ความลับบางอย่าง ปล่อยให้มันสูญสิ้นพร้อมความตายดีกว่า
1
หลังจากทำงานอย่างต่อเนื่องตลอดสามสิบหกปี พลตำรวจเอกวรวุธเก็บข้าวของทุกอย่างในโต๊ะทำงานตั้งแต่ช่วงบ่าย สะสางงานราชการที่คั่งค้างให้เรียบร้อย เพราะอีกสองวันข้างหน้า จะมีนายตำรวจคนใหม่มาทำงานแทน เขาขับรถกลับบ้านหลังจากงานเลี้ยงเกษียณอายุราชการโดยลำพัง
วันสุดท้ายของชีวิตราชการจบลงด้วยความเงียบสงบ เมื่อถึงบ้าน เขาคัดแยกกองเอกสารต่าง ๆ ที่พะเนินกลางบ้าน พลตำรวจเอกวรวุธอดใจหายไม่ได้ หลังจากนี้ จะไม่มีงานต่าง ๆ ให้ครุ่นคิดมากความอีกต่อไป ตลอดสามสิบหกปีของการทำงาน เขาผ่านเรื่องราวต่าง ๆ นับไม่ถ้วน ทั้งเรื่องดีและร้าย ตำแหน่งที่ปรึกษาสัญญาบัตร ๑๐ คือตำแหน่งสุดท้ายของเขา แม้จะเป็นตำแหน่งที่สำคัญไม่แพ้ตำแหน่งในสายบังคับบัญชา แต่หากพิจารนาจากอุปนิสัยของเขาแล้ว เขาเหมาะสมกับตำแหน่งในสายบังคับบัญชามากกว่า เถรตรง ซื่อสัตย์ จริงใจ ดุดัน ตั้งใจ ขยัน ฉลาด รักลูกน้อง ทั้งหมดคือสิ่งที่เขาเป็น
เหตุใด พลตำรวจเอกวรวุธจึงถูกโยกย้าย จากตำรวจดาวรุ่งในสายบังคับบัญชา กลายเป็นตำรวจฝ่ายกลยุทธ์และวางแผน ใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับเอกสารและคอมพิวเตอร์ในห้องปรับอากาศเช่นนี้ คำถามถาโถมเข้าใส่เขาอย่างรุนแรง ทั้งจากคนรอบข้างและจากบุคคลอื่น ๆ อย่างไรก็ตาม เขาไม่เคยตอบคำถามนั้นกับใครเลย
บรรยากาศในเย็นวันนี้ช่างเงียบสงบ ลมเย็น ๆ พัดเอื่อย ๆ จากนอกหน้าต่าง พลตำรวจเอกวรวุธพินิจดูเอกสารต่าง ๆ อย่างถี่ถ้วน เขานั่งลงและไล่หาซองเอกสารซองหนึ่ง มันถูกเก็บไว้อย่างดี เขาพบมันไม่ยากนัก พร้อมเปิดซองนั้นอีกครั้ง เอกสารจำนวนสามสิบหน้าถูกเย็บอย่างเรียบร้อยคงเดิม เขาใช้เวลาอ่านอย่างถี่ถ้วนกว่าสามสิบนาที ก่อนจะเปิดคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะในห้องนั่งเล่น
เขาตั้งเอกสารนั้นใกล้ตา กดแป้นพิมพ์ตามตัวอักษรที่มองเห็น ไม่นานนัก เขาหยุดเขียน พลางนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อยี่สิบปีก่อน
…………………………………………………
ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๔๐
สถานีตำรวจภูธรอำเภอคลองใหญ่ จังหวัดตราด รับแจ้งเหตุคดีฆาตกรรมกลางป่าแห่งหนึ่งในตำบลไม้รูด พันตำรวจโทวรวุธ ในฐานะรองผู้กำกับ เบื้องต้น เขาได้รับมอบหมายให้สืบคดีนี้ เขาและนายตำรวจลูกน้องอีกเจ็ดนายรุดหน้าไปยังที่เกิดเหตุ พบศพนิรนามถูกเผานั่งยาง
การสืบสวนคดีฆาตกรรมเผานั่งยางเป็นคดีสะเทือนขวัญ เรื่องนี้ พันตำรวจโทวรวุธทราบดี พร้อมทั้งรู้สึกประหวั่นไม่น้อย เนื่องจากเป็นครั้งแรกในอำเภอนี้ มันอาจเป็นข่าวใหญ่ไม่ช้า เขาพยายามตั้งสติกับตัว ควบคุมความประหม่า
