คือเราแอบรักคุณครูท่านหนึ่ง ซึ่งครูท่านนั้นดูเหมือนว่าเค้าจะสนิทกับเราเป็นพิเศษ ท่านเป็นผู้หญิงนะ เราก็เป็นผู้หญิง เราไม่ได้แอบรักครูในฐานะแฟน แต่เราเเอบรักครูในฐานะอะไรก็ไม่รู้ เรื่องมันมีอยู่ว่า เราแอบรักครูท่านนั้นมา5ปีแล้ว ครูเค้าก็รู้แล้วแต่เค้าก็ยังทำเป็นไม่รู้ เหลืออีก1ปีเราก็จะจบแล้ว เราไม่รู้ว่าเราจะทำใจได้รึป่าว เพราะว่าขนาดตอนนั้นครูเค้าไปทัศนศึกษาที่ภาคอีสานแค่1อาทิตย์ เราคิดถึงครูเค้ามาก จนร้องไห้ทุกวัน ข้าวก็ไม่กิน ตอนนั้นเราไปรร.แต่เราไม่ได้เห็นครูเค้า1อาทิตย์ ตอนนั้นน้ำตาเราไหลออกมาจนทำให้ครูฝึกสอนและเพื่อนๆต้องปลอบใจ ใน1อาทิตย์นั้นเราแทบจะไม่ได้คุยกับใครเลย เก็บตัวเงียบอยู่คนเดียว จนเด็กห้องอื่นคิดว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า พอครูเค้ากลับมาในใจเราอยากกอดครูเค้ามากแต่เราก็ไม่กล้า เพื่อนเราแกล้งเราโดยการที่เอาเรื่องที่เราร้องไห้ไปบอกครูเค้า จนครูเค้าก็มาคุยกับเราว่า ครูอยู่นี่นะ ครูไม่ไปไหนแล้ว ไม่ต้องร้องแล้วนะ ตอนนั้นน้ำตาเราไหลไม่หยุดเลย ในใจอยากกอดครูเค้ามากแต่เราไม่กล้า พอน้ำตาลเราไหลครูถึงกับต้องบอกเราว่า ไม่ต้องร้องนะ ครูไม่ทิ้งน้องไปไหนแล้ว ครูก็เป็นห่วงน้องเหมือนกัน หลังจากนั้นเราก็บอกครูเค้าว่าขอตัวก่อนนะคะเราเดินร้องไห้หลับห้องเรียนเราไม่รู้ว่าเราร้องไห้ทำไม เราอยากถามว่าเราจะทำไงดีให้ครูเค้ารู้ว่าเรารักครูขนาดไหน แล้วเราก็จะจบแล้วเราจะแสดงออกยังไงให้ครูเค้ารู้ว่าเราเป็นห่วงและรักครูเค้ามาก