สวัสดีค่ะ เราอยู่ม.5แล้ว พ่อกับแม่เราแยกทางกันตั้งแต่เรายังเด็ก เราอยู่กับแม่ แต่แม่และพ่อเรายังคุยกันปกติ แม่เป็นคนอารมณ์ร้อนมาตั้งแต่เรายังเด็ก ทุกครั้งที่แม่ไม่พอใจจะขึ้นกู  ด่าเหมือนกับเราไม่ใช่ลูก ถีบเรา  ผลักเรา ไม้แขวนเสื้อมาตีเรา ทั้งตบหน้า แม้กระทั่งแม่ยังเคยกระชากตบเราข้างถนน เวลาเราโทรไประบายกับพ่อ แม่ก็จะมาด่าเราทุกครั้งทำให้เราไม่กล้าที่จะพูดสิ่งที่เกิดขึ้น จนมาถึงตอนนี้ทุกอย่างมันถึงจุดอิ่มตัวไปหมด เราพยายามเป็นเด็กปกติ ร่าเริง ธรรมดาคนหนึ่ง แต่ตอนนี้มันทำไม่ได้แล้ว เราเคยเป็นเด็กที่น่ารัก ร่าเริงกับแม่ จนเริ่มโตขึ้นเราไม่อยากคุยกับแม่ ถึงแม้ว่าแม่จะพูดดีด้วยแต่กลับกลายเป็นว่าเรารำคาญและหงุดหงิดแม่ หากจะให้เราคุยเรื่องนี้กับแม่ตรงๆเราคงทำไม่ได้จริงๆ เราไม่มีทางเลือกเลยสักทาง เราไม่เคยเล่าเรื่องนี้แม้กระทั่งเพื่อนของตัวเองให้ฟังเลยสักคน เรากลัวถูกมองว่าแม่เราเป็นบ้า จนมาถึงตอนนี้แค่เพียงเราเดินไปหาช้าก็จะง้างมือตบเรา เราไม่เคยมองว่าบ้านเป็น safe zone ของเราเลยสักครั้ง แม้แต่เพื่อนคนเดียวหรือคนที่เราไว้ในสักคนเรายังไม่มี เราอึดอัดเราไม่ไหว เราไม่รู้ว่าเป็นโรคซึมเศร้ารึป่าว ทุกคนคะเราเหนื่อยมาก เราไม่อยากอยู่แล้ว เราไม่ไหวแล้ว เราเคยคิดบ่อยๆว่าตายไปก็คงดี เราขอแนวคิด กำลังใจ คำแนะนำ ในการอยู่ต่อหน่อยค่ะ