เคยตั้งกระทู้ที่ว่า...แฟนไม่ยอมให้เข้าบ้าน...และไม่ชอบให้เราไปหา....แต่เราก็ยอมทนคบเพราะรักเขามาก...เรายอมทำทุกอย่าง..หางานทำที่ใกล้ๆเขา..ยอมนั่งรถไปหาเขา5-6ชั่วโมง....แต่พอมาตอนนี้เขากลับบอกเรา...ห่างกันสัก...เราก็ถามว่าคือเลิกใช่ไหม...เขาตอบว่าใช่.....ในตอนนั้นช็อคมาก..ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับเราด้วย...ในสมองคิดไปต่างๆนาๆว่าต่อไปนี้จะอยู่ยังไง...คือเราทำงานต่างจังหวัดเห็นเพราะว่ามีแฟนเราอยู่....(คุยทางโทรศัพท์)..เราก็ขอร้องเขา..ไม่ทิ้งเราไปได้ไหม..คำตอบที่ได้กลับมาคือ..ให้เราทำใจเถอะ...ร้องไห้หนักมากก...จนปวดหัวคิดอะไรไม่ออก...ได้แต่ถามตัวเองว่าฉันผิดอะไร....เราเคยลงรูปคู่ในเฟส....ตั้งเห็นเฉพาะเราคนเดียว....เเต่เขามีรหัสเฟสเรา....เขาลบรูปจนหมดไม่เหลือรูปสักรูป....และนี่ก็คงเป็นเหตุผลด้วยมั้งที่เขาเลิกกับเรา.....แต่เขาก็บอกว่าจะยังอยู่ไม่หายไปไหน....แต่สถานะไม่เหมือนเดิม....ตอนนั้นคือแบบไม่ไหวแล้ว..เลยบอกไปว่าขออโหสิกรรมให้..อย่าได้พบได้เจอกันอีกเลย..ตั้งแต่นั้นมาเราเริ่มตั้งตนทำใจจริงๆละ....บางทีเวลาทำงานก็ยังแอบไปร้องไห้...สงสารตัวเอง....เพื่อนชวนไปไหนก็ไป..ผ่านไปอาทิตย์หนึ่งเริ่มโอเคละ....จนถึงตอนนี้......แต่ภาพทุกภาพยังคงตามหลอกหลอนอยู่ทุกครั้ง....ไม่เคยลืม