สวัสดีครับก่อนอื่นเลย ผมกับเพื่อนรู้จักกันมา ประมาณ 10 ปี

เหตุการณ์แรกที่ทำให้รู้จักกับเพื่อนคนนี้นะครับ ย้อนกลับไปช่วงมอปลาย เพื่อนคนนี้ผมให้ตัวย่อว่า P นะครับ
P เป็นเพื่อนของเพื่อนผมอีกทีที่ชื่อ A เราสามคนเรียนคนละโรงเรียนนะคับหลายๆคนคง งง ว่าอ่าวแล้วรู้จักกันได้ไง
คือ A กับ P เป็นญาติห่างๆกัน ผมกับ A เป็นเพื่อนกันจากการเล่นโซเชียล ในสมัยนั้นมันก็จะ มี Hi5,Msn อะไรประมาณนั้น
ซึ่งยังเป็นช่วงที่เรารู้สึกว่า การคุยกับคนๆนึงมันเป็นอะไรที่ต้องรอดูว่าเค้าออนไลน์ไหม แต่มันมีความสุขที่ได้รอ เราคุยกันมา
เรื่อยๆจนถึง มอ.6 ผมกับเพื่อนทั่งสองนัดกันไปสอบตรง ที่มหาลัยแห่งหนี่งแถว สามย่านมันเป็นครั้งแรกที่ผม กับ P ได้เจอกัน
ก่อนอื่นผมเป็นคนเดียวในกลุ่มที่มีรถยนต์ขับตั้งแต่มอปลาย วันนั้นผมขับรถไปรับ P ที่บ้านพอผมได้เจอเค้าผมรู้สึกดีมาก แต่มันก็
เป็นไปไม่ได้เพราะ P มีแฟนแล้ว เราทำได้แค่เพียงรู้สึกดี และ เป็นที่ระบายให้เค้าในวันที่เค้าทะเลาะกับเเฟน แล้วทำได้แค่เพียง
เก็บความความรู้สึกดีดี พอจบ มอ6 เราก็แยกย้ายกันไปเรียน มีได้คุยกันบ้างนานครั้งแต่มันโคตรมีความสุขเลย ซึ่งในช่วงนั้นต่างคนก็ต่างมีแฟนแต่ผมกลับไม่มีความสุขกับแฟนที่เคยคบกันมา มันเหมือนมีเรื่องให้ทะเลาะกันตลอด โดยเฉพาะเรื่องหึงหวง จนทำให้ผมเลิกกับแฟนไป

จนเรียนจบ เราก็มีโอกาสกลับมาคุยกันอีกรอบนึงโดยเค้าโทรมาระบายแล้วบอกกับเราเพียงแค่ว่าเค้าเลิกกับแฟนเค้าแล้ว แล้วเค้า
ยังรักแฟนเค้า แต่ในใจเราอยากจะบอกว่าดีใจโว้ยยยยยยที่เลิกกัน แต่มันได้แค่เพียงสิ่งที่อยู่ในใจ เราก็คุยกันมาแล้วมีความสุขมากขึ้นๆ
จนวันนี้เรารู้สึกว่าในใจของเราไม่ได้คิดกับเพื่อนคนนี้ว่าเป็นแค่เพื่อน ซึ่งเป็นอะไรที่ผมกลัวแล้วอึดอัดมาก สิ่งเเรกที่ผมกลัวคือ
1.กลัวบอกไปแล้วถ้าเค้าไม่ชอบ ก็ไม่คุยกับผม
2.กลัวบอกไปแล้วถ้าเค้าตกลง แล้ววันนึงแฟนเก่าเค้ากลับมาขอคืนดี ผมจะทำใจยาก

ปล. แต่ในใจผมหวังนะครับว่าถ้าผมบอกไป แล้วเค้าจะตกลงคบกัน ถึงแม้มันจะเป็นความหวังที่มันเหมือนแสงของหิ่งห้อยที่กำลังจะตาย
ผมอาจเขียนไม่เก่ง ผิดๆถูกขออภัยด้วยนะครับ