คือตอนนี้ผมอายุ29แล้ว แต่ยังไม่เคยทำงานประจำเลยครับ ใช้ชีวิต เรื่อยๆไปวันๆ มีเงินใช้ พอใช้จากการ ขายของออนไลน์ เล็กๆน้อยๆ ซึ่งไม่เหลือเป็นเงินเก็บ หรือเติมเต็ม บางส่วนที่ยังต้องใช้ ตอนนี้ มองดูเพื่อนหลายๆคน ชีวิตของพวกเขาเริ่มมีพร้อมกันเเล้ว ตัวผมจึงมีความรู้สึกว่า ถ้ายังใช้ชีวิตเเบบนี้ต่อไป ไม่ดีเเน่ เเละมีความรู้สึกว่า อยากให้ครอบครัวพ่อแม่สบายเเละกังวลเกี่ยวกับภายหน้าที่อาจต้องใช้เงินดูเเลพวกท่าน รู้สึกเเย่ที่ตอนนี้ไม่สามารถดูเเลให้ท่านมีความสุขได้เลย จึงอยากเริ่มทำงานประจำหรือทำอะไรที่มีความมั่นคง เเต่ติดปัญหาที่ว่า ตัวผมเอง เป็นคนที่เกลียดการเข้าสังคม หรือพบปะ คนเยอะๆมากๆ เเละมีอาการเครียด หรือ เก็บนั้นนี่มาคิดเสมอ เมือได้เจอผู้คน เเละเป็นคนที่โคตรขาดความมั่นใจ เเละมีความกังวลบ่อยๆ ว่าสิ่งที่เราทำตอนนั้นดีไหม เราคุยกับคนนั้นถูกไหม เขาจะเกียจเราหรือเปล่า เก็บเอาการกระทำหรือคำพูดมาคิดมากบ่อยๆ แล้วจะมาเครียดเกียจตัวเอง คิดมากเวลาจะนอน ตอนนี้ชีวิตผมเลยพยายามหนีทุกอย่าง ที่ต้องได้คุยหรือข้องเกี่ยวกับใครๆ ซึ่งสิ่งที่ผมเป็น มันส่งผลมากมายต่อชีวิตประจำวันของผม สมัยตอนเรียนมหาลัย ก็ไม่สามารถทนเรียนจนจบได้ เพราะเกลียดเเละอึดอัด กังวลเวลา เจอผู้คนเยอะๆ จนเลิกเรียน
#อาจเพราะสมัยเรียนตอนเด็กๆมีบางช่วงเคยโดนบลูลี่ ทั้งทางตรงเเละทางอ้อม และเพื่อนในห้องกลุ่มใหญ่ชอบเเบนดคนที่เห็นต่าง ผมจึงพยายามทำตัวไม่ให้โดน จนกดดันบ่อยๆมั้ง เเละด้วยบุคลิกชอบสันโดด ไม่ชอบทำอะไรคนเยอะๆเลยไม่ค่อย ไปไหนมาไหนกับเพื่อนๆ เลยเข้ากับเพื่อนในห้องไม่ค่อยได้เลย เเละที่บ้านสอนตอนเด็กๆที่จำขึ้นใจว่าทำอะไรให้แคร์ความรู้สึกคนอื่นเสมอมันเป็นเหมือนคำที่ติดในหัวแต่เด็กๆ เวลาเจอหรือคุยกับใครจะชอบสังเกตสีหน้า (แต่ชอบเอามาคิดมากทั้งๆที่อาจไม่มีอะไร)ว่าเขาไม่ชอบเรา บางครั้งเหมือนรู้ตัวว่าคิดมากไป เเต่มันห้ามอะไรบางอย่างไม่ได้เลยเฮ้อ..
กระทู้นี้ ผมอาจเรียบเรียงได้ไม่ดีเเต่ผมพยายามกลั่นออกมาสุดๆเเล้ว เเละผมอยากได้ คำเเนะนำ จากหลายๆคน ที่อาจเคยเป็นเเบบผม ว่าเคยผ่านมันได้ยังไง หรือมีคำเเนะนำอะไร ในการปรับเปลี่ยนความคิดตัวเอง เเละปรับเปลี่ยนการใช้ชีวิตของผมให้เหมือนคนทั่วๆไป
และการทำงานประจำควรวางตัวอย่างไรกับเพื่อนร่วมงาน ให้เขาไม่มองเราไม่ดีหรือเเย่
#ปกติผมดูภายนอกเป็นคน เฮฮานะครับ เหมือนคนที่ไม่ค่อยคิดอะไร เเต่ข้างในอย่างบอบบางแหะๆ
อย่างไงก็ขอบคุณ ล่วงหน้าทุกคนด้วยนะครับ
อายุ28แล้วไม่เคยทำงานประจำ เเละกลัวการเข้าสังคม
#อาจเพราะสมัยเรียนตอนเด็กๆมีบางช่วงเคยโดนบลูลี่ ทั้งทางตรงเเละทางอ้อม และเพื่อนในห้องกลุ่มใหญ่ชอบเเบนดคนที่เห็นต่าง ผมจึงพยายามทำตัวไม่ให้โดน จนกดดันบ่อยๆมั้ง เเละด้วยบุคลิกชอบสันโดด ไม่ชอบทำอะไรคนเยอะๆเลยไม่ค่อย ไปไหนมาไหนกับเพื่อนๆ เลยเข้ากับเพื่อนในห้องไม่ค่อยได้เลย เเละที่บ้านสอนตอนเด็กๆที่จำขึ้นใจว่าทำอะไรให้แคร์ความรู้สึกคนอื่นเสมอมันเป็นเหมือนคำที่ติดในหัวแต่เด็กๆ เวลาเจอหรือคุยกับใครจะชอบสังเกตสีหน้า (แต่ชอบเอามาคิดมากทั้งๆที่อาจไม่มีอะไร)ว่าเขาไม่ชอบเรา บางครั้งเหมือนรู้ตัวว่าคิดมากไป เเต่มันห้ามอะไรบางอย่างไม่ได้เลยเฮ้อ..
กระทู้นี้ ผมอาจเรียบเรียงได้ไม่ดีเเต่ผมพยายามกลั่นออกมาสุดๆเเล้ว เเละผมอยากได้ คำเเนะนำ จากหลายๆคน ที่อาจเคยเป็นเเบบผม ว่าเคยผ่านมันได้ยังไง หรือมีคำเเนะนำอะไร ในการปรับเปลี่ยนความคิดตัวเอง เเละปรับเปลี่ยนการใช้ชีวิตของผมให้เหมือนคนทั่วๆไป
และการทำงานประจำควรวางตัวอย่างไรกับเพื่อนร่วมงาน ให้เขาไม่มองเราไม่ดีหรือเเย่
#ปกติผมดูภายนอกเป็นคน เฮฮานะครับ เหมือนคนที่ไม่ค่อยคิดอะไร เเต่ข้างในอย่างบอบบางแหะๆ
อย่างไงก็ขอบคุณ ล่วงหน้าทุกคนด้วยนะครับ