ค่ะก็ตามหัวข้อกระทู้เลย ใครที่เคยผ่านอะไรมาแบบนี้อยากจะขอคำเเนะนำมากๆค่ะว่าคุณผ่านมาได้อย่างไร ยังไงก็ช่วยรับฟังเรื่องราวของจขกท.ที่จะมาแชร์ประสบการณ์ด้วยนะคะ เขียนตกหล่นบกพร่องตรงไหนก็ขออภัยด้วยค่ะ
ปกติจขกท.เป็นคนที่ไม่กล้าแสดงออกมาตั้งเเต่เด็กแล้วค่ะ เท่าที่จำได้น่าจะเป็นประมาณประถมค่ะคือไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงกลายเป็นไม่กล้าไม่อะไรเฉยเลย จนคนอื่นหรืออีกหลายๆคนอาจจะคิดว่าเราหยิ่ง จำได้ว่าตอนประถมเป็นคนขี้อายมากๆคือเวลาออกมานำเสนอหรือทำอะไรที่ต้องโชว์ความกล้าแสดงออกมันจะตื่นเต้นละก็สั่นไปหมดเลย คือตอนนั้นจขกท.ก็อยากเปลี่ยนแปลงตัวเองนะคะ แบบให้กล้าแสดงออกขึ้นมานิดนึงก็ยังดี แต่คือมันไม่กล้าอะค่ะคือตอนนั้นเพื่อนๆในห้องเหมือนแบบรู้ว่าเราเป็นคนแบบไม่กล้าแสดงออกไปแล้ว จขกท.ก็เลยคิดว่าถ้าจะเปลี่ยนแปลงตัวเองมันก็จะแปลกๆและตอนนั้นก็ยังไม่มีความกล้าที่จะทำอีกด้วยค่ะ คือเพื่อนตอนสมัยประถมก็มีค่ะแต่มีเป็นกลุ่มเล็กสามสี่คนค่ะและที่สำคัญคือเพื่อนที่คบกันนี่เป็นคนที่ไม่กล้าแสดงออกและไม่ค่อยพูดเหมือนกันเลยอันนี้คือถ้าคนภายนอกมองนะคะ เเต่พอเรามาคุยกันในกลุ่มจริงๆจขกท.ก็คิดว่าเราพูดเยอะกันนะคะอาจจะแบบพูดมากเลยด้วยแค่ไม่กล้าคุยกับคนอื่นเท่านั้นเอง ชีวิตสมัยประถมของจขกท.ก็เหมือนปกติทั่วไปนะคะแต่อาจเป็นบุคคลที่ถูกลืมไปบ้างแต่จขกท.ก็ชินแล้วค่ะเลยไม่ได้คิดอะไรมาก
พอจบป.6ก็เป็นช่วงที่น่ากลัวมากของจขกท.ค่ะเพราะต้องสอบเข้าม.1ที่รร.ใหม่ สิ่งที่น่ากลัวของจขกท.ก็ไม่ใช่อะไรหรอกค่ะแค่กลัวการที่ต้องปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ๆคือตอนนั้นเพื่อนในกลุ่มคนนึงก็ไปสอบรร.อื่นค่ะ เหลือเเค่3คนซึ่งก็ไม่รู้ว่าเรา3คนนี้จะสอบติดจนได้อยู่ห้องเดียวกันรึป่าว ผลปรากฏว่าเพื่อนที่เหลือ3คนจขกท.กับเพื่อนอีกคนสอบได้อยู่ห้องเดียวกันค่ะ คือตอนนั้นดีใจมากๆเพราะอย่างน้อยก็มีเพื่อนที่เรารู้จักอยู่ด้วยเลยอุ่นใจขึ้นค่ะ และก็ที่สำคัญคือห้องนี้จะได้อยู่ด้วยกันจนถึงม.3เลย ไม่มีการย้ายห้องใดๆทั้งสิ้น คือจขกท.ก็รู้สึกโล่งใจมากๆอย่างน้อยก็มีเพื่อนอยู่ด้วยเเล้ว ค่ะก็พออยู่ๆไปจนถึงม.3ก็มีเพื่อนมาเพิ่มค่ะมีอยู่ด้วยกัน4คนวงเล็กๆน่ารักๆ555 ก็เพื่อนคนนึงที่เข้ามาที่จริงคืออยู่ห้องเดียวกับจขกท.ตอนประถมเลยค่ะเเต่คือเราไม่ได้คุยกันเลยเพราะจขกท.ไม่กล้านั่นเหละค่ะอยู่ด้วยกันตอนประถม4ปีมั้งคะก็คือไม่เคยพูดด้วยกันเลยเหมือนอยู่คนละซีกโลก เเต่พอมาม.3คือจขกท.สนิทกับเพื่อนคนนี้มากๆ มากจนจขกท.ลืมไปเลยว่าความรู้สึกเเรกหรือพูดยังไงให้สนิทกันขนาดนี้อะค่ะ คืออยากเก็บเกี่ยวมันเอาไว้แต่จขกท.