เราทำร้ายตัวเอง กรีดแขนขาจนเป็นแผลเป็นทั้งร่างกาย พ่อแม่เราร้องไห้หนักมากเพราะไม่คิดว่าเราจะทำอะไรแบบนี้ เราเห็นท่านร้องไห้เราก็เลยพยายามจะไม่ทำ แต่พอเราเครียดหรือเป็นอะไร เรามีความรู้สึกว่าอยากทำตลอด จะดูหนังฟังเพลง บางทีมันไม่ได้ทำให้ดีขึ้นมา จากเมื่อก่อนเราชอบคนเยอะ ชอบปาร์ตี้ แต่ตอนนี้กลับไม่ชอบอะไรแบบนั้น อยู่กับคนเยอะๆแล้วรู้สึกกลัวเขามองเราแปลกๆ เราเริ่มโมโหง่าย อะไรนิดอะไรหน่อยเราจะโวยวาย เราเก็บอารมณ์ไม่ได้เลย เหมือนกลายเป็นคนเจ้าอารมณ์ พอทะเลาะกับใคร เราก็อยากอยู่คนเดียว เราไม่กล้าพูดกับใครหรือเล่าให้ใครฟังแม้แต่พ่อแม่ (แต่โดยพื้นฐานครอบครัวของเราพ่อแม่เลี้ยงดูดีมากนะ แต่ไม่รู้ทำไมเป็นแบบนี้) แต่เวลามีเรื่องเพื่อนหรือเพื่อนเครียด เขาก็จะมาเล่าให่เราฟัง บางครั้งเราปวดหัวเพราะรู้สึกว่าเรารับแต่เรื่องเขาปต่เราไม่เคยเล่าอะไรให้เขาฟัง พอเราเล่าไป เพือนที่ฟังก็เปลี่ยนเรื่อง หรือพูดแค่ว่าไปกินเหล้าเถอะลืมมันไป เราเลยรู้สึกว่าการอยู่ในห้องนอนมันโอเคที่สุด บางทีเรานอนไม่หลับ บางวันเราเลยขาดเรียน เพราะเราไม่ตื่น เราไม่รู้เราควรทำยังไงกับนิสัยแบบนี้ รวมถึงอารมณ์ของเราด้วย เราควรทำอย่างไรดี  เคยถามเพื่อนว่าอยากไปคุยกับจิตแพทย์ก็มีแต่คนหัวเราะแล้วบอกว่าเป็นจิตหรอ เราไม่รู้จริงๆว่าตอนนี้ต้องทำอย่างไร แฟนก็ขอบพูดว่าเรื่องแค่นี้เรื่องแค่นี้ แต่สำหรับเราเรื่องแค่นี้บางเรื่องมันใหญ่มาก แฟนเคยด่าว่าเป็นโรคจิตถึงไม่มีใครคบ เคยทะเลาะกันแล้วด่ากันแรงมาก จนหนูคิดว่าหนูไม่อยากอยู่แล้ว ทุกอย่างที่ทำมันเหมือนผิดไปหมด หนุควรทำย่างไรดี