เราจะขอระบายเรื่องเพื่อนบ่อยหน่อยนะ เพราะเราเครียดมาก ในกลุ่มของเราจะมี 6 คน และในนี้ คือ จะมีคนที่นอนบ้าน 1 คน และคนอีก2 คนอยู่หอด้วยกัน และเรากับเพื่อนอีก2คนนั้น อยู่หอเดียวกันแต่มันคนละตึก โดยที่เราอยู่คนเดียว และอีก2 คนนั้นเค้าอยู่ตึกเดียวกัน เรื่องของเรื่องก็คือ เวลาเค้าไปเรียนคนื่อยู่หอเดียวกับเราเค้าไม่เคยรอหรือจะชวนเราเลย ำไม่ว่าจะไปไหนก็ตาม ไปเที่ยว ไปนั่งเล่นหอเค้า ไม่มีว่าเค้าจะอยากชวนให้เราไป เรารับรู้ได้ว่าเค้าไม่ค่อยชอบหน้าเราอย่างมาก เราโครตเสียใจแต่เราก็ยังด้านตามดค้าเพราะดราไม่มีเพื่อนแล้ว
ที่นี้ปัญหาคือไอคนที่อยู่หอใกล้ก็ไม่เคยที่จะสนใจเรามองข้ามตลอด ส่วนเพื่อนคนอื่นๆ เค้าก็จะมาเที่ยวหอของ2 คนนั้นบ่อยมาก แต่กับเราเค้าไม่ให้ไป เราร้องไห้ทุกวัน เราไม่เคยมีตัวคนเลย พอไปเรียน ไปเข้าเอกพวกเค้าก็ไม่ค่อยสนใจเรา เราเหมือนเป็นคนนอกเอก ทุกคนเหมือนมีคู่กันหมด คนที่อยู่หอเดียวกัน 2 คนนั้นเค้าอยู่ใกล้กันเค้าก็สนิทกัน เราเหงามาก ส่วนไอ2คนที่อยู่หอใกล้เรานั้นก็ไท้ค่อยชอบเราและสนิทกันด้วย คนที่อยู่บ้านก็สนิทกับเพื่อนพวกนี้
เหมือนมีงานในเอกเราก็ไม่ค่อยรับรู้เพราะเราไม่ได้มีหน้าที่อะไร เพื้อนเค้เป็นประธาน รองประธานกัน เอกเราคนน้อยมาก ไม่เกิน 6 คนเอง โครตของโครตไม่มีตัวตนในหมู่เพื่อนเลย ทำดีกับพวกเค้าก็แล้วแต่ผลก็ไม่ต่างกัน แม่เราบอกเลยว่าเราอยู่ไม่ได้ ทำให้เราต้องคล้อยตามติดพวกเค้าจนพวกเค้าโครตจะรำคาญเราแต่เราก็ยังตาม
เรารู้สึกว่าเราขาดเพื่อนไม่ได้ เราไม่ชอบหรือโครตรู้สึกน้อยใจเลยตอนที่พวกเค้าอยู่กันเองไม่ชวนเรา มันแบบจุกอกเหงามากๆ ถ้ารู้ได้เลยถ้าเรายังต้องอยู่ในหอเหงาๆแบบนี้อีกเราได้บ้าตายก่อนแน่ๆ
เทอมนี้เรามีเรียนน้อยมาก แทบจะโครตว่าง ทีนี้เราก็โครตเหงาเลย เพราะเพื่อนก็ทิ้งให้เราอยู่หอเหมือนเดิม พวกเค้าก็ไปเล่นกันที่หอพวกเค้า นัดรวมกัน เหมือนเวลากินข้าวพวกเค้าก็ไปกันเป็นคู่ๆ ตามที่เราเล่าไว้ของเราต่อให้หออยู่ใกล้เพื่อนขนาดไหนเค้าก็ไม่เคยสนใจเราแม้แต่นิด
แล้วเราะอว่างมีเวลากลับบ้านก็ไม้ยอมกลับยอมเหงาอยู่หอ เพราะเพื่อนไม่ยอมกลับ เพราะกลัวว่าถ้าเพื่อนำม่กลับเาจะนัดไปเที่ยวกันโดยที่ไม่มีเรา ทั้งๆที่มันก็เป็นแบบนั้น ตอนนี้คือเราสูญเสียจุดยืนของเราไปแล้ว เราติดเพื่อนมาก เราเรียดมากเลย อาการมันหนักขึ้นเรื่อยๆ ไม่อยากทำอะไรคนเดียว มันพาให้รู้สึกเหงาตลอดๆ ไม่มีเพื่อนคนไหนจะอยากอยู่หรือ ชวนเราำปไหนเลย ไร้ตัวตนมากจริงๆ และเหมิอนชวนเพื่อนคุยเพื่อนก็ไม่ค่อยฟัง