ก็นึกไม่ออกฮืออ พอเราสนิทกับเพื่อนคนนี้มากขึ้น เขาก็บอกเราค่ะว่าตอนประถมเขากับเพื่อนในกลุ่มเขาเเบบมองจขกท.ว่าภายนอกเป็นคนที่เเบบนิสัยไม่ดีอะไรเเบบนี้คือตอนนั้นพอได้ยินถึงกับเหมือนยังไงอะจุกงี้หรอ?แบบมันจึกเข้ามาในใจเราอะคือตอนนั้นเอาจริงๆเลยจขกท.ไม่ได้ไปทำอะไรให้ใครเลยจริงๆนะคะไม่ได้ไปแกล้งหรือทำอะไรใครเลยก็จขกท.เป็นคนที่ไม่กล้าไม่อะไรกับใครอยู่เเล้วส่วนใหญ่ก็อยู่กับเพื่อนที่มีอยู่4คนนั่นแหละค่ะ คือไม่ได้ไปทำอะไรให้ใครเลย คือตอนนั้นจขกท.คิดว่าเราไม่ได้ไปยุ่งหรือไปทำอะไรให้ใครก็ดีแล้วคือคิดว่าอยู่เงียบๆไม่ทำอะไรให้เดือดร้อนก็ดีแล้วถึงจะเป็นคนที่ถูกลืมก็ไม่เป็นไรเพราะในจุดนั้นเราโอเคไม่ได้ซีเรียสอะไรอะค่ะ แต่คือพอว่ารู้จากปากเพื่อนคนนี้ก็เลยคิดว่าถึงเราจะไม่ได้ทำอะไรให้ใครก็จริงแต่เอาจริงๆเเล้วเราไม่มีทางรู้เลยว่าเพื่อนคนอื่นคิดยังไงกับเราคือตอนนั้นพอรู้ก็น้ำตาซึมเลยค่ะคือเราไม่ได้ทำอะไรให้ใครจริงๆนะเเต่คนอื่นกลับมองว่าเราเป็นแบบนี้คือมันรู้สึกยังไงอะ พิมพ์แล้วจะร้องให้ ใครเคยเป็นแบบนี้มั้ยคะ ก็ประสบการ์ณข้อนี้มันทำให้จขกท.รู้เลยว่าโลกนี้น่าจะยังมีอะไรอีกเยอะแยะTT
ชีวิตช่วงม.ต้นของจขกท.ก็เหมือนจะดีขึ้นกว่าประถมค่ะที่ดีขึ้นมากเลยก็คือจขกท.คิดว่ามีความกล้าแสดงออกมากขึ้นค่ะคือห้องที่จขกท.อยู่จะเป็นเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์เลยต้องนำเสนอบ่อยมากๆค่ะช่วงแรกก็สั่นๆตื่นเต้นนะคะแต่พอทำบ่อยๆก็เหมือนจะชินขึ้นค่ะ ที่สำคัญกลุ่มของจขกท.ได้เป็นตัวแทนไปประกวดเวทีต่างๆคือคนเยอะมากๆค่ะ แต่นี่ก็เป็นข้อดีนะคะ จขกท.คิดว่าตัวจขกท.เองมีความกล้าแสดงออกเกี่ยวกับเรื่องนี้มากขึ้นเยอะเลยค่ะ นี่ก็เป็นหนึ่งข้อที่ทำให้รู้ว่าประสบการ์ณที่เราเจอจะทำให้เราเติบโตและกล้าแสดงออกมากขึ้นค่ะ หมั่นฝึกฝนเข้าไว้เเล้วคุณก็จะค่อยๆชินเเละกล้ามากขึ้นค่ะ สำหรับคนที่คิดว่าตัวเองอาจจะไม่มีฟีลนำเสนอแบบนี้บ่อยๆ เชื่อเถอะค่ะขอเเค่เก็บเกี่ยวประสบการ์ณที่คุณนำเสนอไว้จำความรู้สึกเวลาคุณยืนอยู่ต่อหน้าผู้คนคือเก็บเกี่ยวมันเอาไว้เเล้วคุณจะชินเองเพราะอนาคตคุณอาจต้องเจออะไรแบบนี้บ่อยๆอยู่ที่เวลาค่ะว่าใครจะเจอเร็วหรือช้า ก็สู้ๆไว้นะคะ
ละก็ที่ดีขึ้นมานิดนึงช่วงม.ต้นก็คือการกล้าพูดกล้าคุยกล้าเข้าสังคมค่ะ จะว่านิดก็นิดจริงๆค่ะ คือพยายามคุยกับเพื่อนในห้องนะคะคือถ้ามีโอกาสอะค่ะ แต่เวลาคุยเหมือนเพื่อนถามคำเราตอบคำมากกว่าค่ะ จขกท.อยากคุยกับเพื่อนในห้องให้มากขึ้นนะคะแต่พอเอาเข้าจริงๆมันนึกไม่ออกจริงๆค่ะว่าเราต้องถามอะไรหรือคุยอะไรคือตอนนั้นจขกท.