เราอายุจะสามสิบแล้ว แต่พ่อของเรามักจะบ่นเรา ตั้งแต่เด็กจนโต บ่นทุกเรื่องที่จะบ่นได้
ทำอะไรก็ผิด ทำอะไรก็ไม่ได้ดั่งใจ เจอหน้ากันต้องบ่น
ตอนนี้เราแต่งงานแล้ว เราขอแยกมาอยู่กับแฟน โดยไปๆมาๆที่บ้านทุกวัน เพราะกลัวว่าสามีกับพ่อจะมีปัญหากันเพราะความขี้บ่นของพ่อ
และมันกลายเป็นว่าบางวัน เราไม่อยากเข้าบ้านพ่อเลย มันกลายเป็นความเครียดสะสม แต่ก็เหมือนกับการวิ่งหนีปัญหา
ในทุกๆวันที่พ่อบ่น เราจะไม่เคยเถียงไม่เคยโต้ตอบอะไรเลย
บางทีก็แอบน้อยใจว่า เราเป็นลูกที่แย่อะไรขนาดนั้นเลยเหรอ
เราไม่เคยเที่ยวกลางคืน กลับจากที่ทำงาน คือกลับบ้านเลย นานๆครั้งจะออกไปสังสรรค์กับเพื่อนบ้าง
มีอาชีพการงานที่ดี รับราชการเป็นครู แต่ชีวิตเราเหมือนกับต้องอยู่ในกรอบตลอดเวลา ไม่มีอิสระ
การตั้งกระทู้นี้ไม่มีอะไรมากมายหรอกค่ะ แค่อยากระบายความอึดอัดใจของตัวเอง ที่ไม่สามารถพูดกับใครได้