สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอยู่ม.1 ผ่านมาแล้ว1เทอม คือต้องเล่าก่อนว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ตั้งอต่อนุบาลจนถึงป.6เนี่ย เราได้เกรด4มาตลอด ต่ำสึดก้คงแค่3.98 แต่ตอนนั้นประมานป.ต้น เลยไม่คิดอะไรมาก ที่บ้านก้ไม่ว่า เพราะตกลงมานิดหน่อย แต่พอม.1แล้ว เราได้เกรด3.91 เกรดตกลงมา ซึ่งที่บ้านก้คิดว่า มันควรได้มากกว่านี้เพราะเป้นเนื้อหาที่ค่อนข้างง่าย แต่ก้ไม่ได้บ่นอะไรมากอีกเช่นกันค่ะ เพราะความคาดหวังคือ3.75+ แต่เราก้ไม่ได้เป้นคนที่เรียนเก่งอะไรมาก เราเรียนสายวิท-คณิตมาตลอด เพราะรู้สึกว่าเป้นทางของเรามากกว่า พอเทอม2 รู้สึกว่าเนื้อหามันยากขึ้น แต่เราเรียนเรื่องนี้เข้าใจตั้งแต่ป.6 แม่กับครูที่สอนก้ไม่ได้อะไรมาก เชื่อมั่นในตัวเราว่าเราทำได้ แต่พอคะแนนออกมา มันแย่มากกว่าที่คิดมากๆ ซึ่งตัวเราเองก้เฟลมากๆ เพราะรู้สึกว่าเราตั้งใจกับมัน แต่คะแนนที่ออกมาย้อนแย้งกับความตั้งใจของเรามาก เราจะโดนแม่บ่นอยู่บ่อยๆเรื่องเรียนว่า ทำไมเรียนแล้วมันได้แค่นี้ อย่าเรียนเลยดีกว่าเสียเวลา ในใจเราคือแบบร้องไห้แล้ว เราตั้งใจนะ แต่ไม่แน่ในว่าทำไมมันเป้นแบบนี้ เราร้องไห้กับเรื่องพวกนี้บ่อยมากๆ เราเรียนไปเช้คงานที่รร.ไปเพราะงานมันค่อนข้างเยอะ ซึ่งครูที่สอนก้เข้าใจเรา แต่แม่บอกว่าเราเล่นโทรศัพท์ มันก้จิงแหล่ะ เพราะเราก้เปิดโทรศัพท์ออกมาเช้ค แต่แม่บอกว่าเราเล่นมากเกินไป แม่บ่นจนเราเครียดมากๆ แต่ด้วยความที่เราหน้าไม่ค่อยแสดงออก จึงไม่ค่อยมีใครรู้ว่าเรารู้สึกยังไง แม่ก้ไม่รู่ว่าเราเครียดมาก แม่ถามว่า อย่างเราเคยเครียดกับเขาด้วยหรอ นอกจากตอนสอบเข้าม.1แล้ว ก้ไม่เห้นเครียดอะไรแล้วหนิ เรารู้สึกว่าแม่ทำร้ายโดยการพูดกับเรามากเกินไปจนบางทีเราท้อ เราเหนื่อย แต่เราก้ยังพยายามรักษาให่มันมั่นคงอยู่ แม่บอกว่าบ้านเราไม่เหมือนบ้านคนอื่นที่เวลาเกรดตกแล้วจะมาบอกว่า เทอมหน้าเอาใหม่มันไม่มี โอกาสมันมีแค่ครั้งเดียว เราพยายามเต้มที่ๆสุดนะ แต่ผลที่ได้ออกมามันสวนทางเกินไป ทั้งที่บ้านและเรื่องเรียน เรารู้สึกกดดันมากๆเพราะเป้นเด้กที่ยังเรียนอยู่คนเดียวของทั้งบ้าน เราควรรับมือกับความรู้สึกนี้ยังไงดีคะ