กลัวด้วยว่าเพื่อนจะอึดอัดก็เลยจบการสนทนาแค่สั้นๆค่ะจะมาคิดออกก็ตอนกลับบ้านแล้วว่า เอ้อใช่ทำไมตอนนั้นไม่พูดแบบนี้ แต่ก็ดีขึ้นกว่าประถมค่ะ ละก็เวลาได้คุยแล้วจขกท.รู้สึกดีใจโล่งใจมากคือเป็นอะไรไม่รู้แต่แบบได้คุยกับเพื่อนเเล้วอะไรแบบนี้ค่ะ แต่ก็ไม่ได้คุยกับเพื่อนทุกคนทั่วห้องนะคะ คือมีคุยบางคนแต่ก็ไม่กล้าเท่าไหร่ค่ะ คือภายนอกเราจะเป็นคนนิ่งๆค่ะ ละก็ถ้าหน้าปกติแล้วนั้นจะออกแนวหยิ่งมั้งคะ ก็คือถ้าทำหน้าปกตินานๆจะกล้ายเป็นหน้าบึ้งไปเลย จขกท.ก็พยายามไม่ให้หน้าบึ้งจนเกินไป แต่ก็นั่นแหละค่ะจากบทเรียนตอนประถมเราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพื่อนคนอื่นคิดยังไงกับเรา ส่วนนิสัยก็จะชอบเป็นผู้ตามมากกว่าค่ะแบบเวลาเพื่อนเสนออะไรก็เออออห่อหมกไปด้วย เเต่ถ้าอยู่กับเพื่อนในกลุ่มจขกท.คิดว่าตัวเองเป็นคนพูดมากๆเลยขนาดเพื่อนในกลุ่มยังบอกเลยค่ะ คืออยากพูดคุยแบบนี้ได้กับเพื่อนในห้องทุกคนแต่มันก็ไม่กล้าจริงๆ TT จขกท.พยายามพูดคุยให้มากขึ้นเต็มที่เเล้ว สุดท้ายพอจบม.3เพื่อนในห้องที่อยู่ด้วยกันมา3ปีก็ยังมองจขกท.ว่าเป็นคนพูดน้อยสุดในห้องอยู่ดี ฮืออ ทั้งๆที่พยายามคุยมากแล้วจากประถมนะคะคือประถมนี่ไม่กล้าคุยกับใครเลยนอกจากเพื่อนในกลุ่มแต่พอมานี่ก็คือพัฒนาขึ้นค่ะถึงแม้ว่าจขกท.ไม่ได้คุยกับทุกคนทั่วห้องก็เถอะ อืม..ถือว่าเป็นพัฒนาการที่ดีขึ้นน้อยนิดก็เเล้วกันค่ะ แต่ถ้าเวลาจขกท.อยู่คนเดียวท่ามกลางในห้องที่มีเพื่อนในห้องแต่ไม่มีเพื่อนสนิทมันก็แปลกๆนะคะ คือถึงจะคุยกับเพื่อนในห้องบ้างบางคนแล้ว แต่เวลามาอยู่คนเดียวจริงๆไม่ชอบความรู้สึกนี้เลยค่ะ คือเรานั่งคนเดียวอะคะจะเข้าไปคุยกับเพื่อนในห้องก็ไม่กล้าและไม่รู้ด้วยว่าจะคุยอะไรคือยังไม่ได้สนิทมากเลยไม่กล้าคุยค่ะเเล้วเขาก็ไม่กล้าเข้าหาเราด้วยอาจจะเพราะบุคลิกเรานิ่งๆค่ะ คือปกติเวลาอยู่คนเดียวไม่ได้ซีเรียสอะไรเลยนะคะแต่พออยู่คนเดียวท่ามกลางคนที่เรารู้จักเยอะๆแล้วเขาก็รู้จักเราด้วยมันรู้สึกแปลกๆค่ะ คือเหมือนทุกคนอยู่กลุ่มๆเเล้วมีเราคนเดียวมันเลยดูเหมือนมันเห็นได้ง่ายอะคะ แล้วตอนนั้นก็ไม่รู้ว่าควรทำตัวยังไงดีก็เลยได้แต่ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ไปคือไม่ชอบความรู้สึกนี้มากๆ ใครเคยเป็นมั้ยคะ ก็ถือว่าม.ต้น3ปีนี้จขกท.ก็มีพัฒนาการกล้าแสดงออกเพิ่มขึ้นอยู่ค่ะ
