เรื่องของเรื่องคือเราลาออกจากงานที่มั่นคงมาอยู่กับแฟนค่ะ อยู่กันมา 2 ปีแล้ว..
เริ่มเรื่องคือก่อนลาออกเรากับแฟนคุยกันว่าจะทำร้านกาแฟที่บ้านแฟนค่ะ เพราะคิดไว้ว่าจะแต่งงานอยู่ด้วยกัน แต่เมื่อลาออกและย้ายมาอยู่ด้วยกันก็ยังไม่ได้ทำร้านกาแฟ และแฟนยังไม่ได้ทำงานที่บ้าน (บ้านแฟนทำธุรกิจส่วนตัวค่ะ) เราขอแฟนไปสมัครงานแต่แฟนไม่ให้ไป ถึงขั้นทะเลาะกันใหญ่โต โดยให้เหตุผลว่า "พ่อแม่แฟนไม่อยากให้ออกไปทำงานข้างนอก อยากให้ช่วยกันทำงานที่บ้าน" แต่ตอนนั้นพ่อแม่แฟนก็ยังไม่ให้แฟนเราช่วยทำงาน แฟนกับเราจึงต้องนำเงินเก็บเราออกมาใช้ค่ะ อยู่มาประมาณครึ่งปีพ่อแม่แฟนก็ให้แฟนเราและเราเข้าไปช่วยทำงาน โดยบอกว่าจะให้เงินเดือนค่ะ แต่ก็ไม่ได้ให้ แฟนเราได้เงินบ้าง ไม่ได้เงินบ้างค่ะ เมื่อแฟนเราได้เงินมา ก็นำมาทำร้านกาแฟ แต่ทำได้ประมาณ 50% ก็ต้องหยุด เพราะงบหมด (เรากับแฟนเราช่วยกันทำร้านกาแฟกันเอง ไม่ได้จ้างใคร) ส่วนเราก็เริ่มเอาเงินเก็บมาลงทุนซื้อผ้ามาตัดเย็บขาย ซื้อรองเท้ากระเป๋ามาขาย โดยมีน้องสาวแฟนเป็นหุ้นส่วน แรกๆนั้นเราลงทุน ส่วนน้องสาวแฟนลงแรงค่ะ โดยจะแบ่งหน้าที่กัน เราเป็นคนตัดแบบผ้า ส่วนน้องสาวแฟนเป็นคนเย็บ เรากับแฟนไปหาตลาดได้แล้วก็ไปขาย เมื่อได้เงินก็หักเงินทุนคืน และแบ่งกำไรกัน ทำไปเกือบปี น้องสาวแฟนเดินมาบอกว่าเขาขอค่าเย็บตัวละ 20 เพราะเขาเย็บผ้า เขาทำเหนื่อยกว่า เราจึงมองหาลู่ทางใหม่ จึงเปิดร้านเสื้อผ้าอีกร้านโดยใช้ผ้าประจำจังหวัดมาพัฒนา ร้านเสื้อผ้าใหม่ของเราเข้าตาผู้ใหญ่ เราจึงได้รับเลือกให้เข้ากลุ่มพัฒนาสินค้าประจะจังหวัด เราต้องเข้าประชุมหลายวัน ต่างจังหวัดบ้าง ในจังหวัดบ้าง จึงทำให้เรามีปัญหากับน้องสาวแฟน เราจึงยกร้านเก่าให้น้องสาวแฟนไป จนมาถึงวันที่เงินเก็บเราหมด เนื่องจากเราเอาไปลงทุนร้านเสื้อผ้าร้านเก่าเยอะ ทำให้เราไม่สามารถจ้างช่างเย็บเสื้อผ้าได้อีก ทำให้เราต้องหยุดทำ
หนึ่งปีหลังมานี้ เราได้แต่ช่วยทำงานที่บ้าน ได้เงินบ้าง ไม่ได้บ้าง ส่วนแฟนเราก็เริ่มรับงานเอง เพื่อที่จะได้มีเงินใช้ แต่ก็ต้องเอาไปให้พ่อแม่แฟน เพราะเขาบอกว่าต้องจ่ายค่าช่างและค่าผ้า จึงทำให้เหลือเงินเก็บไม่เยอะพอ เราอยากออกไปทำงาน เพราะเราไม่ถนัดทำงานที่บ้าน แต่แฟนเราก็ไม่ยอม บอกว่าไม่อยากให้เหนื่อย ไม่อยากให้ไปเจอสังคมใหม่ ว่าเราเห็นแก่ตัว ห่วงแต่ตัวเอง จบที่ทะเลาะกันเหมือนเดิม
เราถูกสอนมาเสมอว่า คนที่ทำงานคือคนมีคุณค่า แต่เรารู้สึกว่าเราไม่มีค่า ไร้ประโยชน์ เราช่วยทำงานที่บ้านมาจนถึงสิ้นปี แต่ไม่ได้เงินซักบาท จนมาวันนึง เราไปได้ยินว่ามีคนว่าเราเป็นภาระ เราอยู่ไม่ไหว จึงไปปรึกษาแฟนเรา แฟนเราก็ไม่โอเค บอกว่าเราไม่อยากใช้ชีวิตคู่กับเขา เราไม่อดทน เรารักสบาย
เราไม่รู้ว่าเราควรทำยังไง เรารักแฟนเรา แต่อะไรมันแย่ไปหมด คบกันควรจะจับมือเดินกันไปข้างหน้า แต่เรากลับต้องอยู่กับที่ เราเหนื่อยใจมากๆ ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนเลย
ขอคำปรึกษาปัญหาชีวิต..
