เราพึ่งตั้งกระทู้นี้เป็นกระทู้แรก ถ้าผิดพลาดยังไงขออภัยด้วยนะคะ 😂

เราคบกับคนที่เราหมั้นมา 3 ปี ค่ะ ตลอดเวลาที่คบกันมีสุขบ้างทุกข์บ้าง ทะเลาะกันมากกว่ามีความสุขซะส่วนใหญ่ สำหรับเราเขาเป็นคนดีนะคะ เข้าหาที่บ้านเรา ขยันไปมาหาสู่ ไม่กินเหล้า จนที่บ้านชอบและคิดว่าเขาคงดูแลเราได้ แต่ตลอดเวลาที่คบกัน นิสัยส่วนตัวเขาเป็นคนขี้ระแวง เรื่องเล็กน้อยๆเขาจะเก็บทุกอย่างมาคิดและชอบชวนเราทะเลาะ เวลามีปัญหาเขาไม่ยอมคุยกับเรา ใช้อารมณ์ เอาไปโพสต์ลงFB ซึ่งเขาก็มีแม่เราเป็นเพื่อนด้วยนะคะ 😂 ทุกครั้งที่ทะเลาะเรื่องอะไรก็ตาม เขาก็จะทำแบบนี้ตลอด และทุกครั้งแม่ก็จะมาว่าเรา หาว่าเราเอาแต่ใจ แต่สำหรับเราแรกๆก็ไม่ได้คิดอะไรนะคะ พอคบกันนานๆเรารู้สึกว่าเราอึดอัด เรารู้สึกว่าเราอดทน เราไม่มีความสุข ทะเลาะกันร้องไห้เกือบทุกวัน สามวันดี สี่วันทะเลาะเลยก็ว่าได้ เวลาทะเลาะกันเขาจะให้เราแก้ปัญหาคนเดียวตลอด เขาไม่ยอมแก้อะไรเลย เวลาทะเลาะกันบางครั้งก็ทิ้งเราไว้คนเดียว แต่เราไม่เคยบอกให้แม่เรารับรู้เพราะกลัวว่าแม่จะเป็นห่วง กลัวว่าแม่จะด่าเราว่าเราเอาแต่ใจ กลัวทำให้แม่ไม่สบายใจไปด้วยอะไรแบบนี้ เวลาที่เขาโพสต์อะไรแล้วแม่รู้ แม่ก็จะโทรมา เราก็จะบอกว่าไม่มีอะไร คุยกันดีๆตลอด เราเคยเลิกกันไปแล้วนะคะ เค้าหาว่าเรามีคนอื่น ไปมีอะไรกับคนอื่น เราเลยขอเลิกเองเลย ตอนนั้นเขาก็ยอมเลิกนะ แถมไปบอกแม่เราอีกว่าเรามีคนอื่น ไปนอนกับคนอื่น แม่เราก็มาพูดว่ารับไม่ได้บ้าง นู่นนี่นั่นบ้าง จริงๆเราไม่ได้มีคนอื่นเลย เราแค่ทนไม่ไหวกับนิสัยของเขา พอเวลาผ่านไป เขาก็มาง้อนะคะ ตอนนั้นเราก็ยังรักเขาและคิดว่าเขาจะกลับตัว ยอมปรับเข้าหาเรา เลยกลับไปคืนดี แต่ก็เหมือนเดิมนะคะ ที่เคยเป็นมายังไงมันก็เหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยน เราอดทนตลอด จนเขาเรียนจบ ทางบ้านเราบอกให้มาหมั้นเพราะชาวบ้านแถวบ้านเราเอาเราไปพูดไม่ดีบลาๆ ตอนนั้นเราเครียดมาก โดนกดดันเรื่องชาวบ้านทุกวัน บวกกับความคิดที่ว่า คนนี้คงดีจริงๆล่ะมั้งพ่อแม่ถึงชอบ เราเลยบอกเขา เขาเลยมาหมั้นเราค่ะ แต่วันก่อนหมั้นก็ทะเลาะกันนะคะ แรงมากๆจนเราบอกไม่ต้องมา เราไม่หมั้นแล้ว แต่ที่บ้านก็พยายามพูดให้เราคืนดีอีก ก็จนหมั้นกัน มันไม่มีอะไรดีขึ้นเลย ทะเลาะกันเรื่องเดิมๆทุกวัน เรากับเขาต้องไกลกันด้วย เขาไม่เหมือนเดิมกับเราอันนั้นรู้สึกได้เลย จากที่ไม่เคยยอมเราอยู่แล้ว พอห่างกันเขายิ่งเฉยกับเรามาก ไม่ค่อยโทรหา ไม่ค่อยสนใจ พอคุยกันก็หาแต่เรื่องทะเลาะ พอได้เจอกันเวลาที่เขากลับมาบ้าน สิ่งแรกที่เราอยากได้ยินตามประสาคนไม่ได้เจอกันนานคือคิดถึง หรือเห็นเค้ายิ้มดีใจที่เจอเรา แต่เปล่าเลยค่ะ สิ่งที่เราได้สวนทางทุกอย่าง เรื่องการแต่งตัวของเราเขาก็เอามาพูดเหน็บเรา แอบเช็คโทรศัพท์บ้าง  หาเรื่องมาทะเลาะจนได้ จากที่เรารู้สึกว่าเราอดทน จนเราเริ่มทนไม่ไหว จากที่คิดว่าคนนี้แหละคือคนที่คิดว่าใช่กลับกันเป็นไม่ใช่ เริ่มคิดว่ามันเป็นเวรเป็นกรรม เรารู้สึกได้เลยว่าเราเฉยๆและเบื่อกับสิ่งที่เป็นอยู่ เราหมั้นได้ไม่นานนะ  เราเจอคนใหม่ เรายอมรับนะคะว่าครั้งนี้เราเปิดใจคุยกับคนอื่นจริง เราผิดจริง แต่เรายังไม่ได้มีอะไรลึกซึ้งขนาดนั้น เปิดใจคุยในฐานะพี่ชายคนนึง ปัจจุบันคนใหม่ก็คือแฟนคนปัจจุบันที่เราคบอยู่ค่ะ คนที่หมั้นรู้ เขาด่าเราสารพัด หาว่าเราไปเอากัน นู่นนี่นั่น เขาขอเลิกกับเรา เรารู้สึกผิดกับเขานะคะ เราขอโอกาสเพราะตอนนั้นเราคิดแค่ว่าเราจะทำให้แม่เสียใจ เราบอกเขาจะไม่คุยกับคนอื่นอีก เขาไม่ฟังอะไรเราเลย คำอธิบายอะไรก็ไม่ฟัง เราเลยยอมรับและเราคิดว่าเรื่องนี้เราจะบอกกับแม่เอง เราไม่อยากให้เขาพูด เพราะเรารู้ว่าเขาจะพูดยังไง แต่ไม่ทันค่ะ เขาพูดจนที่บ้านเราโทรมาด่าเรา ตอนนั้นเราตัดสินใจบอกเลิกคุยกับพี่เขา[แฟนคนปัจจุบันเรา]นะคะ พี่เขาก็เข้าใจ เขาบอกอยากให้เราตัดสินใจเอง เขาบอกกับเราแค่ว่าไม่มีใครยังไงก็มีเขาที่อยู่ตรงนี้และพร้อมจะรับฟังเราเสมอ ตอนนั้นเราสะดุดกับคำพูดเขามาก แต่เราเลือกครอบครัวนะคะ เลิกคุยและกลับไปง้อคนที่หมั้น จริงๆแล้วคนที่จะรับฟังเราควรจะเป็นคนที่หมั้น แต่เปล่าเลยค่ะ เขาไม่ฟังอะไรเราเลย เขาด่าเราสารพัด ไม่ถามว่าอะไรเป็นมายังไง วันนั้นรู้สึกได้เลยว่าชีวิตพังมาก ไม่เหลือใครเลยสักคน อยากตายเลยก็ว่าได้ แม่ไม่คุยกับเรานานมาก เราทรมานมากๆ เรารู้ว่าเราผิด ตลอดเวลาที่ไม่มีใครรับฟังในสิ่งที่เราอยากจะพูด ก็มีพี่เขานี่แหละค่ะที่รับฟังเรา คอยบอกว่าต้องทำยังไง คอยอยู่ข้างๆ จนเราคิดว่าเราอยากเริ่มใหม่ นั่นแหละค่ะ เรามีเขาอยู่ในช่วงที่เราคิดว่าเราตกต่ำที่สุด เขาดูแลเรา เขาดีกับเรา จนเราเปิดใจกลับมาคุยกับเขาอีกรอบ จนเราคบกัน ส่วนกับคนที่หมั้นขาดการติดต่อไปเลยค่ะ ตลอดเวลาที่คบกับคนใหม่ วันแรกที่เขาเป็นกับเรายังไง วันนี้เขาก็ยังเหมือนเดิม ที่บ้านไม่ยอมรับเขา เขาน้อยใจ แต่เขาก็เข้าใจ พยายามทำดีทุกอย่าง เขาไม่เคยเอาเรื่องที่เราไม่สบายใจมาทะเลาะ เรื่องแฟนเก่าที่เราผ่านมาเขาก็ไม่เคยเอามาพูด เราไม่ได้หลงเขานะคะ เรารู้สึกสบายใจที่เราอยู่กับเขา เราไม่ได้รู้สึกว่าเราต้องเครียด เรารู้สึกว่ามีคนรับฟัง เขาดีกับเราจริงๆ แต่เรื่องไม่ได้จบดีนะคะ เวลาก็ผ่านไปนาน จนเราคิดว่าโอเคทุกอย่างจบ แต่เปล่าเลย แฟนเก่าเราคนที่หมั้นมาขอเราคืนดีค่ะ -//- ที่บ้านเราก็อยากให้คืนดีกัน เพราะคิดว่าหมั้นแล้วไม่อยากให้ใครมองไม่ดี บอกให้เราเลิกกับอีกคน ใจเราเรารักและแคร์ความรู้สึกพ่อกับแม่นะคะ แต่เราไม่อยากให้ชีวิตของเราต้องกลับไปเป็นทุกข์ เราปฏิเสธ บอกเหตุผลที่ไม่กลับไปว่าเป็นเพราะอะไร พ่อแม่เราก็โกรธเรา เราดูเป็นคนที่เนรคุณไปเลย เข้าใจนะคะว่าพ่อกับแม่คงหวังดี แต่เราคิดว่าจริงๆแล้วเรื่องนี้เราควรตัดสินใจเอง เพราะมันคือทั้งชีวิตของเรา คงไม่มีใครอยากแต่งงานหลายรอบถูกมั้ยคะ กับคนใหม่เราไม่ได้คิดไปไกลขนาดนั้น แต่เราอยากให้ที่บ้านเข้าใจ อยากให้พ่อกับแม่เข้าใจเรามากกว่านี้ อยากให้แม่เปิดใจ เพราะเราเชื่อว่าคนที่ดีกับเราไม่ได้มีแค่คนที่เราหมั้นคนเดียว ทุกสิ่งทุกอย่างต้องใช้เวลา แต่เราอยากให้แม่เปิดใจสักนิด เราควรทำยังไงดีคะ