และก็มาถึงอีกครั้งสิ่งที่จขกท.กลัวที่สุดก็คือการสอบเข้าม.4ค่ะ คือครั้งนี่จขกท.เลือกสอบเข้าสายวิทย์คณิตถึงสอบติดก็ไม่รู้อยู่ดีว่าชื่อเราจะรันเข้าห้องไหนแล้วเพื่อนตอนม.3ที่มีด้วยกัน4คนจะได้อยู่ห้องเดียวกันมั้ยคือตอนนั้นลุ้นมากค่ะ แต่อีกใจก็แอบปลงเหมือนกันว่าถ้าไม่ได้อยู่ด้วยกันจริงๆเราจะหาเพื่อนยังไงคือตอนนั่นคิดหนักมากแต่ในที่สุดดด เพื่อนในกลุ่มคนนึงที่สนิทกันตั้งแต่ประถมแล้วก็ได้มาอยู่ห้องเดียวกันอีกก คือจขกท.ดีใจมากกที่ยังมีคนรู้จักอยู่โล่งใจมากๆ พอเข้ามาม.4คือมีเพื่อนที่ไม่เคยรู้จักเยอะมากแล้วเขาก็รู้จักกันมาก่อนอยู่แล้วด้วยเลยไม่รู้ว่าจะคุยกับเพื่อนในห้องยังไงดี แล้วคือห้องเก่าตอนม.ต้นของจขกท.มีอยู่ในห้องนี่แค่4คนรวมจขกท.กับเพื่อนสนิทด้วย แล้วอีกสองคนคือจขกท.ไม่ค่อยได้คุยด้วยเลยตอนม.ต้น แต่เราก็มาจับกลุ่มกันแล้วมีคนในห้องที่จขกท.รู้จักอีกรวมกันเป็นกลุ่มที่มี5คน คือตอนแรกก็ไม่รู้ว่าจะคุยอะไรกันดีแต่เพื่อนในกลุ่มยิงมุกมาค่ะเลยตอบไปตอบมาจนทำให้เราสนิทกันมากขึ้น จขกท.ก็เลยรู้ว่าถ้าสถานการ์ณที่เราต้องกล้าต้องคุยจริงๆเราก็จะทำได้เองค่ะ คืออาจจะเก้ๆกังๆนิดหน่อยเเต่เดี๋ยวก็คุยกันได้เยอะมากขึ้นค่ะ และนี่น่าจะเป็น[u]ข้อสองที่ว่าบางครั้งบางสถานการ์ณที่จำเป็นจริงๆเราจะกล้าพูดขึ้นเองค่ะ[/u]อาจจะเหมือนกับการอยู่รอดรึป่าวค่ะคือเหมือนถ้าคุณไม่กล้าพูดกับใครเลยคุณก็จะไม่ได้มิตรภาพนั้นเลยก็ได้คือเหมือนบางสถานการ์ณจะบีบบังคับให้คุณกล้าขึ้นเองค่ะ ก็สำหรับม.4 จขกท.คิดว่าเวลานำเสนองานหน้าห้องก็เป็นปกติค่ะไม่ตื่นเต้นไม่อายอะไรเเต่การปรับตัวเข้ากับคนในห้องคือต้องกล้าพูดกล้าคุยมากกว่านี้ค่ะยังไม่ค่อยได้คุยกับเพื่อนในห้องเท่าไหร่
และมาถึงปัจจุบันหลายคนอาจสงสัยว่าตกลงแล้วจขกท.อายุเท่าไหร่อยู่ชั้นไหนกันเเน่จากที่ร่ายยาวมาตั้งแต่ประถมขนาดนี้ 555 ก็ปัจจุบันเลยจขกท.อยู่ชั้นม.5ค่ะ คือร่ายยาวมากทุกคนเบื่อกันไหมม ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงนี่นะคะ หรือไม่มีใครอ่านเลย-..- ถถถถ ก็ปัจจุบันก็ยังไม่ค่อยได้คุยกับเพื่อนในห้องค่ะ คือพยายามแล้วนะคะ แต่มันก็ไม่กล้าพอเอาเข้าจริงๆไม่รู้ว่าจะคุยอะไรดี จขกท.พยายามยิ้มไม่ให้หน้าบึ้งค่ะ เเต่เพื่อนก็บอกว่าเหมือนฝืนยิ้มอีก?..โอเค จขกท.จะไปฝึกยิ้มมาใหม่อาจจะเพราะไม่ชินกับเพื่อนด้วยเลยยิ้มแบบไม่กล้าเลยดูเหมือนยิ้มแหยๆแต่ทั้งหมดทั้งมวลจขกท.ก็จะพยายามต่อไปค่ะ เชื่อว่าถ้าอีกหน่อยคงจะมีความกล้ามากขึ้น.. แล้วคุณละคะเคยมีหรือผ่านประสบการ์ณอะไรเเบบนี้ไหม เอามาเเชร์กันให้คำแนะนำกันได้นะคะ คือจขกท.เคยตั้งกระทู้เเนวนี้เล็กๆน้อยๆแล้วอ่านไปเจอความคิดเห็นที่น่าสนใจเขาบอกประมาณว่า'ทำไมไม่ลองฝึกการพูดคุยกับผู้คนที่มาอ่านกระทู้นี้ดูล่ะ'คือจขกท.คิดว่ามันน่าสนใจดีค่ะเลยตั้งกลุ่มทวิตเตอร์สำหรับไว้พูดคุยกันดูคือไม่รู้เหมือนกันว่าจะเวิร์กมั้ยแต่ถ้าใครมีคำเเนะนำหรือต้องการพูดคุยกันก็ฟอลแล้วทักมาได้นะคะ
@IIReneni