การสืบสวนคดีนี้ควรจะดำเนินการหาหลักฐานและติดตามฆาตกรไปตามขั้นตอน หากไม่บังเอิญว่าระยะเวลาของคดีนี้ทับซ้อนกับการหายตัวไปของนายโกศล นักข่าวเศรษฐกิจผู้เขียนบทความวิจารณ์เศรษฐกิจอย่างตรงไปตรงมาและรุนแรงบนหนังสือพิมพ์วัฎจักร เขาวิจารณ์นโยบายการเปิดเสรีการค้าเมื่อสี่ปีก่อน สามปีก่อนหน้า เขาพยากรณ์ว่าไม่ช้า ไทยจะเผชิญหนี้ต่างประเทศก้อนใหญ่ ก่อนจะเกิดขึ้นจริงในปีนี้ เพราะฉะนั้น เขาจึงเป็นนักข่าวเศรษฐกิจที่มีชื่อเสียงมาก งานเขียนของเขาทุกชิ้นล้วนมีผู้ติดตาม กระทั่งแม่ค้าในตลาดสด ก็ยังอ่านบทความของเขาในหนังสือพิมพ์ เนื่องจากข้อเขียนของเขากระชับ อ่านง่าย ตรงประเด็น และทุกครั้งที่เขาเขียน ล้วนมีผลกระทบต่อบ้านเมืองไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
หลังจากวิฤตเกิดขึ้นในเดือนกรกฎาคม กระทรวงการคลังประกาศลอยตัวเงินบาท รับหนี้ของธนาคาร บริษัทเอกชน และกลุ่มทุนเป็นหนี้สาธารณะ เขาไม่เห็นด้วยที่ภาครัฐจะรับเอาหนี้ของกลุ่มนายทุนใหญ่และธนาคารมารับผิดชอบ ประชาชนทุกคนจะมีหนี้พร้อมดอกเบี้ยที่เพิ่มขึ้น ติดตัวไปอีกนานแสนนาน นายโกศลเป็นผู้นิยามคำว่า “ล้มบนฟูก” ซึ่งแพร่หลายในสังคมมาก คำนี้มีที่มาจากพวกนายทุนที่ก่อหนี้ขึ้น แต่ไม่เดือดร้อนอะไรเพราะรัฐบาลคอยรับหนี้ไว้
เขาเขียนบทความซึ่งเป็นที่ถกเถียงในวงกว้าง ทว่าก็มีผลกระทบมหาศาลต่อใครหลายคน ในตอนท้ายของบทความ เขาเขียนว่า
“…ตอนนี้ ผมคิดค้นวิธีแก้ปัญหาทางเศรษฐกิจนี้เสร็จแล้ว อย่างช้า ภายในอาทิตย์หน้า ผมจะเผยแพร่บทความนี้ และส่งมอบให้แก่ผู้มีอำนาจในเวลาต่อไป วิธีที่ผมคิดขึ้น ประชาชนจะต้องไม่เดือดร้อน และพวกนายทุน กลุ่มธนาคาร พวกเขาจะต้องรับผิดชอบต่อสิ่งที่เกิดขึ้น จะไม่มีคำว่า ‘ล้มบนฟูก’ บนหน้าประวัติศาสตร์ไทยอีกต่อไป…”
บทความนั้นทำให้ผู้คนจำนวนมากต่างรอคอยข้อเขียนของนายโกศล พวกเขาอยากรู้ว่าจะหาทางออกจากอุโมงค์แห่งความมืดมิดนี้อย่างไร แต่แน่นอน การตีพิมพ์บทความเช่นนี้ นายโกศลย่อมรู้ดีว่าชีวิตของเขากำลังตกอยู่ในอันตรายจากกลุ่มนายทุน
สองวันหลังจากบทความนี้ตีพิมพ์ เขาออกจากบ้าน หายตัวโดยไม่มีร่องรอย ไม่มีใครรู้ว่านายโกศลหายไปไหน
พันตำรวจโทวรวุธกับหน่วยสืบสวนใช้เวลาในที่เกิดเหตุกว่าครึ่งวันแล้ว การฆาตกรรมครั้งนี้เป็นการวางแผนล่วงหน้าที่แยบยลยิ่ง เขาคิด คนร้ายต้องการทำลายอัตลักษณ์ของผู้ตาย การจับคนตายไปเผาก็เป็นวิธีหนึ่ง อีกทั้งรอบข้างที่เกิดเหตุ ไม่มีร่องรอยถางหญ้า รอยเดิน หรือยานพาหนะ กระทั่งไม่มีพยานรู้เห็น เว้นเพียงชาวไร่คนหนึ่งซึ่งบังเอิญพบศพเมื่อเช้ามืดนี้
