สวัสดีค่ะ นี่คือความสับสนส่วนตัวเราเอง ไม่รู้จะไปถามคนใกล้ตัวคนไหนแล้ว เพราะคำตอบก็มาแนวๆเดียวกันหมด

ขอเกริ่นก่อนนะคะ

  ตอนนี้เราอยู่ม.ปลาย เรียนศิลป์ภาษาค่ะ ตอนอยู่ม.ต้น ลุงๆป้าๆก็บอกว่า เรียนเป็นหมอไม่ก็พยาบาลสิ พอเรารู้ตัวว่าเราไม่เก่งวิชาคณิต เราก็ตัดสินใจเลือกเรียนศิลป์ภาษา พ่อแม่ไม่ว่า เราก็ดีใจค่ะแล้วก็คิดว่า จะอยากเรียนในสิ่งที่อยากเรียน

  เราคิดไว้ว่าจะเรียนคณะนิเทศศาสตร์ เราบอกพ่อกับแม่ แต่พ่อกับแม่ไม่เห็นด้วยเลยบอกว่า มันเป็นโลกมายา ไม่มั่นคง
..... คือเราไม่ได้อยากเป็นนักแสดง.. เราพยายามบอกพ่อกับแม่ว่า ฟังหนูก่อน มันไม่ได้เข้าไปเรียนแล้วเป็นดารา มันมีหลายอย่างให้เรียน ทำภาพยนตร์ ข่าว วิทยุ อะไรแบบนี้ แต่พวกท่านก็เงียบแล้วไม่คุยกับเรา จนเราคิดเองได้ว่า เออ คงไม่ได้แหละ

เรามาคิดเองได้ว่า พ่อแม่ตามใจเรามาหลายอย่าง ที่ออกปากห้ามคงไม่อยากให้เรียนจริงๆ  เราเลยคิดว่า งั้นเรียนอักษรศาสตร์ มนุษยศาสตร์อะไรแบบนี้ก็ได้ อยากเรียนภาษาแล้วก็ทำงานที่ใช้ภาษามันก็โอเคเหมือนกัน


แต่พ่อกับแม่เราก็พูดว่า "เป็นครูดีกว่าไหม หนูก็เรียนดี เรียนครูแค่นี้หนูเรียนได้สบายมากอยู่แล้ว มั่นคงด้วยนะ"

เข้าเรื่องละนะคะ

  อยากเป็นครูหรือ มาเป็นครูเพราะอะไรหรอคะ
ถ้าเป็นเพราะความชอบจริงๆ ทำไมถึงอยากทำหรอคะ แล้วเรียนยากไหม ทำงานเยอะรึเปล่า ความทุกข์ยากระหว่างการเป็นครูคืออะไร มีสังคมที่ดีไหมคะ

  เราคิดว่าเราน่าจะเรียนได้ แต่ว่าเรารู้สึกว่าเราไม่ได้ชอบเรียนจริงๆ มันจะออกมาไม่ดี แต่ก็ไม่อยากขัดใจพ่อแม่จนทะเลาะ

  เราคิดว่าพ่อแม่ต้องทุ่มเงินกับการส่งเราเรียน ท่านก็ต้องคาดหวังจะให้เรามีงานที่ดีและมั่นคงอยู่แล้ว เลยอยากจะรู้ว่าอาชีพครูมันเป็นยังไง เผื่อว่าเราจะสามารถมีความคิดที่ว่า เออ..ก็อยู่ได้แหละ เรียนแล้วกัน ขึ้นมาบ้าง เพราะตอนนี้ไม่รู้สึกอยากเป็นครูเลย