ยาวหน่อยนะคะ ขอเพื่อนๆช่วยแนะนำหน่อยนะคะ มันอยู่ที่เรานี้แหละคะ เราทำอะไรคนเดียวไม่ได้เลย เราไม่มีคสามมั่นใจในอะไรเลยสักนิด ตามเพื่อนตลอด ไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง จนตอนนี้เพื่อนเค้าคงรพคาญเรามากๆแล้ว
ปล.ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยได้รู้จักคำว่าเพื่อนเลยมั้ง สงสัยเราคงทำกรรมเยอะ เราไม่มีเพื่อนเลย
รู้สึกเป็นส่วนเกินของเพื่อนๆ
ที่นี้ปัญหาคือไอคนที่อยู่หอใกล้ก็ไม่เคยที่จะสนใจเรามองข้ามตลอด ส่วนเพื่อนคนอื่นๆ เค้าก็จะมาเที่ยวหอของ2 คนนั้นบ่อยมาก แต่กับเราเค้าไม่ให้ไป เราร้องไห้ทุกวัน เราไม่เคยมีตัวคนเลย พอไปเรียน ไปเข้าเอกพวกเค้าก็ไม่ค่อยสนใจเรา เราเหมือนเป็นคนนอกเอก ทุกคนเหมือนมีคู่กันหมด คนที่อยู่หอเดียวกัน 2 คนนั้นเค้าอยู่ใกล้กันเค้าก็สนิทกัน เราเหงามาก ส่วนไอ2คนที่อยู่หอใกล้เรานั้นก็ไท้ค่อยชอบเราและสนิทกันด้วย คนที่อยู่บ้านก็สนิทกับเพื่อนพวกนี้
เหมือนมีงานในเอกเราก็ไม่ค่อยรับรู้เพราะเราไม่ได้มีหน้าที่อะไร เพื้อนเค้เป็นประธาน รองประธานกัน เอกเราคนน้อยมาก ไม่เกิน 6 คนเอง โครตของโครตไม่มีตัวตนในหมู่เพื่อนเลย ทำดีกับพวกเค้าก็แล้วแต่ผลก็ไม่ต่างกัน แม่เราบอกเลยว่าเราอยู่ไม่ได้ ทำให้เราต้องคล้อยตามติดพวกเค้าจนพวกเค้าโครตจะรำคาญเราแต่เราก็ยังตาม
เรารู้สึกว่าเราขาดเพื่อนไม่ได้ เราไม่ชอบหรือโครตรู้สึกน้อยใจเลยตอนที่พวกเค้าอยู่กันเองไม่ชวนเรา มันแบบจุกอกเหงามากๆ ถ้ารู้ได้เลยถ้าเรายังต้องอยู่ในหอเหงาๆแบบนี้อีกเราได้บ้าตายก่อนแน่ๆ
เทอมนี้เรามีเรียนน้อยมาก แทบจะโครตว่าง ทีนี้เราก็โครตเหงาเลย เพราะเพื่อนก็ทิ้งให้เราอยู่หอเหมือนเดิม พวกเค้าก็ไปเล่นกันที่หอพวกเค้า นัดรวมกัน เหมือนเวลากินข้าวพวกเค้าก็ไปกันเป็นคู่ๆ ตามที่เราเล่าไว้ของเราต่อให้หออยู่ใกล้เพื่อนขนาดไหนเค้าก็ไม่เคยสนใจเราแม้แต่นิด
แล้วเราะอว่างมีเวลากลับบ้านก็ไม้ยอมกลับยอมเหงาอยู่หอ เพราะเพื่อนไม่ยอมกลับ เพราะกลัวว่าถ้าเพื่อนำม่กลับเาจะนัดไปเที่ยวกันโดยที่ไม่มีเรา ทั้งๆที่มันก็เป็นแบบนั้น ตอนนี้คือเราสูญเสียจุดยืนของเราไปแล้ว เราติดเพื่อนมาก เราเรียดมากเลย อาการมันหนักขึ้นเรื่อยๆ ไม่อยากทำอะไรคนเดียว มันพาให้รู้สึกเหงาตลอดๆ ไม่มีเพื่อนคนไหนจะอยากอยู่หรือ ชวนเราำปไหนเลย ไร้ตัวตนมากจริงๆ และเหมิอนชวนเพื่อนคุยเพื่อนก็ไม่ค่อยฟัง
ยาวหน่อยนะคะ ขอเพื่อนๆช่วยแนะนำหน่อยนะคะ มันอยู่ที่เรานี้แหละคะ เราทำอะไรคนเดียวไม่ได้เลย เราไม่มีคสามมั่นใจในอะไรเลยสักนิด ตามเพื่อนตลอด ไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง จนตอนนี้เพื่อนเค้าคงรพคาญเรามากๆแล้ว
ปล.ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยได้รู้จักคำว่าเพื่อนเลยมั้ง สงสัยเราคงทำกรรมเยอะ เราไม่มีเพื่อนเลย