สุดท้ายนี้ก็ขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ 💕
คนไม่กล้าพูด ไม่กล้าแสดงออก ไม่กล้าเข้าสังคม มาแชร์ประสบการ์ณและขอคำเเนะนำหน่อยค่ะ
ปกติจขกท.เป็นคนที่ไม่กล้าแสดงออกมาตั้งเเต่เด็กแล้วค่ะ เท่าที่จำได้น่าจะเป็นประมาณประถมค่ะคือไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงกลายเป็นไม่กล้าไม่อะไรเฉยเลย จนคนอื่นหรืออีกหลายๆคนอาจจะคิดว่าเราหยิ่ง จำได้ว่าตอนประถมเป็นคนขี้อายมากๆคือเวลาออกมานำเสนอหรือทำอะไรที่ต้องโชว์ความกล้าแสดงออกมันจะตื่นเต้นละก็สั่นไปหมดเลย คือตอนนั้นจขกท.ก็อยากเปลี่ยนแปลงตัวเองนะคะ แบบให้กล้าแสดงออกขึ้นมานิดนึงก็ยังดี แต่คือมันไม่กล้าอะค่ะคือตอนนั้นเพื่อนๆในห้องเหมือนแบบรู้ว่าเราเป็นคนแบบไม่กล้าแสดงออกไปแล้ว จขกท.ก็เลยคิดว่าถ้าจะเปลี่ยนแปลงตัวเองมันก็จะแปลกๆและตอนนั้นก็ยังไม่มีความกล้าที่จะทำอีกด้วยค่ะ คือเพื่อนตอนสมัยประถมก็มีค่ะแต่มีเป็นกลุ่มเล็กสามสี่คนค่ะและที่สำคัญคือเพื่อนที่คบกันนี่เป็นคนที่ไม่กล้าแสดงออกและไม่ค่อยพูดเหมือนกันเลยอันนี้คือถ้าคนภายนอกมองนะคะ เเต่พอเรามาคุยกันในกลุ่มจริงๆจขกท.ก็คิดว่าเราพูดเยอะกันนะคะอาจจะแบบพูดมากเลยด้วยแค่ไม่กล้าคุยกับคนอื่นเท่านั้นเอง ชีวิตสมัยประถมของจขกท.ก็เหมือนปกติทั่วไปนะคะแต่อาจเป็นบุคคลที่ถูกลืมไปบ้างแต่จขกท.ก็ชินแล้วค่ะเลยไม่ได้คิดอะไรมาก
พอจบป.6ก็เป็นช่วงที่น่ากลัวมากของจขกท.ค่ะเพราะต้องสอบเข้าม.1ที่รร.ใหม่ สิ่งที่น่ากลัวของจขกท.ก็ไม่ใช่อะไรหรอกค่ะแค่กลัวการที่ต้องปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ๆคือตอนนั้นเพื่อนในกลุ่มคนนึงก็ไปสอบรร.อื่นค่ะ เหลือเเค่3คนซึ่งก็ไม่รู้ว่าเรา3คนนี้จะสอบติดจนได้อยู่ห้องเดียวกันรึป่าว ผลปรากฏว่าเพื่อนที่เหลือ3คนจขกท.กับเพื่อนอีกคนสอบได้อยู่ห้องเดียวกันค่ะ คือตอนนั้นดีใจมากๆเพราะอย่างน้อยก็มีเพื่อนที่เรารู้จักอยู่ด้วยเลยอุ่นใจขึ้นค่ะ และก็ที่สำคัญคือห้องนี้จะได้อยู่ด้วยกันจนถึงม.3เลย ไม่มีการย้ายห้องใดๆทั้งสิ้น คือจขกท.ก็รู้สึกโล่งใจมากๆอย่างน้อยก็มีเพื่อนอยู่ด้วยเเล้ว ค่ะก็พออยู่ๆไปจนถึงม.3ก็มีเพื่อนมาเพิ่มค่ะมีอยู่ด้วยกัน4คนวงเล็กๆน่ารักๆ555 ก็เพื่อนคนนึงที่เข้ามาที่จริงคืออยู่ห้องเดียวกับจขกท.ตอนประถมเลยค่ะเเต่คือเราไม่ได้คุยกันเลยเพราะจขกท.ไม่กล้านั่นเหละค่ะอยู่ด้วยกันตอนประถม4ปีมั้งคะก็คือไม่เคยพูดด้วยกันเลยเหมือนอยู่คนละซีกโลก เเต่พอมาม.3คือจขกท.สนิทกับเพื่อนคนนี้มากๆ มากจนจขกท.ลืมไปเลยว่าความรู้สึกเเรกหรือพูดยังไงให้สนิทกันขนาดนี้อะค่ะ คืออยากเก็บเกี่ยวมันเอาไว้แต่จขกท.