เริ่มเรื่องคือก่อนลาออกเรากับแฟนคุยกันว่าจะทำร้านกาแฟที่บ้านแฟนค่ะ เพราะคิดไว้ว่าจะแต่งงานอยู่ด้วยกัน แต่เมื่อลาออกและย้ายมาอยู่ด้วยกันก็ยังไม่ได้ทำร้านกาแฟ และแฟนยังไม่ได้ทำงานที่บ้าน (บ้านแฟนทำธุรกิจส่วนตัวค่ะ) เราขอแฟนไปสมัครงานแต่แฟนไม่ให้ไป ถึงขั้นทะเลาะกันใหญ่โต โดยให้เหตุผลว่า "พ่อแม่แฟนไม่อยากให้ออกไปทำงานข้างนอก อยากให้ช่วยกันทำงานที่บ้าน" แต่ตอนนั้นพ่อแม่แฟนก็ยังไม่ให้แฟนเราช่วยทำงาน แฟนกับเราจึงต้องนำเงินเก็บเราออกมาใช้ค่ะ อยู่มาประมาณครึ่งปีพ่อแม่แฟนก็ให้แฟนเราและเราเข้าไปช่วยทำงาน โดยบอกว่าจะให้เงินเดือนค่ะ แต่ก็ไม่ได้ให้ แฟนเราได้เงินบ้าง ไม่ได้เงินบ้างค่ะ เมื่อแฟนเราได้เงินมา ก็นำมาทำร้านกาแฟ แต่ทำได้ประมาณ 50% ก็ต้องหยุด เพราะงบหมด (เรากับแฟนเราช่วยกันทำร้านกาแฟกันเอง ไม่ได้จ้างใคร) ส่วนเราก็เริ่มเอาเงินเก็บมาลงทุนซื้อผ้ามาตัดเย็บขาย ซื้อรองเท้ากระเป๋ามาขาย โดยมีน้องสาวแฟนเป็นหุ้นส่วน แรกๆนั้นเราลงทุน ส่วนน้องสาวแฟนลงแรงค่ะ โดยจะแบ่งหน้าที่กัน เราเป็นคนตัดแบบผ้า ส่วนน้องสาวแฟนเป็นคนเย็บ เรากับแฟนไปหาตลาดได้แล้วก็ไปขาย เมื่อได้เงินก็หักเงินทุนคืน และแบ่งกำไรกัน ทำไปเกือบปี น้องสาวแฟนเดินมาบอกว่าเขาขอค่าเย็บตัวละ 20 เพราะเขาเย็บผ้า เขาทำเหนื่อยกว่า เราจึงมองหาลู่ทางใหม่ จึงเปิดร้านเสื้อผ้าอีกร้านโดยใช้ผ้าประจำจังหวัดมาพัฒนา ร้านเสื้อผ้าใหม่ของเราเข้าตาผู้ใหญ่ เราจึงได้รับเลือกให้เข้ากลุ่มพัฒนาสินค้าประจะจังหวัด เราต้องเข้าประชุมหลายวัน ต่างจังหวัดบ้าง ในจังหวัดบ้าง จึงทำให้เรามีปัญหากับน้องสาวแฟน เราจึงยกร้านเก่าให้น้องสาวแฟนไป จนมาถึงวันที่เงินเก็บเราหมด เนื่องจากเราเอาไปลงทุนร้านเสื้อผ้าร้านเก่าเยอะ ทำให้เราไม่สามารถจ้างช่างเย็บเสื้อผ้าได้อีก ทำให้เราต้องหยุดทำ
หนึ่งปีหลังมานี้ เราได้แต่ช่วยทำงานที่บ้าน ได้เงินบ้าง ไม่ได้บ้าง ส่วนแฟนเราก็เริ่มรับงานเอง เพื่อที่จะได้มีเงินใช้ แต่ก็ต้องเอาไปให้พ่อแม่แฟน เพราะเขาบอกว่าต้องจ่ายค่าช่างและค่าผ้า จึงทำให้เหลือเงินเก็บไม่เยอะพอ เราอยากออกไปทำงาน เพราะเราไม่ถนัดทำงานที่บ้าน แต่แฟนเราก็ไม่ยอม บอกว่าไม่อยากให้เหนื่อย ไม่อยากให้ไปเจอสังคมใหม่ ว่าเราเห็นแก่ตัว ห่วงแต่ตัวเอง จบที่ทะเลาะกันเหมือนเดิม
เราถูกสอนมาเสมอว่า คนที่ทำงานคือคนมีคุณค่า แต่เรารู้สึกว่าเราไม่มีค่า ไร้ประโยชน์ เราช่วยทำงานที่บ้านมาจนถึงสิ้นปี แต่ไม่ได้เงินซักบาท จนมาวันนึง เราไปได้ยินว่ามีคนว่าเราเป็นภาระ เราอยู่ไม่ไหว จึงไปปรึกษาแฟนเรา แฟนเราก็ไม่โอเค บอกว่าเราไม่อยากใช้ชีวิตคู่กับเขา เราไม่อดทน เรารักสบาย
เราไม่รู้ว่าเราควรทำยังไง เรารักแฟนเรา แต่อะไรมันแย่ไปหมด คบกันควรจะจับมือเดินกันไปข้างหน้า แต่เรากลับต้องอยู่กับที่ เราเหนื่อยใจมากๆ ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนเลย