คืออย่างนี้คะเรารู้จักกับผู้ชายคนหนึ่งมาเป็นเกือบ20ปีตั้งแต่สมัยวัยรุ่นจนเวลาผ่านไปก็ต่างคนต่างแยกย้ายกันกันไปมีครอบครัวไปทำงานไม่เจอกัน จนเมื่อไม่นานนี้มาเจอกันก็ทักทายกันพูดคุยกันเหมือนอดีตก็ย้อนกลับมาหลังจากวันนั้นก็คุยกันตลอดๆเจอกันบ้าง นัดกินข้าวเที่ยว (ต่างคนก็ต่างยังโสด) เมากอดคอกันอ้วกเที่ยวเสร็จก็แยกย้ายกันกลับบ้านแต่ก็คิดถึงกันตลอดเวลา เวลามีปัญหาก็ปรึกษากันคุยกันได้ทุกเรื่อง รู้สึกดีมากๆ จนวันหนึ่งเขาขอคบเป็นแฟนแต่เรากลับไม่อยากคบเป็นแฟน อยากอยู่กันแบบนี้ไปเรื่อยๆคบกันแบบไม่มีสถาณะ คือรู้สึกดีต่อกันมากจนไม่อยากทำให้เสียใจในความคิดเรา เราคิดว่าการที่คบกันแบบนี้มันยืนยาวกว่า ถ้าเป็นแฟนกันก็ต้องมีเรื่องหึงหวงต้องทะเลาะกันละต้องเสียใจเลิกลากันไปคืออยากจะรักษากันไปเรื่อยๆ ในความรู้สึกตอนนี้ก็ดีอยู่แล้ว เราจึงปฏิเสธ ใครเคยมีโมเม้นแบบนี้บ้างแชร์กันหน่อย
(ยืมพี่สาวล็อคอิน)