นักข่าวต่างทยอยมาทำข่าวเรื่อย ๆ ในช่วงบ่าย ผู้สื่อข่าวบางคนพยายามเชื่อมโยงคดีนี้กับการหายตัวไปของนายโกศล แต่พันตำรวจโทวรวุธกลับไม่เชื่อข่าวลือทำนองนั้น จนกว่าการพิสูจน์บุคคลจะยืนยันว่านี่คือนายโกศลจริง ๆ ทุกคนต้องรอผลการชันสูตรจากหน่วยนิติเวชฯ อีกเจ็ดวัน
ขณะที่พันตำรวจโทวรวุธกำลังเดินสำรวจพื้นที่รอบ ๆ ที่เกิดเหตุ ร้อยตำรวจโทสิทธิโชค เจ้าหน้าที่สอบสวน เดินตรงมาหาผู้เป็นนาย เขามีเรื่องต้องแจ้ง
“อ้าว ผู้หมวด คืบหน้าอย่างไรบ้าง”
“ท่านครับ” ร้อยตำรวจโทสิทธิโชคกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น แต่แววตาของเขาดูกังวล
“ผมได้ตรวจสอบกล้องวงจรปิดในรัศมีที่เกิดเหตุ เนื่องจากเป็นป่าและไร่ ในบริเวณนี้ ไม่พบหลักฐานใด ๆ จากกล้องหรือภาพถ่ายเลยครับ” พันตำรวจโทวรวุธไม่แปลกใจอะไรนัก เขาทราบดีว่าคนร้ายคงไม่ตายน้ำตื้นกับเรื่องง่าย ๆ แบบนี้
“แต่ท่านครับ” ดูเหมือนว่าร้อยตำรวจโทสิทธิโชคยังพูดไม่จบ
“ผมและนายตำรวจอีกสองนาย พวกเราเข้าไปหาเบาะแสในตัวอำเภอ เราเจอเบาะแสสำคัญอย่างหนึ่ง ผมอยากให้ท่านเข้าไปดูหน่อยครับ”
“เอ้า!!” พันตำรวจโทวรวุธอุทานดังลั่น “แล้วทำไมไม่บอกผมตั้งแต่แรก”
พวกเขาสามคนไม่รอช้า เดินทางกลับเข้าไปในตัวอำเภอ ใช้เวลาประมาณสิบห้านาที ก่อนที่รถตำรวจจะหยุดตรงหน้าร้านสะดวกซื้อ พวกเขาขอดูกล้องวงจรปิดของร้าน
ม้วนเทปที่นี่บันทึกภาพในช่วงเวลาสิบห้าวัน ก่อนจะถูกลบโดยอัตโนมัติ ร้อยตำรวจโทสิทธิโชคกรอเทปม้วนนั้นไปเรื่อย ๆ กระทั่งเมื่อเทปหยุดที่สิบสามวันก่อน พวกเขาพบภาพนายโกศลเดินเข้ามาในร้านสะดวกซื้อ
“
แล้ว” พันตำรวจโทวรวุธอุทานอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ เสียงของเขาช่างเบาเหลือเกิน
“มีใครบ้างที่รู้เรื่องนี้”
ร้อยตำรวจโทสิทธิโชคมองตานายตำรวจอีกนาย ทั้งคู่มองตากันเลิ่กลั่ก ก่อนหมวดสิทธิโชคจะส่ายหน้าแล้วพูดว่า
“คิดว่ายังไม่มี ครับ”
“สืบไปเรื่อย ๆ” ผู้เป็นนายมอบหมายงาน “หาเบาะแสของเขาอีก ผมเชื่อว่าเขาต้องพัก หรือเคยพักแถวนี้ หาให้ได้ว่าเขาเคยอยู่ที่ไหน ไปไหนบ้าง ส่วนที่นี่ เดี๋ยวผมจัดการเอง หลังจากนี้ ผมนัดหมายทุกคนตอนทุ่มครึ่งที่สถานี เราจะประชุม”
