คือเราปกติเป็นคนอยากทำทุกอย่างอยู่แล้ว ชอบลองอะไรใหม่ๆที่ไม่เคยทำ แล้วเหมือนบางทีก็หงุดหงิดนิสัยตัวเองเหมือนกันที่ชอบเอาแต่ใจ อยากปรับนิสัยตัวเองมาก แล้วอีกอย่างตอนนี้เป็นคนพูดไม่ค่อยคิด ตอนนี้ก็พยายามเป็นที่คิดก่อนพูดบ้าง แต่ไม่ค่อยได้เท่าไหร่ พยายามเงียบเมื่อแม่บ่นได้บ้างไม่ได้บ้าง ตอนนี้รู้สึกว่านิสัยตัวเองไม่ค่อยดี ส่งผลเสียต่อคนรอบข้าง บางทีเราก็แสดงนิสัยออกไปเหมือนโดยที่เราไม่รู้ตัวอะค่ะ แล้วก็มาคิดได้ทีหลัง ปกติจะเป็นคนที่แคร์เพื่อนมาก คือถ้าเพื่อนเศร้าเราก็จะเศร้าด้วยค่ะ แล้วก็นิสัยเราชอบฟังเพลงใส่หูฟังคนเดียว ฟังเพลงเศร้าได้ทั้งวันแม้บางทีก็ไม่ได้เศร้าแต่ชอบฟัง บางทีรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าบ้าง เหมือนเกิดมาทำไมไรงี๊ เหมือนคนในครอบครัวไม่ใช่รุ่นเราอะค่ะ พ่อกับแม่ก็อายุ 50 พี่สาวคนโตก็ 25 มีสามี มีลูกแล้ว พี่สาวคนกลางก็ 24 มีแฟนแล้ว ส่วนเราเหมือนเป็นลูกหลง เราพึ่ง 16 อยู่ม.ปลายอยู่เลย พอไปกินข้าวข้างนอกที ก็นั่งกันไปคู่ๆ ส่วนเราก็เป็นเศษไม่รู้จะคุยกับใคร แล้วปกติเวลามีปัญหาอะไรที่แบบอยากระบายอยากได้คำปรึกษาอะไรงี๊ ก็บันทึกลงสมุดโน๊ตตัวเอง ไม่ก็หาในพันทิปดูว่าใครเคยรู้สึกแบบเรา มั้ยไรงี๊ เพราะถ้าปรึกษากับพี่ พี่ก็จะเอาไปบอกแม่ แล้วถ้าเราบอกแม่แม่ก็จะเอาไปบอกญาติ ซึ่งเราไม่อยากใครให้รู้ อยากให้ปรึกษาจบแค่ตรงนั้นเลย แล้วบางทีแม่เราเขาเครียดอยู่แล้ว ก็ไม่อยากให้แม่เครียดเพิ่ม แล้วบางทีเขาก็บอกว่าแม่จะ 50 แล้วจะอยู่กับเราได้อีกกี่ปี อนาคตใครอนาคตมันไรงี๊ แล้วบางทีการบ้านก็เยอะ สั่งพร้อมกันทีเดียว แล้วส่งอีกวันไรงี๊ เราก็บ่นพรึมพรำของเราคนเดียว แล้วแม่ได้ยิน เขาก็พูดว่าอย่าเอามาทำให้เครียดเพิ่ม เราก็ยิ่งไม่กล้าปรึกษาอะไรเลย แล้วความคิดก็อาจจะต่างกับเราด้วย ไม่รู้ว่าอาจจะเกี่ยวกับเข้าสู้วัยทองของแม่ด้วยหรือป่าวไม่รู้นะคะ ส่วนพี่เราก็ไม่ค่อยกล้าพูด เพราะคิดว่าใครจะมาอินกับเรื่องของเราวะไรงี๊ค่ะ แล้วพี่สาวเราทั้ง 2 ก็สนิทกันด้วย มันก็เหมือนเราเป็นเศษแล้วอีกอย่างค่ะ เราเกิดมาไม่เคยดูการ์ตูนเลย แต่จะชอบดูพวกเกมส์แข่งขัน ละครน้ำเน่าไรงี๊ เพราะเหมือนพี่เราก็ดูละคร ประกวดเดอะสตาร์ในช่วงอายุวัยพี่เลยค่ะ เราเป็นเด็กก็ทำแต่ดูไปด้วย เพราะเปลี่ยนช่องไม่ได้ แล้วอีกอย่างคือเราเป็นคนที่ไปไหนคนเดียวได้ กินข้าวคนเดียวได้ ดูหนังคนเดียวได้ เดินซื้อของคนเดียวได้ เพราะเวลาชวนใครไปแล้วเขาไม่ไป มันผิดหวัง มันเฟล แล้วก็เราชอบไปโรงเรียนนะ คืออย่างน้อยเรามีเพื่อน ได้คุย พูดมากด้วย แต่ถ้าอยู่บ้านเรากลับเป็นอีกคนคือไม่ค่อยพูด เหมือนบางทีเราถามอะไรแม่แล้วแม่ไม่ตอบ แม่เงียบไป แล้วพอเราย้ำเราก็โดนว่าจะพูดไปทำไมหนักหนา เหมือนเขาดุเราอะค่ะ แต่พอแม่ถามเราเราไม่ตอบ เขาก็ว่าเราด้วย นั้นแหละค่ะ พี่ๆก็โตกันหมดแล้ว ก็ไม่ค่อยพูดด้วยกันเท่าไหร่ เราก็หาอะไรทำ เพราะเราเหงา เรารู้สึกว่าอยู่บ้านแล้วมันก็น่าเบื่อด้วย ถ้าอยู่บ้านเราก็ทำอาหาร เล่นกีตาร์ เป่าขลุ่ย เล่นอูคูเลเล่ ทำการบ้านอะไรทั้งวัน แล้วก็ปกติเป็นใจร้อน คือไม่ชอบรอใคร แต่ก็รอได้ คือตอนนี้เราอยากเปลี่ยนตัวเองค่ะ จึงมาตั้งกระทู้ถาม
***เวิ่นเว้อไปไกลเลยค่ะ ขอโทษด้วย ค่ะ คะ ตรงไหนผิดขออภัยด้วยนะคะ***
***แท็กห้องผิดขออภัยนะคะ***
***เราควรทำยังไงคะ ที่พูดรวมๆมาก็ชีวิตของเราในทุกๆวันเลยค่ะ***