ก็นึกไม่ออกฮืออ พอเราสนิทกับเพื่อนคนนี้มากขึ้น เขาก็บอกเราค่ะว่าตอนประถมเขากับเพื่อนในกลุ่มเขาเเบบมองจขกท.ว่าภายนอกเป็นคนที่เเบบนิสัยไม่ดีอะไรเเบบนี้คือตอนนั้นพอได้ยินถึงกับเหมือนยังไงอะจุกงี้หรอ?แบบมันจึกเข้ามาในใจเราอะคือตอนนั้นเอาจริงๆเลยจขกท.ไม่ได้ไปทำอะไรให้ใครเลยจริงๆนะคะไม่ได้ไปแกล้งหรือทำอะไรใครเลยก็จขกท.เป็นคนที่ไม่กล้าไม่อะไรกับใครอยู่เเล้วส่วนใหญ่ก็อยู่กับเพื่อนที่มีอยู่4คนนั่นแหละค่ะ คือไม่ได้ไปทำอะไรให้ใครเลย คือตอนนั้นจขกท.คิดว่าเราไม่ได้ไปยุ่งหรือไปทำอะไรให้ใครก็ดีแล้วคือคิดว่าอยู่เงียบๆไม่ทำอะไรให้เดือดร้อนก็ดีแล้วถึงจะเป็นคนที่ถูกลืมก็ไม่เป็นไรเพราะในจุดนั้นเราโอเคไม่ได้ซีเรียสอะไรอะค่ะ แต่คือพอว่ารู้จากปากเพื่อนคนนี้ก็เลยคิดว่าถึงเราจะไม่ได้ทำอะไรให้ใครก็จริงแต่เอาจริงๆเเล้วเราไม่มีทางรู้เลยว่าเพื่อนคนอื่นคิดยังไงกับเราคือตอนนั้นพอรู้ก็น้ำตาซึมเลยค่ะคือเราไม่ได้ทำอะไรให้ใครจริงๆนะเเต่คนอื่นกลับมองว่าเราเป็นแบบนี้คือมันรู้สึกยังไงอะ พิมพ์แล้วจะร้องให้ ใครเคยเป็นแบบนี้มั้ยคะ ก็ประสบการ์ณข้อนี้มันทำให้จขกท.รู้เลยว่าโลกนี้น่าจะยังมีอะไรอีกเยอะแยะTT
ชีวิตช่วงม.ต้นของจขกท.ก็เหมือนจะดีขึ้นกว่าประถมค่ะที่ดีขึ้นมากเลยก็คือจขกท.คิดว่ามีความกล้าแสดงออกมากขึ้นค่ะคือห้องที่จขกท.อยู่จะเป็นเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์เลยต้องนำเสนอบ่อยมากๆค่ะช่วงแรกก็สั่นๆตื่นเต้นนะคะแต่พอทำบ่อยๆก็เหมือนจะชินขึ้นค่ะ ที่สำคัญกลุ่มของจขกท.ได้เป็นตัวแทนไปประกวดเวทีต่างๆคือคนเยอะมากๆค่ะ แต่นี่ก็เป็นข้อดีนะคะ จขกท.คิดว่าตัวจขกท.เองมีความกล้าแสดงออกเกี่ยวกับเรื่องนี้มากขึ้นเยอะเลยค่ะ นี่ก็เป็นหนึ่งข้อที่ทำให้รู้ว่าประสบการ์ณที่เราเจอจะทำให้เราเติบโตและกล้าแสดงออกมากขึ้นค่ะ หมั่นฝึกฝนเข้าไว้เเล้วคุณก็จะค่อยๆชินเเละกล้ามากขึ้นค่ะ สำหรับคนที่คิดว่าตัวเองอาจจะไม่มีฟีลนำเสนอแบบนี้บ่อยๆ เชื่อเถอะค่ะขอเเค่เก็บเกี่ยวประสบการ์ณที่คุณนำเสนอไว้จำความรู้สึกเวลาคุณยืนอยู่ต่อหน้าผู้คนคือเก็บเกี่ยวมันเอาไว้เเล้วคุณจะชินเองเพราะอนาคตคุณอาจต้องเจออะไรแบบนี้บ่อยๆอยู่ที่เวลาค่ะว่าใครจะเจอเร็วหรือช้า ก็สู้ๆไว้นะคะ
ละก็ที่ดีขึ้นมานิดนึงช่วงม.ต้นก็คือการกล้าพูดกล้าคุยกล้าเข้าสังคมค่ะ จะว่านิดก็นิดจริงๆค่ะ คือพยายามคุยกับเพื่อนในห้องนะคะคือถ้ามีโอกาสอะค่ะ แต่เวลาคุยเหมือนเพื่อนถามคำเราตอบคำมากกว่าค่ะ จขกท.อยากคุยกับเพื่อนในห้องให้มากขึ้นนะคะแต่พอเอาเข้าจริงๆมันนึกไม่ออกจริงๆค่ะว่าเราต้องถามอะไรหรือคุยอะไรคือตอนนั้นจขกท.กลัวด้วยว่าเพื่อนจะอึดอัดก็เลยจบการสนทนาแค่สั้นๆค่ะจะมาคิดออกก็ตอนกลับบ้านแล้วว่า เอ้อใช่ทำไมตอนนั้นไม่พูดแบบนี้ แต่ก็ดีขึ้นกว่าประถมค่ะ ละก็เวลาได้คุยแล้วจขกท.