นายตำรวจทั้งสองรุดออกไป แต่พันตำรวจโทวรวุธยังคงตรวจสอบกล้องวงจรปิดอีกสักพัก ก่อนประสานให้หน่วยพิสูจน์หลักฐานมาบันทึกเทปดังกล่าวต่อ เขาเดินออกจากห้องหลังร้านสะดวกซื้อ เรียกผู้จัดการและพนักงานร้านสะดวกซื้อทุกคน พร้อมชี้แจงถึงเรื่องนี้ รวมถึงการปฎิบัติตัวหลังจากนี้ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย เขากลับไปยังที่เกิดเหตุอีกครั้ง ตรวจสอบร่องรอยการหลบหนีของคนร้ายอีกครั้ง แต่ฟ้าก็เริ่มมืดจนมองอะไรไม่ชัดเจน เขาเลยขับรถกลับไปสถานีตำรวจ เวลาทุ่มครึ่ง พันตำรวจเอกอรุณ ผู้กำกับการสถานีตำรวจภูธรอำเภอคลองใหญ่ นั่งรอเขาอยู่ในห้องทำงานก่อนแล้ว
“รองผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติกับผู้บัญชาการตำรวจภูธรภาค ๒ กำลังเดินทางมา คิดว่าอีกชั่วโมงหนึ่งคงจะมาร่วมประชุมด้วย”
“ครับท่าน” พันตำรวจโทวรวุธไม่แปลกใจว่าทำไมนายตำรวจระดับสูงจะเดินทางมาสืบสวนเรื่องนี้ เพราะเหตุที่เกิดขึ้น มันเกินกำลังของนายตำรวจในอำเภอนี้เสียแล้ว
“เบื้องต้น เราสรุปความคืบหน้าในวันนี้ก่อน” พันตำรวจเอกอรุณเริ่มการประชุม
พันตำรวจโทวรวุธกล่าวถึงความคืบหน้าในวันนี้ เขาใช้เวลาครึ่งชั่วโมงเพื่อชี้แจง
“…เบาะแสสำคัญวันนี้ แม้จะไม่ได้เกี่ยวข้องโดยตรงกับคดีการฆาตกรรม แต่เราพบหลักฐานว่านายโกศล นักข่าวซึ่งหายตัวไปนานสองอาทิตย์ เขาเคยปรากฏตัวที่นี่เมื่อสิบสามวันก่อน ส่วนรายละเอียด หมวดสิทธิโชคจะเป็นคนชี้แจง”
ร้อยตำรวจโทสิทธิโชคไม่รอช้า กล่าวความคืบหน้าของเบาะแส
“เราพบภาพถ่ายและภาพเคลื่อนไหวจากกล้องวงจรปิดทั้งหมดสามภาพ จากร้านสะดวกซื้อหนึ่ง โรงแรมที่นายโกศลเคยพักสอง เราสอบถามพยาน ซึ่งเป็นพนักงานต้อนรับของโรงแรม ได้ความว่านายโกศลพักที่โรงแรมสองคืน ก่อนที่เขาจะลงชื่อออกจากโรงแรม ไม่มีใครรู้ว่าเขาหายไปไหน”
“’งั้น” พันตำรวจเอกอรุณสรุป “จนถึงวันนี้ ก็เป็นเวลาสิบวัน หลังจากที่เขาลงชื่อออกจากโรงแรม”
“เรามีสองคดีทับซ้อนกัน” เขากล่าวเสริม “ทั้งสองคดีล้วนหนักหนาทั้งนั้น และเหมือนว่าจะเกี่ยวข้องกันด้วย แต่ผมยังไม่สรุปว่าเกี่ยวข้องกัน”
“คุณวรวุฒิ” พันตำรวจเอกอรุณขานชื่อเขา
“ครับ”
“ผมอยากให้คุณตรวจสอบเรื่องคนเข้าออกที่ด่านตรวจบ้านหาดเล็กให้หน่อย”
“รับทราบครับ”
“เราจะแบ่งทีมสืบสวนเป็นสองชุดหรือไม่ครับ” ร้อยตำรวจโทสิทธิโชคเสนอ “เราต้องขอเจ้าหน้าที่เสริม คนของเราน้อยเกินไป”
“รอข้อสรุปจากผู้บังคับบัญชาก่อนละกัน” พันตำรวจเอกอรุณตอบ ไม่นานนัก รองผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติกับผู้บัญชาการตำรวจภูธรภาค ๒ เดินทางมาถึง ใช้เวลาประชุมและดำเนินงานกว่าสามชั่วโมงจึงแล้วเสร็จ พันตำรวจโทวรวุธออกจากสถานีตำรวจ ถือข้าวกล่องกลับมากินบนห้องพักของตน เขาคิด วันนี้วุ่นวายเหลือเกิน และคดีที่รอการสืบสวนข้างหน้า ก็เป็นเรื่องท้าทายสำหรับเขาไม่น้อย
