เรื่องมีอยู่ว่า
เรา ท้อมากค่ะในหลายๆเรื่องทั้งเรื่องเรียนเรื่องเพื่อนเรื่องพ่อแม่เรื่องที่บ้าน
คือแบบ..เราท้อจริงๆอะทั้งคะเเนน/เรื่องเพื่อน
เริ่ม จาก คะแนนสอบเราอะพยายามที่ทำให้มันดีพยายามมากแต่เราก็ได้คะแนนน้อย..เราคิดว่าเราโง่ที่สุดในกลุ่มเพื่อนแล้วอะ..แล้วคือเราเคยคิดนะว่าถ้าลองพยายามขึ้นอีกนิดเราอาจจะทำได้แต่พอทำแล้วเราทำไม่ได้..คือเราอยู่ห้อง2คุณครูเค้าก็อยากให้เราเป็นแบบอย่างของห้องธรรมดา..ยิ่งเป็นแบบนั้นเรายิ่งกดดัน..เราเหนื่อยมากเราท้อเราโกธรเพื่อนหรือเราไม่โอเคกับสิที่เพื่อนทำเราบอกกับตัวเองว่าไม่เป็นไรนอนหลับตื่นมาเดี๋ยวก็ลืมเอง...เราทำอย่างงี้มาเกือบ2ปีแล้วเราเหนื่อย...เราเคยพยายามจะบอกกับเพื่อนเเล้วนะ..แต่เค้าก็ไม่ค่อยสนใจเหมือนว่าถ้าเราไม่ได้อยู่กลุ่มเค้าเค้าก็ไม่สนใจเราไม่แม้แต่จะหันกลับมามองว่าเราเป็นไรมั้ย..บางครั้งก็เหนื่อยจนต้องแอบไปร้องไห้ในห้องน้ำรร. อยู่ที่โรงเรียนเราพยายามทำตัวดีๆ เฟรนลี่ ยิ้มง่าย เล่นมุขฮาๆ เป็นตัวตลกให้คนอื่น..พอกลับมาบ้านต่อหน้าพ่อแม่เราก็ยิ้มตลอดเฮฮาตลอด..ไม่อยากให้พวกเค้ารู้..พวกท่านเค้าเหนื่อยจากงานหนักๆมาเราก็ไม่ค่อยอยากรบกวน..จนก่อนเข้านอน..อยู่ดีๆก็คิดมาว่า วันนี้เก่งมั้ยแล้วอยู่ดีๆน้ำตาก็ไหลโดยฉเพาะตอนกลางคืนก่อนเข้านอนจะร้องให้หนักมากๆ..เราเหนื่อยอะ..เราจะเป็นโรคอะไรหรือเปล่า...เราควรจะทำยังไงดี?😭😭😭😭