รู้สึกดีใจโล่งใจมากคือเป็นอะไรไม่รู้แต่แบบได้คุยกับเพื่อนเเล้วอะไรแบบนี้ค่ะ แต่ก็ไม่ได้คุยกับเพื่อนทุกคนทั่วห้องนะคะ คือมีคุยบางคนแต่ก็ไม่กล้าเท่าไหร่ค่ะ คือภายนอกเราจะเป็นคนนิ่งๆค่ะ ละก็ถ้าหน้าปกติแล้วนั้นจะออกแนวหยิ่งมั้งคะ ก็คือถ้าทำหน้าปกตินานๆจะกล้ายเป็นหน้าบึ้งไปเลย จขกท.ก็พยายามไม่ให้หน้าบึ้งจนเกินไป แต่ก็นั่นแหละค่ะจากบทเรียนตอนประถมเราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพื่อนคนอื่นคิดยังไงกับเรา ส่วนนิสัยก็จะชอบเป็นผู้ตามมากกว่าค่ะแบบเวลาเพื่อนเสนออะไรก็เออออห่อหมกไปด้วย เเต่ถ้าอยู่กับเพื่อนในกลุ่มจขกท.คิดว่าตัวเองเป็นคนพูดมากๆเลยขนาดเพื่อนในกลุ่มยังบอกเลยค่ะ คืออยากพูดคุยแบบนี้ได้กับเพื่อนในห้องทุกคนแต่มันก็ไม่กล้าจริงๆ TT จขกท.พยายามพูดคุยให้มากขึ้นเต็มที่เเล้ว สุดท้ายพอจบม.3เพื่อนในห้องที่อยู่ด้วยกันมา3ปีก็ยังมองจขกท.ว่าเป็นคนพูดน้อยสุดในห้องอยู่ดี ฮืออ ทั้งๆที่พยายามคุยมากแล้วจากประถมนะคะคือประถมนี่ไม่กล้าคุยกับใครเลยนอกจากเพื่อนในกลุ่มแต่พอมานี่ก็คือพัฒนาขึ้นค่ะถึงแม้ว่าจขกท.ไม่ได้คุยกับทุกคนทั่วห้องก็เถอะ อืม..ถือว่าเป็นพัฒนาการที่ดีขึ้นน้อยนิดก็เเล้วกันค่ะ แต่ถ้าเวลาจขกท.อยู่คนเดียวท่ามกลางในห้องที่มีเพื่อนในห้องแต่ไม่มีเพื่อนสนิทมันก็แปลกๆนะคะ คือถึงจะคุยกับเพื่อนในห้องบ้างบางคนแล้ว แต่เวลามาอยู่คนเดียวจริงๆไม่ชอบความรู้สึกนี้เลยค่ะ คือเรานั่งคนเดียวอะคะจะเข้าไปคุยกับเพื่อนในห้องก็ไม่กล้าและไม่รู้ด้วยว่าจะคุยอะไรคือยังไม่ได้สนิทมากเลยไม่กล้าคุยค่ะเเล้วเขาก็ไม่กล้าเข้าหาเราด้วยอาจจะเพราะบุคลิกเรานิ่งๆค่ะ คือปกติเวลาอยู่คนเดียวไม่ได้ซีเรียสอะไรเลยนะคะแต่พออยู่คนเดียวท่ามกลางคนที่เรารู้จักเยอะๆแล้วเขาก็รู้จักเราด้วยมันรู้สึกแปลกๆค่ะ คือเหมือนทุกคนอยู่กลุ่มๆเเล้วมีเราคนเดียวมันเลยดูเหมือนมันเห็นได้ง่ายอะคะ แล้วตอนนั้นก็ไม่รู้ว่าควรทำตัวยังไงดีก็เลยได้แต่ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ไปคือไม่ชอบความรู้สึกนี้มากๆ ใครเคยเป็นมั้ยคะ ก็ถือว่าม.ต้น3ปีนี้จขกท.ก็มีพัฒนาการกล้าแสดงออกเพิ่มขึ้นอยู่ค่ะ
และก็มาถึงอีกครั้งสิ่งที่จขกท.กลัวที่สุดก็คือการสอบเข้าม.4ค่ะ คือครั้งนี่จขกท.เลือกสอบเข้าสายวิทย์คณิตถึงสอบติดก็ไม่รู้อยู่ดีว่าชื่อเราจะรันเข้าห้องไหนแล้วเพื่อนตอนม.3ที่มีด้วยกัน4คนจะได้อยู่ห้องเดียวกันมั้ยคือตอนนั้นลุ้นมากค่ะ แต่อีกใจก็แอบปลงเหมือนกันว่าถ้าไม่ได้อยู่ด้วยกันจริงๆเราจะหาเพื่อนยังไงคือตอนนั่นคิดหนักมากแต่ในที่สุดดด เพื่อนในกลุ่มคนนึงที่สนิทกันตั้งแต่ประถมแล้วก็ได้มาอยู่ห้องเดียวกันอีกก คือจขกท.