คือ ถ้าใครทำงานย่านนี้จะพอนึกออกว่าช่วงกลางวันนี่ผู้คนพลุกพล่านมาก อาหารกลางวันของคนทำงานนี่ก็มีหลากหลายมากตั้งแต่ร้านหรูในโรงแรม ฟู้ดคอร์ทตามตึก โรงอาหาร ร้านตึกแถว ไปจนถึงร้านริมถนน โดยเฉพาะร้านอาหารริมถนนที่ยึดทางเท้าถาวรนี่ มีให้เลือกกินเป็นสิบๆร้าน

ซึ่งเอาจริงๆ ราคามันก็ไม่ได้ถูกเลย แพงเท่ากับไปกินตามฟู้ดคอร์ทในตึก หรือแพงกว่าอาหารสำเร็จรูป ร้านสะดวกซื้อเสียอีก


คือสำหรับเราสภาพมันเกรอะกรังมาก จานชามก็ล้างกันในกาละมังแช่ทั้งวัน ไหนจะเบียดเบียนทางเท้า ไหนจะสร้างความสกปรก มีอะไรก็เทลงพื้น เรากินทุกวันแล้วเรารู้สึกหดหู่มากที่ทุกวันๆทำงานก็เหนื่อยพอแล้ว ต้องมานั่งกับโต๊ะสังกะสีแคบๆ ร้อนๆ มันๆ มีผ้าใบผูกเชือกโยงไปโยงมา จานชามแก้วน้ำก็สกปรกล้างไม่สะอาด กินไปรถยนต์ก็วิ่งพ่นควันอยู่ข้างๆไป

แต่ร้านแบบนี้มีดีอย่างเดียวคือรสชาติดีเด็ด กินแล้วอร่อยลิ้น รสชาติจัดจ้าน และมักจะเดินทางใกล้กว่าเดินไปกินศูนย์อาหารที่มีมานรฐาน เพื่อนร่วมงานเขาก็กินกันเป็นปกติ กินกันได้กินกันดี ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าเพื่อนร่วมงานก็เงินเดือนรายได้แต่ละคนก็ไม่น้อย แล้วร้านแบบนี้ราคามันก็ไม่ได้ถูก ทำไมชอบกินกันจัง จะไม่กินกับเขาก็จะกลายเป็นไม่เข้าสังคม

คือใจผมจริงๆคือเรากินอาหารแช่แข็ง ซื้อกลับมาหาที่นั่งกินดีๆ กินในออฟฟิศทุกวันยังจะมีความสุขกว่า


ไม่รู้จะทำยังไง เสียทั้งเงินเสียทั้งสุขภาพจิต