เราพิมพ์ไม่เก่งนะ อยากระบายให้อ่าน เพราะเราไม่รู้จะคุยกับใคร เกรงใจคนรับฟังเรื่องของเรา
เราย้ายเข้ามาอยู่บ้านแฟนได้สักพักแล้ว แรกๆเหมือนจะดีไม่มีอะไร ทุกคนในบ้านแฟนเทคแคร์เอาใจใส่ดี พอผ่านมาสักระยะ ไม่ว่าเราจะหยิบจับอะไรในบ้านมันเหมือนผิดไปหมด ไม่ว่าจะทำความสะอาด ทำโน้นทำนี้ให้ในบ้าน วางของผิดที่ก็โดนตามว่าตามด่าตลอด คนอื่นๆในบ้านวางของเกะกะหรือทำอะไรที่ปกติคนอื่นๆทำกันซึ่งเราก็ทำแบบคนในบ้านนี้และ ไม่มีใครโดนสักคน มีแค่เราคนเดียวที่โดนตลอด พอทำอะไรพลาดมาทีนะ เหมือนยังกับไปฆ่าใครตายเลย โดนรุมว่ารุมด่ากันทั้งบ้าน แต่พอคนในบ้านทำพลาดเหมือนๆกับเราเด่ะ เงียบ ไม่ว่าอะไรกันสักคน

คุยกับคนในบ้านเราก็จะโดนแซะ โดนกระแทกด้วยคำพูดไม่ดีๆตลอด เช่น เวลาเค้าทำอะไรอยู่ เราก็จะถามไปมีอะไรให้ช่วยไหมครับ คนในบ้านนี้ก็จะกระแทกกลับมา “ไม่มี จะไปทำอะไรก็ไปทำไป” โดนแบบนี้ตลอด ก็จะแต่กับคนอื่นๆในบ้านคุยกันเองจะคุยกันดีๆปกติ ผิดกับที่เราเจอมาตลอด จนเราไม่กล้าคุยกับใครในบ้าน หรือออกปากช่วยเหลืออะไรเลย กลายเป็นคนไม่กล้าที่จะทำอะไรในบ้านเลยตอนนี้ อยู่ให้มันพ้นไปวันๆ กลับมาบ้านที ต้องทำตัวหลีบๆ เงียบๆ ไม่คุย ไม่สุงสิงกับใคร เพราะไม่มีคนให้คุยด้วย

เราคิดว่าเราไม่ได้อวยตัวเองนะ เราคิดว่าตัวเราเองจิตใจดี คอยคิดถึงแต่คนอื่นๆตลอด มีอะไรจะช่วยเหลือคนอื่นๆตลอด จะอารมณ์ดีตลอดเวลา เพราะถือคติว่าห้ามเครียดมันจะให้ตัวเองดูแย่และไม่ดีต่อตัวเอง พยายามสร้างความสุขของตัวเองขึ้นมา แต่พอมาอยู่ที่นี้ มันเศร้า ไม่อยากช่วยใคร ไม่อยากยุ่งกับใคร เหนื่อย ท้อ

ตอนนี้เริ่มเครียดสะสม ไม่มีที่คุย ไม่มีที่ระบาย เราเหมือนคนนอกในบ้านหลังนี้(ก็คนนอกและ 55 ) อึดอัด เหนื่อยหนายกับชีวิต แต่แฟนเราเค้ารับรู้เค้าเข้าใจนะ แต่ทำอะไรไม่ได้เพราะเค้าต้องอยู่ดูแครอบครัวเค้า จะทิ้งไปไม่ได้เพราะนั้นคือครอบครัวเค้า ซึ่งเราเข้าใจ ไม่โกรธหรือเคืองอะไรเค้า แต่ก็ไม่รู้ตอนนี้จะทนไปได้อีกแค่ไหน ถ้าไม่มีเค้าเราคงไปตั้งนานแล้ว ไม่รู้จะอยู่ให้เสียสุขภาพจิตทำไม

ขอบคุณที่รับฟัง