ดีใจมากกที่ยังมีคนรู้จักอยู่โล่งใจมากๆ พอเข้ามาม.4คือมีเพื่อนที่ไม่เคยรู้จักเยอะมากแล้วเขาก็รู้จักกันมาก่อนอยู่แล้วด้วยเลยไม่รู้ว่าจะคุยกับเพื่อนในห้องยังไงดี แล้วคือห้องเก่าตอนม.ต้นของจขกท.มีอยู่ในห้องนี่แค่4คนรวมจขกท.กับเพื่อนสนิทด้วย แล้วอีกสองคนคือจขกท.ไม่ค่อยได้คุยด้วยเลยตอนม.ต้น แต่เราก็มาจับกลุ่มกันแล้วมีคนในห้องที่จขกท.รู้จักอีกรวมกันเป็นกลุ่มที่มี5คน คือตอนแรกก็ไม่รู้ว่าจะคุยอะไรกันดีแต่เพื่อนในกลุ่มยิงมุกมาค่ะเลยตอบไปตอบมาจนทำให้เราสนิทกันมากขึ้น จขกท.ก็เลยรู้ว่าถ้าสถานการ์ณที่เราต้องกล้าต้องคุยจริงๆเราก็จะทำได้เองค่ะ คืออาจจะเก้ๆกังๆนิดหน่อยเเต่เดี๋ยวก็คุยกันได้เยอะมากขึ้นค่ะ และนี่น่าจะเป็น[u]ข้อสองที่ว่าบางครั้งบางสถานการ์ณที่จำเป็นจริงๆเราจะกล้าพูดขึ้นเองค่ะ[/u]อาจจะเหมือนกับการอยู่รอดรึป่าวค่ะคือเหมือนถ้าคุณไม่กล้าพูดกับใครเลยคุณก็จะไม่ได้มิตรภาพนั้นเลยก็ได้คือเหมือนบางสถานการ์ณจะบีบบังคับให้คุณกล้าขึ้นเองค่ะ ก็สำหรับม.4 จขกท.คิดว่าเวลานำเสนองานหน้าห้องก็เป็นปกติค่ะไม่ตื่นเต้นไม่อายอะไรเเต่การปรับตัวเข้ากับคนในห้องคือต้องกล้าพูดกล้าคุยมากกว่านี้ค่ะยังไม่ค่อยได้คุยกับเพื่อนในห้องเท่าไหร่
และมาถึงปัจจุบันหลายคนอาจสงสัยว่าตกลงแล้วจขกท.อายุเท่าไหร่อยู่ชั้นไหนกันเเน่จากที่ร่ายยาวมาตั้งแต่ประถมขนาดนี้ 555 ก็ปัจจุบันเลยจขกท.อยู่ชั้นม.5ค่ะ คือร่ายยาวมากทุกคนเบื่อกันไหมม ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงนี่นะคะ หรือไม่มีใครอ่านเลย-..- ถถถถ ก็ปัจจุบันก็ยังไม่ค่อยได้คุยกับเพื่อนในห้องค่ะ คือพยายามแล้วนะคะ แต่มันก็ไม่กล้าพอเอาเข้าจริงๆไม่รู้ว่าจะคุยอะไรดี จขกท.พยายามยิ้มไม่ให้หน้าบึ้งค่ะ เเต่เพื่อนก็บอกว่าเหมือนฝืนยิ้มอีก?..โอเค จขกท.จะไปฝึกยิ้มมาใหม่อาจจะเพราะไม่ชินกับเพื่อนด้วยเลยยิ้มแบบไม่กล้าเลยดูเหมือนยิ้มแหยๆแต่ทั้งหมดทั้งมวลจขกท.ก็จะพยายามต่อไปค่ะ เชื่อว่าถ้าอีกหน่อยคงจะมีความกล้ามากขึ้น.. แล้วคุณละคะเคยมีหรือผ่านประสบการ์ณอะไรเเบบนี้ไหม เอามาเเชร์กันให้คำแนะนำกันได้นะคะ คือจขกท.เคยตั้งกระทู้เเนวนี้เล็กๆน้อยๆแล้วอ่านไปเจอความคิดเห็นที่น่าสนใจเขาบอกประมาณว่า'ทำไมไม่ลองฝึกการพูดคุยกับผู้คนที่มาอ่านกระทู้นี้ดูล่ะ'คือจขกท.คิดว่ามันน่าสนใจดีค่ะเลยตั้งกลุ่มทวิตเตอร์สำหรับไว้พูดคุยกันดูคือไม่รู้เหมือนกันว่าจะเวิร์กมั้ยแต่ถ้าใครมีคำเเนะนำหรือต้องการพูดคุยกันก็ฟอลแล้วทักมาได้นะคะ
@IIReneni
สุดท้ายนี้ก็ขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ 💕