(จบส่วนที่ 1)
ความลับบางอย่าง ปล่อยให้มันสูญสิ้นพร้อมความตายดีกว่า (จากกิจกรรมถุงมือนักเขียน) (1)
1
หลังจากทำงานอย่างต่อเนื่องตลอดสามสิบหกปี พลตำรวจเอกวรวุธเก็บข้าวของทุกอย่างในโต๊ะทำงานตั้งแต่ช่วงบ่าย สะสางงานราชการที่คั่งค้างให้เรียบร้อย เพราะอีกสองวันข้างหน้า จะมีนายตำรวจคนใหม่มาทำงานแทน เขาขับรถกลับบ้านหลังจากงานเลี้ยงเกษียณอายุราชการโดยลำพัง
วันสุดท้ายของชีวิตราชการจบลงด้วยความเงียบสงบ เมื่อถึงบ้าน เขาคัดแยกกองเอกสารต่าง ๆ ที่พะเนินกลางบ้าน พลตำรวจเอกวรวุธอดใจหายไม่ได้ หลังจากนี้ จะไม่มีงานต่าง ๆ ให้ครุ่นคิดมากความอีกต่อไป ตลอดสามสิบหกปีของการทำงาน เขาผ่านเรื่องราวต่าง ๆ นับไม่ถ้วน ทั้งเรื่องดีและร้าย ตำแหน่งที่ปรึกษาสัญญาบัตร ๑๐ คือตำแหน่งสุดท้ายของเขา แม้จะเป็นตำแหน่งที่สำคัญไม่แพ้ตำแหน่งในสายบังคับบัญชา แต่หากพิจารนาจากอุปนิสัยของเขาแล้ว เขาเหมาะสมกับตำแหน่งในสายบังคับบัญชามากกว่า เถรตรง ซื่อสัตย์ จริงใจ ดุดัน ตั้งใจ ขยัน ฉลาด รักลูกน้อง ทั้งหมดคือสิ่งที่เขาเป็น
เหตุใด พลตำรวจเอกวรวุธจึงถูกโยกย้าย จากตำรวจดาวรุ่งในสายบังคับบัญชา กลายเป็นตำรวจฝ่ายกลยุทธ์และวางแผน ใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับเอกสารและคอมพิวเตอร์ในห้องปรับอากาศเช่นนี้ คำถามถาโถมเข้าใส่เขาอย่างรุนแรง ทั้งจากคนรอบข้างและจากบุคคลอื่น ๆ อย่างไรก็ตาม เขาไม่เคยตอบคำถามนั้นกับใครเลย
บรรยากาศในเย็นวันนี้ช่างเงียบสงบ ลมเย็น ๆ พัดเอื่อย ๆ จากนอกหน้าต่าง พลตำรวจเอกวรวุธพินิจดูเอกสารต่าง ๆ อย่างถี่ถ้วน เขานั่งลงและไล่หาซองเอกสารซองหนึ่ง มันถูกเก็บไว้อย่างดี เขาพบมันไม่ยากนัก พร้อมเปิดซองนั้นอีกครั้ง เอกสารจำนวนสามสิบหน้าถูกเย็บอย่างเรียบร้อยคงเดิม เขาใช้เวลาอ่านอย่างถี่ถ้วนกว่าสามสิบนาที ก่อนจะเปิดคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะในห้องนั่งเล่น
เขาตั้งเอกสารนั้นใกล้ตา กดแป้นพิมพ์ตามตัวอักษรที่มองเห็น ไม่นานนัก เขาหยุดเขียน พลางนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อยี่สิบปีก่อน
…………………………………………………
ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๔๐
สถานีตำรวจภูธรอำเภอคลองใหญ่ จังหวัดตราด รับแจ้งเหตุคดีฆาตกรรมกลางป่าแห่งหนึ่งในตำบลไม้รูด พันตำรวจโทวรวุธ ในฐานะรองผู้กำกับ เบื้องต้น เขาได้รับมอบหมายให้สืบคดีนี้ เขาและนายตำรวจลูกน้องอีกเจ็ดนายรุดหน้าไปยังที่เกิดเหตุ พบศพนิรนามถูกเผานั่งยาง
