คือเราชอบมโนคนคนนึงขึ้นมาไม่ว่าจะชื่อ อายุ สัญชาติ ทุกๆอย่างแม้กระทั่งน่าตา มโนว่าเราเป็นเพื่อนเราเป็นแฟนเราต่างๆนาๆ บางครั้งคุยกับเค้าในสมอง ยกตัวอย่างเช่น
เรา: ทำไร
สมอง: ยุ่งว่ะ
เรา: ก็ถามดีๆ
สมอง: ถามว่าทำไรไม่ใช่หรอ
คือคุยเป็นเรื่องราวเลยคือมโนไปกระทั่งเสียงของเค้าอะ รู้เสียงเค้าว่าเป็นยังไงแต่ไม่เคยได้ยินจากหูเคยได้ยินแต่ในสมองบางครั้งเรียนอยู่ในสมองก็มีคนพูดบางประโยคขึ้นมาเราก็พูดตอบไป เราจำเสียงจำน่าตาแต่ล่ะคนได้อะ ถึงขนาดที่วันนั้นดูคลิปนึงอยู่แล้วเห็นผู้ชายคนนึงที่ยืนอยู่เราก็คิดในใจว่าทำไมมันเหมือนแฟนเราจังว่ะ แฟนในจินตนาการอะค่ะบางครั้งก็หูแว่วได้ยินเสียงคนเรียกบางครั้งก็เป็นเสียงคนในจิตนาการเราอะแหละ แต่บางครั้งก็ได้ยินเสียงเพื่อนในชีวิตจริงเรียกแต่เราอยู่คนเดียวเราพยายามจะเลิกคิด เลิกพูดถึงพวกเค้าแล้วแต่พอทำแบบนั้นเราจะร้องไห้ ทะเลาะกับคนที่ไม่มีตัวตนพูดเองแล้วใช้ความคิดตอบเคยทำร้ายตัวเองเพราะทะเลาะกับคนในความคิดด้วย เคยร้องไห้เพราะคนพวกนี้อีกเราโกหกเพื่อนคนอื่นว่าเรามีเพื่อนอยู่เราไม่ค่อยไปเที่ยวกับเพื่อนในชีวิตจริง เรากลับบ้านมาอยูาคนเดียวแล้วคิดไปเองโดยที่เราไม่เหงาเลย คือเราบ้ารึป่าวอาการแบบนี้แต่เราเป็นคนหัวดีแต่เราขี้เกรียจ เราลองตั้งใจฟังที่ครูสอนจริงๆสักวันอะไรที่ครูสอนเราทำได้หมดสอนรอบเดียวจำได้แต่เพื่อนในห้องนั่งงงกันเพียบ คือเป็นคนมีความสามารถอะน่าตาดีด้วยแหละเท่าที่หลายคนบอกมานะไม่ได้หลงตัวเองหรือไร แต่คุยคนเดียว หัวเราะคนเดียว ภาพในหัวก็มโนเอง มันทำให้ข้อดีของเรามันหายไปหรือป่าว เราเป็นบ้าหรือป่าว