูเป็นแม่นะ
          ผมอยากรู้จริงๆว่าชีวิตผมพอจะมีทางใหนให้ได้เลือกบ้าง ผมไม่แน่ใจเรื่องกฏแห่งกรรมหรือเปล่า แม่และน้าๆ ผมเลี้ยงยายแบบแย่มากๆ พูดกูกับยายผมเลย หรือผมจะเป็นคนที่จองเวรจองกรรมที่แม่ทำกับยายหรือเปล่า ถ้าเป็นแบบนั้น ผมขอไม่เป็นได้ไหม ผมไม่มีความสุขเลย ผมแค่อยากมีชิวิตเหมือนคนทั่วไป ทำงานหนักไม่ว่า แต่ขอแค่บ้านผมรักกันดีผมก็มีความสุขแล้ว
          สุดท้ายนี้ผมก็ได้แต่หวังเรื่องของผมจะเป็นสิ่งที่เตือนสติคนคิดจะเป็นพ่อแม่คน อย่ามองว่าลูกคือสมบัติของตน แต่เลี้ยงเขาให้เป็นคนและปฏิบัติต่อเขาเหมือนที่อยากให้เขาปฏิบัติต่อตนเองหรือสังคม ผมอาจจะแปลกที่โดนสร้างมาในครอบครัวที่เป็นลบ แต่ไม่หลุดวงโครจอน แต่ดันมาเสียตอนอายุสามสิบแล้วเพราะเครียดสะสมจนต้องกินยา ขอบคุณครับ.....