การสืบสวนคดีฆาตกรรมเผานั่งยางเป็นคดีสะเทือนขวัญ เรื่องนี้ พันตำรวจโทวรวุธทราบดี พร้อมทั้งรู้สึกประหวั่นไม่น้อย เนื่องจากเป็นครั้งแรกในอำเภอนี้ มันอาจเป็นข่าวใหญ่ไม่ช้า เขาพยายามตั้งสติกับตัว ควบคุมความประหม่า
การสืบสวนคดีนี้ควรจะดำเนินการหาหลักฐานและติดตามฆาตกรไปตามขั้นตอน หากไม่บังเอิญว่าระยะเวลาของคดีนี้ทับซ้อนกับการหายตัวไปของนายโกศล นักข่าวเศรษฐกิจผู้เขียนบทความวิจารณ์เศรษฐกิจอย่างตรงไปตรงมาและรุนแรงบนหนังสือพิมพ์วัฎจักร เขาวิจารณ์นโยบายการเปิดเสรีการค้าเมื่อสี่ปีก่อน สามปีก่อนหน้า เขาพยากรณ์ว่าไม่ช้า ไทยจะเผชิญหนี้ต่างประเทศก้อนใหญ่ ก่อนจะเกิดขึ้นจริงในปีนี้ เพราะฉะนั้น เขาจึงเป็นนักข่าวเศรษฐกิจที่มีชื่อเสียงมาก งานเขียนของเขาทุกชิ้นล้วนมีผู้ติดตาม กระทั่งแม่ค้าในตลาดสด ก็ยังอ่านบทความของเขาในหนังสือพิมพ์ เนื่องจากข้อเขียนของเขากระชับ อ่านง่าย ตรงประเด็น และทุกครั้งที่เขาเขียน ล้วนมีผลกระทบต่อบ้านเมืองไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
หลังจากวิฤตเกิดขึ้นในเดือนกรกฎาคม กระทรวงการคลังประกาศลอยตัวเงินบาท รับหนี้ของธนาคาร บริษัทเอกชน และกลุ่มทุนเป็นหนี้สาธารณะ เขาไม่เห็นด้วยที่ภาครัฐจะรับเอาหนี้ของกลุ่มนายทุนใหญ่และธนาคารมารับผิดชอบ ประชาชนทุกคนจะมีหนี้พร้อมดอกเบี้ยที่เพิ่มขึ้น ติดตัวไปอีกนานแสนนาน นายโกศลเป็นผู้นิยามคำว่า “ล้มบนฟูก” ซึ่งแพร่หลายในสังคมมาก คำนี้มีที่มาจากพวกนายทุนที่ก่อหนี้ขึ้น แต่ไม่เดือดร้อนอะไรเพราะรัฐบาลคอยรับหนี้ไว้
เขาเขียนบทความซึ่งเป็นที่ถกเถียงในวงกว้าง ทว่าก็มีผลกระทบมหาศาลต่อใครหลายคน ในตอนท้ายของบทความ เขาเขียนว่า
“…ตอนนี้ ผมคิดค้นวิธีแก้ปัญหาทางเศรษฐกิจนี้เสร็จแล้ว อย่างช้า ภายในอาทิตย์หน้า ผมจะเผยแพร่บทความนี้ และส่งมอบให้แก่ผู้มีอำนาจในเวลาต่อไป วิธีที่ผมคิดขึ้น ประชาชนจะต้องไม่เดือดร้อน และพวกนายทุน กลุ่มธนาคาร พวกเขาจะต้องรับผิดชอบต่อสิ่งที่เกิดขึ้น จะไม่มีคำว่า ‘ล้มบนฟูก’ บนหน้าประวัติศาสตร์ไทยอีกต่อไป…”
บทความนั้นทำให้ผู้คนจำนวนมากต่างรอคอยข้อเขียนของนายโกศล พวกเขาอยากรู้ว่าจะหาทางออกจากอุโมงค์แห่งความมืดมิดนี้อย่างไร แต่แน่นอน การตีพิมพ์บทความเช่นนี้ นายโกศลย่อมรู้ดีว่าชีวิตของเขากำลังตกอยู่ในอันตรายจากกลุ่มนายทุน
สองวันหลังจากบทความนี้ตีพิมพ์ เขาออกจากบ้าน หายตัวโดยไม่มีร่องรอย ไม่มีใครรู้ว่านายโกศลหายไปไหน
พันตำรวจโทวรวุธกับหน่วยสืบสวนใช้เวลาในที่เกิดเหตุกว่าครึ่งวันแล้ว การฆาตกรรมครั้งนี้เป็นการวางแผนล่วงหน้าที่แยบยลยิ่ง เขาคิด คนร้ายต้องการทำลายอัตลักษณ์ของผู้ตาย การจับคนตายไปเผาก็เป็นวิธีหนึ่ง อีกทั้งรอบข้างที่เกิดเหตุ ไม่มีร่องรอยถางหญ้า รอยเดิน หรือยานพาหนะ กระทั่งไม่มีพยานรู้เห็น เว้นเพียงชาวไร่คนหนึ่งซึ่งบังเอิญพบศพเมื่อเช้ามืดนี้
นักข่าวต่างทยอยมาทำข่าวเรื่อย ๆ ในช่วงบ่าย ผู้สื่อข่าวบางคนพยายามเชื่อมโยงคดีนี้กับการหายตัวไปของนายโกศล แต่พันตำรวจโทวรวุธกลับไม่เชื่อข่าวลือทำนองนั้น จนกว่าการพิสูจน์บุคคลจะยืนยันว่านี่คือนายโกศลจริง ๆ ทุกคนต้องรอผลการชันสูตรจากหน่วยนิติเวชฯ อีกเจ็ดวัน
ขณะที่พันตำรวจโทวรวุธกำลังเดินสำรวจพื้นที่รอบ ๆ ที่เกิดเหตุ ร้อยตำรวจโทสิทธิโชค เจ้าหน้าที่สอบสวน เดินตรงมาหาผู้เป็นนาย เขามีเรื่องต้องแจ้ง
“อ้าว ผู้หมวด คืบหน้าอย่างไรบ้าง”
“ท่านครับ” ร้อยตำรวจโทสิทธิโชคกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น แต่แววตาของเขาดูกังวล
“ผมได้ตรวจสอบกล้องวงจรปิดในรัศมีที่เกิดเหตุ เนื่องจากเป็นป่าและไร่ ในบริเวณนี้ ไม่พบหลักฐานใด ๆ จากกล้องหรือภาพถ่ายเลยครับ” พันตำรวจโทวรวุธไม่แปลกใจอะไรนัก เขาทราบดีว่าคนร้ายคงไม่ตายน้ำตื้นกับเรื่องง่าย ๆ แบบนี้
“แต่ท่านครับ” ดูเหมือนว่าร้อยตำรวจโทสิทธิโชคยังพูดไม่จบ
“ผมและนายตำรวจอีกสองนาย พวกเราเข้าไปหาเบาะแสในตัวอำเภอ เราเจอเบาะแสสำคัญอย่างหนึ่ง ผมอยากให้ท่านเข้าไปดูหน่อยครับ”
“เอ้า!!” พันตำรวจโทวรวุธอุทานดังลั่น “แล้วทำไมไม่บอกผมตั้งแต่แรก”
พวกเขาสามคนไม่รอช้า เดินทางกลับเข้าไปในตัวอำเภอ ใช้เวลาประมาณสิบห้านาที ก่อนที่รถตำรวจจะหยุดตรงหน้าร้านสะดวกซื้อ พวกเขาขอดูกล้องวงจรปิดของร้าน
ม้วนเทปที่นี่บันทึกภาพในช่วงเวลาสิบห้าวัน ก่อนจะถูกลบโดยอัตโนมัติ ร้อยตำรวจโทสิทธิโชคกรอเทปม้วนนั้นไปเรื่อย ๆ กระทั่งเมื่อเทปหยุดที่สิบสามวันก่อน พวกเขาพบภาพนายโกศลเดินเข้ามาในร้านสะดวกซื้อ
“
“มีใครบ้างที่รู้เรื่องนี้”
ร้อยตำรวจโทสิทธิโชคมองตานายตำรวจอีกนาย ทั้งคู่มองตากันเลิ่กลั่ก ก่อนหมวดสิทธิโชคจะส่ายหน้าแล้วพูดว่า
“คิดว่ายังไม่มี ครับ”
“สืบไปเรื่อย ๆ” ผู้เป็นนายมอบหมายงาน “หาเบาะแสของเขาอีก ผมเชื่อว่าเขาต้องพัก หรือเคยพักแถวนี้ หาให้ได้ว่าเขาเคยอยู่ที่ไหน ไปไหนบ้าง ส่วนที่นี่ เดี๋ยวผมจัดการเอง หลังจากนี้ ผมนัดหมายทุกคนตอนทุ่มครึ่งที่สถานี เราจะประชุม”
นายตำรวจทั้งสองรุดออกไป แต่พันตำรวจโทวรวุธยังคงตรวจสอบกล้องวงจรปิดอีกสักพัก ก่อนประสานให้หน่วยพิสูจน์หลักฐานมาบันทึกเทปดังกล่าวต่อ เขาเดินออกจากห้องหลังร้านสะดวกซื้อ เรียกผู้จัดการและพนักงานร้านสะดวกซื้อทุกคน พร้อมชี้แจงถึงเรื่องนี้ รวมถึงการปฎิบัติตัวหลังจากนี้ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย เขากลับไปยังที่เกิดเหตุอีกครั้ง ตรวจสอบร่องรอยการหลบหนีของคนร้ายอีกครั้ง แต่ฟ้าก็เริ่มมืดจนมองอะไรไม่ชัดเจน เขาเลยขับรถกลับไปสถานีตำรวจ เวลาทุ่มครึ่ง พันตำรวจเอกอรุณ ผู้กำกับการสถานีตำรวจภูธรอำเภอคลองใหญ่ นั่งรอเขาอยู่ในห้องทำงานก่อนแล้ว
“รองผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติกับผู้บัญชาการตำรวจภูธรภาค ๒ กำลังเดินทางมา คิดว่าอีกชั่วโมงหนึ่งคงจะมาร่วมประชุมด้วย”
“ครับท่าน” พันตำรวจโทวรวุธไม่แปลกใจว่าทำไมนายตำรวจระดับสูงจะเดินทางมาสืบสวนเรื่องนี้ เพราะเหตุที่เกิดขึ้น มันเกินกำลังของนายตำรวจในอำเภอนี้เสียแล้ว
“เบื้องต้น เราสรุปความคืบหน้าในวันนี้ก่อน” พันตำรวจเอกอรุณเริ่มการประชุม
พันตำรวจโทวรวุธกล่าวถึงความคืบหน้าในวันนี้ เขาใช้เวลาครึ่งชั่วโมงเพื่อชี้แจง
“…เบาะแสสำคัญวันนี้ แม้จะไม่ได้เกี่ยวข้องโดยตรงกับคดีการฆาตกรรม แต่เราพบหลักฐานว่านายโกศล นักข่าวซึ่งหายตัวไปนานสองอาทิตย์ เขาเคยปรากฏตัวที่นี่เมื่อสิบสามวันก่อน ส่วนรายละเอียด หมวดสิทธิโชคจะเป็นคนชี้แจง”
ร้อยตำรวจโทสิทธิโชคไม่รอช้า กล่าวความคืบหน้าของเบาะแส
“เราพบภาพถ่ายและภาพเคลื่อนไหวจากกล้องวงจรปิดทั้งหมดสามภาพ จากร้านสะดวกซื้อหนึ่ง โรงแรมที่นายโกศลเคยพักสอง เราสอบถามพยาน ซึ่งเป็นพนักงานต้อนรับของโรงแรม ได้ความว่านายโกศลพักที่โรงแรมสองคืน ก่อนที่เขาจะลงชื่อออกจากโรงแรม ไม่มีใครรู้ว่าเขาหายไปไหน”
“’งั้น” พันตำรวจเอกอรุณสรุป “จนถึงวันนี้ ก็เป็นเวลาสิบวัน หลังจากที่เขาลงชื่อออกจากโรงแรม”
“เรามีสองคดีทับซ้อนกัน” เขากล่าวเสริม “ทั้งสองคดีล้วนหนักหนาทั้งนั้น และเหมือนว่าจะเกี่ยวข้องกันด้วย แต่ผมยังไม่สรุปว่าเกี่ยวข้องกัน”
“คุณวรวุฒิ” พันตำรวจเอกอรุณขานชื่อเขา
“ครับ”
“ผมอยากให้คุณตรวจสอบเรื่องคนเข้าออกที่ด่านตรวจบ้านหาดเล็กให้หน่อย”
“รับทราบครับ”
“เราจะแบ่งทีมสืบสวนเป็นสองชุดหรือไม่ครับ” ร้อยตำรวจโทสิทธิโชคเสนอ “เราต้องขอเจ้าหน้าที่เสริม คนของเราน้อยเกินไป”
“รอข้อสรุปจากผู้บังคับบัญชาก่อนละกัน” พันตำรวจเอกอรุณตอบ ไม่นานนัก รองผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติกับผู้บัญชาการตำรวจภูธรภาค ๒ เดินทางมาถึง ใช้เวลาประชุมและดำเนินงานกว่าสามชั่วโมงจึงแล้วเสร็จ พันตำรวจโทวรวุธออกจากสถานีตำรวจ ถือข้าวกล่องกลับมากินบนห้องพักของตน เขาคิด วันนี้วุ่นวายเหลือเกิน และคดีที่รอการสืบสวนข้างหน้า ก็เป็นเรื่องท้าทายสำหรับเขาไม่น้อย
(จบส่วนที่ 1)